Alle inzendingen over hobbelen

De weg rechtdoor is alleen recht, links of rechts zijn ook niet slecht, maar durf hobbels te nemen, toon durf en lef. Is het vreemd als ik toezeg, dat ik het hobbelige pad genomen heb?…

rouge van de avond blijft hangen, gejonast in de golven van een verleidelijke oceaan lonken oases nog begeerlijker in de dingen die ik ving en door een chirurgijn gedolven uit de mazen van de geest het blijft twijfelachtig of dat geneest om niet in een emotionele morgana te verdrinken, wedijver tussen scepticisme en ironie op het hobbelige…

Wat is het leven met je auto over de snelweg of met je fiets over een hobbelig pad een gatenkaas een lekkere reep chocolade het einde van de wereld wat je leven ook is je mag er trots op zijn…

Het woordje is nee Ik doe er wat mee Schrijf mijzelf niet meer weg Luister toch naar wat ik zeg Ik hobbel er niet meer achter aan Zie mij daar als trotse vrouw staan Ik ben veranderd als mens En bepaal nu zelf de grens.…

Een snelsonnet moet absoluut vormvast, Op horden en op hobbels moet je letten. Ik hijs me dan in het korset van Driek, Een snelsonnet is míjn concours hippique!…

laat het leesbaar zijn gemakkelijk zonder stekelige wendingen laat het in mijn straatje met stokpaardjes wonen zonder hobbels en in galop laat het zijn wat ik ook vind zonder subversieve tegendraadsheden laat het sterk lijken op wie ik denk te zijn anders niet…

Het leven is lachen, het leven is huilen, het leven is hobbels, het leven is kuilen. Het leven is blijdschap, het leven is verdriet. Hoe iemands leven is, dat zie je meestal niet.…

aan het begin van de taal staat het verlangen trage vragen wachten voor drempels van papier onze dwaalster tastbaar in de tijd is het heden een hobbelende stoet van losse eindjes ligt in ons besloten niemand weet hoe lang het duurt oneindigheid…

Geen normen, laat staan balkenendse waarden Te zien in rutte's marche funèbre koets Geen steek kwam hij vooruit, hooguit stapvoets Getrokken door vier reeds halfdode paarden Gestruikeld over hobbelige keien Viel niets te repareren door livreien…

Heeft bewustzijn zin als zin ontbreekt en bewust overschat Zijn het woorden of de daden die zoveel invloed hebben Lijken de wegen vol hobbels en toch is het plat Zegt men weleens dat spreken zilver is en zwijgen goud Toont dit jouw stilte, jouw vorm, gesneden uit hout…

je keek me aan gaf me een omgehakte bomenblik en liet me staan jouw weg was altijd geplaveid met schaarse tegels in het blauw voor hobbels en oneffenheden sloten we de ogen lommerrijke bomen bogen graag hun kronen jij hebt de bijl er in gezet en onze blik verwijd tot aan de blauwe onbereikbaarheid…

de storm rukt het vale herfstblad rolt over hobbelige keien tussen de hongerige honden hun valse tanden in gescheurde lompen likken ze etter en bloed uit wonden van de bedelaar zittend aan de hemelpoort de zon houdt zich schuil achter sinistere grijze wolken terwijl hemeltranen het land teisteren…

daar ligt de berg begraven onder een witte deken, langs het hobbelige pad een rij bomen de stam gehard, takken verward als haar lange lokken in de wind, we verzamelen bij het fontein in het pittoreske dorp temidden van de wijngaarden: toi toi toi mijn vrienden de klim is hoog, en ik, ik kus de regenboog.…

je lijkt wrijvingsloos op je lach door het leven te glijden zonder obstakels hobbels en andersoortig irritant gestroomlijnd door energie van liefde dans jij op het levenskoord waarvan de balans als talent bij je hoort toch voel ook jij je pas vrij als je de opstap genomen hebt en de bekende wereld verlaat en zo zonder…

de deur staat op een kiertje het kind in mij kruipt er kirrend doorheen mijn treintje doet spontaan mee frank en vrij ontdekkend de nog zuiverheid van het leven zoekend en dwalend in alles wat in handbereik ligt het treintje legt heel wat af hobbelend over het vloerkleed soms neemt het de hellingproef en die zul je nog wel eens moeten…

Ze wil de stad bekijken zonder dat de stad haar ziet wandelend in de schaduw van de brugpijlers voetstappen in en nabij de goot ze struikelt over hobbelige kasseien,wurmt zich tussen struiken door steekt donkere straten over met blinde dove ogen ze fluistert zich een weg onbespied en ongezien haar voetstappen zonder spoor achter…

Ik heb de weg alleen gelopen vol met hobbels en kuilen met stenen in elke vorm en kleur. Ik zocht er naar antwoorden uit mijn verleden die mij weer nieuwe kracht zouden moeten geven, voor nu en in het heden.…

ik wil niet dat je dat voelt en ziet Gelukkig maar dat je dat niet voelt ik zou het je niet wensen maar je zou eens moeten voelen wat er leeft onder mensen Tegelijk heb ik ook gevoelens die wel gelukkig zijn maar wat weegt zwaarder dan het hebben van veel pijn Niemand komt er onderuit ieder krijgt zijn deel elk levenspad heeft zijn hobbels…

De grootste hobbel, is met jou geen strijd. Jij vult mijn leven en geeft het zin. Soms ben je het laatste waar ik van wil dromen, vaak ben je de enige er in.…

Strijdend voor mijn eigen zaakjes Vlieg ik in emotie even in de zachte wind Waarin ik en dan ook echt alleen ik Beslis over het gevoel van de eenzaamheid in mijn denken, Want daar ben ik tenslotte een individu voor Ook al zijn er daar zovele van, maar durven Al die mensen zich te uiten in hun denken Of hobbelen ze stilletjes achter de meute…

op de slee glijden we van de heuvels wit is hun kleur, de kleur van hoop zonder enig obstakel glijden we recht naar beneden ik voel me weer kind, in harmonie, samen met mijn kind maar als ik glijd van de heuvels van het leven gaat alles veel moeizamer ik kom hobbels en putten tegen, ze gooien me omhoog en weer omlaag…

De hobbel in de weg, de bobbel in je broek het gevoel van verlangen op jouw leeftijd nog niet weg. Muziek galmt uit kroegjes en de pijn in je arm van die spuit van vandaag je hebt zin in een borrel. Je kijkt even achterom er ligt al heel wat achter je dit leven heeft geleden en zal nog heel wat moeten lijden.…

Soms was de weg wat hobbelig en kwam ik tot val Dapper opstaan, vergeten dat dal. Lieverds, ik wens jullie bergen moed Geloof me vrij; alles komt goed!…

Wanneer ik wandel op strak geplaveide paden Mijn voeten zorgeloos neergezet en ik de hobbels al wel kan raden. Ontstaan er met de tijd en zijn argeloze passen, scheuren die mij uiteindelijk dan nog pijnlijk kunnen verrassen.…

steeds dieper beweegt de tijd het gedicht in mij verder reikend dan het hobbelige spoor op mijn hand ik bekleed witte vlakken met eindeloos geduld terwijl het licht de trouwe minnaar in naamloze ogen vangt mijn stem raakt de nacht sneeuwt sterren uit hun lange baan toch laat ik hem vreemd in mijn adem bewegen en wanneer…

ik al zo lang samen zoveel samen meegemaakt in goede en kwade dagen ik heb jou nodig elke dag weer ook al laat ik dit niet zo blijken zonder jou stuurloos en verloren als ik dreig te vallen reik jij me weer de hand jij gaf me het mooiste dat iemand ooit kan geven een heel nieuw leven, verrijkt door jou ons pad is veeleer hobbelig…

over takken ik keek niet het pad lijkt begaanbaar als ik opsta verzamel ik moed gelukkig dat niemand het ziet het bloed de tranen de schaamte modder stinkt gelukkig schijnt er zonlicht door de bomen ik moet nu wel ik heb zelf dit pad genomen nu val ik niet meer al doet de wond nog zeer ik ga opletten dit keer het pad is hobbelig…

Vind mijn weg langs hobbelige wegen, en kijk de familie schaapachtig aan. Een mak lammetje ben ik nooit geweest, want als er één schaap over de dam was, liep ik beslist niet in dezelfde pas. Ik ben een door de wol geverfd beest. Men heeft van alles over mij gedacht, en ze zijn zich heel vaak lam geschrokken.…

je leunde op de stok voeten in de klei keek blij met overwinnaarsblik en lachte de horizon dichtbij de grootste hobbels zijn genomen na een lock down die erger was en langer duurde dan in de dromen van je levendige geest het is je gelukt dat wat zo voor de hand leek te liggen ook binnen ambtelijke kaders vast te prikken in vrijheid…

Mijn blik dwaalt over het eenvoudige verhaal, volgt het hobbelige oude karrenspoor door akkerveld langs klaverblad en gedorst hooi, blijft rusten aan de oevers van het water waar het riet in de fluisterende, wiegende wind murmelend het stil verhaal meezingt.…