Alle inzendingen over handgreep

Ik kan mijn leven niet indelen naar emotionele indrukken hoe verschillend ze ook zijn voor mij geen handgrepen; ik fiets met handen los van mijn stuur om zoveel stukken, het hoofd aan de vrouw tot functionele verplaatsing geweken.…

hij kijkt hoe adem stroef voortbeweegt over pijpen in ijzeren handgrepen oude lege stoelen stoft en nog steeds de tafel dekt voor twee hem naar beneden roept met koude koffie in haar hand dat hij triest wenst dat zij niet alleen de tijd vergeet maar ook hun uren samen…

Loop niet door Kom binnen Wees niet bang Ik laat je zien Hoe mijn dagen Vaak beginnen Na het opstaan Zonder zinnen In een flits Van nul naar tien Maak eens mee Wat ik vaak meemaak Voel de wanhoop In een dag Zoek naar houvast En naar orde Zonder handgreep Aan de slag Hallo Wees welkom In mijn wereld Beleef een tijd Van geen…

De natuurlijke knuffel Als een truffel fijn geknepen De hand pakte mij vast Hard dat al mijn botjes preekten Ik kan het niet aan Een ontsteking zal ontstaan Doorbreek de handgreep In zachtheid Hard is het bestaan Ze zullen breken Fijn heeft de knuffel voorgoed In de prullenbak gesmeten Door die bullebak geef ik natuurlijk geen hand meer…

daar heeft hij gewoond dat is zijn huis de houten deur met de gouden deurknop en de gekrulde handgreep het marmeren hart noch rede noch geweten hard gevoelloos steen het plateau boven de open haard met de gevulde vaas en foto herinnering aan wat is geweest op het aardse feest vol met toeters en bellen ver weg van de schat op…

kant ze hadden alle ruimte nodig, ze zeiden met deze keuken is al het andere overbodig op de plek van vaders stoel staat nu het kookeiland en waar de kalender hing schittert nu een spiegel achterwand moeder vindt het mooi maar koken kan ze er niet mee, alles is elektronisch en op het aanrecht staat de tv als we patat eten prikken de handgrepen…

Ik beidde 't eind de pijn bleef duren, terwijl ik wachtte, werd ik oud, ja al die zware langzame uren had ik Gods handgreep om mijn hout. Ook nu nog, maar wie klaagde of morde, niet ik, die't lijden alles gaf, want onder 't werk, zie ik hem worden de slanke gave herdersstaf.…

harnas lucht perst mijn buik ruimte over en horizon rondom toch ben ik hier niet meer dan een klomp peillood in een glazen liftschacht de lens volgt de tuimelaar achterwaartse salto met schroef uitgestelde landing de roes van het gevaar dan zweefzwemmen we bijeen tot een scheefvertakte ster de cirkel die drie tellen duurt een handgreep…

harnas lucht perst mijn buik ruimte over en horizon rondom toch ben ik hier niet meer dan een klomp peillood in een glazen liftschacht de lens volgt de tuimelaar achterwaartse salto met schroef uitgestelde landing de roes van het gevaar dan zweefzwemmen we bijeen tot een scheefvertakte ster de cirkel die drie tellen duurt een handgreep…

Ik beidde 't eind, de pijn blééf duren, Terwijl ik wachtte, werd ik oud, Ja, al die zware, langzame uren Had ik Gods handgreep om mijn hout. Ook nú nog, maar wie klaagde of morde, Niet ik, die 't lijden alles gaf, Want onder 't werk zie ik hem worden De slanke, gave herdersstaf.…

Hij heeft er van geweten noch mij tot netelige handgrepen genood. Zijn queeste van het ‘weet ik veel’ is thans geleden. Op naar de verre velden vol vergeet-mij-nietjes. Wat rest van Queetnie wordt er in de grond gestopt, op een speciaal perceel – er staan daar weet-ik-nietjes. De zerken halen er gestaag hun schouders op.…

of op het podium een voordracht neerzetten iets dat vertoeft in van haver tot gort waar tijdens de handgreep rond de microfoon op de bühne, ik korte intrigerende poëzie of als proza in lengte tracht te pletten dat ook nog blijvend smaakt naar een oneindige chocolade Kwatta reep en een aura moet hebben die de luisteraars aan je doet boeien…