Queetnie

Hij wist schier niets, maar wat wel, dat blijft hypothese.
Weet dan dat hij verlost is uit onwetendheid.
Queetnie stierf. Voorbij zijn geestelijke ascese,
die aanfloot tegen gans der mensheids waardigheid.

Mij floot hij ook aan en ik viel voor hem als dienaar
en vriend, was zuinig op hem, nam aldus mijn wraak
op ’t leven, dat voor mij te zuinig deed met vrienden.
En Queetnie wies uit tot mijn aard en levenstaak.

Ik koekte dus bij Queetnie aan gelijk een kwezel.
In ‘kwezel’ zit ook ‘ezel’ – ik heb het bezuurd.
Ik doolde maar mij werd door hem geen weg gewezen.
Niets weten, daaruit bestond zijn infrastructuur.

Het schizofreende tot een duivelse komedie,
mijn leven. Ik was Queetnie’s maat en slaaf en meid.
Hij zag mij als zijn vloerkleed, vloeiblad en remedie.
Maar eeuwig ‘kweetnie’ wekt moordlust en levensspijt.

Gelukkig: Queetnie deed een doodnormale dood,
een die natuurlijk bleek. Hij heeft er van geweten
noch mij tot netelige handgrepen genood.
Zijn queeste van het ‘weet ik veel’ is thans geleden.

Op naar de verre velden vol vergeet-mij-nietjes.
Wat rest van Queetnie wordt er in de grond gestopt,
op een speciaal perceel – er staan daar weet-ik-nietjes.
De zerken halen er gestaag hun schouders op.

Queetnie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 8 stemmen 1.028