Alle inzendingen over mathieu

'De vervuiling van lucht ben ik beu,' redeneerde d'r buurman Mathieu. Hij verkoos groene stroom en hij vond 'r een droom. Hij was vriend'lijk voor haar en 't milieu. Hij trachtte d'r voor zich te winnen. Ze zei hem: 'Je prikkelt m'n zinnnen, Mathieu, maar hou maat: schep een luchtje op straat en in elk geval niet meer hier binnen.'…

Ik gaf -precies zoals Mathieu- vol gas, Maar als ik daarbij op mijn muil zou vallen Terwijl ik lekker bezig was te knallen, Dan vond men mij terug op een terras. Men zag mij daar een lekker drankje doen: Dan volgend jaar maar wereldkampioen.…

Ik voel plots mijn ziel verwant met kleine dingen die op onze wegen als bloemen staan geschreven verscholen in de dagen, geven ze oude zinnen leven en dragen in hun letters de zoetste pure zegeningen ik tel de dagen sinds de roze blik waarin ik je vond aan duizelingwekkende vormen, hoe vrouw je bent ik ben het vraagteken waarop jij het antwoord…

Ik zie de schaduw van een gebroken man. Naast hem sluipt traag het gitzwarte vlak en vertelt dat ‘t laatste restje in hem brak zijn lijf hangt, geen spoor meer van elan. Er geurt het zoete bitter van manillatabak, het was ooit samengeluk, hij huivert ervan. Hemelshoog drapeert zich een sterrendak, maar hij vervloekt haar mond; de charlatan…

Soms, totaal onverklaarbaar, gebeurde het weer - geheel buiten haar schuld, ze was totaal verdoofd - dan steeg zo een wild verlangen naar haar hoofd dat alles in haar schreeuwde om vleselijk meer een moment was ze van al haar kuisheid beroofd en ging het kokend bloed in het arme kind tekeer maakte ‘t lijf zich gereed want wie de satan looft…

Als je bij me bent is er een nieuwe taal geen potpourri van eindeloze zinnen die het leven laten in een koud verhaal en niets, noch woorden die beginnen zodat we een nieuw jargon ontginnen tot het ultieme Bargoens met onze praal ons eigen idioom, de allerheiligste graal die in stilte aan kostbaarheid zal winnen nu het alfabet in ons verdrinkt…

Als je voorbij ging verkleurden perken jonge rozen schitterde ’t licht in je ogen als het Loosbroeks Diep wanneer je sprak leek elk woord voor mij gekozen je gezicht waarvan ik droomde als ik naast je sliep en ik prees Hem die met de lucht en ‘t water jou schiep want vanaf die dag was het hier aangenaam verpozen de ochtenden liepen over van…

Natuurlijk wentelen de seizoenen door bevallen vrouwen en worden anderen bevrucht zout de zee zich verder, betrekt boven mij de lucht en hoort er niemand wat ik hoor zeker, ik ben de ontdekker van mijn land maar mijn plek die met een geheim begon wentelt zich almaar in lucht en in zon en jaagt hier mijn hart en ziel in brand om mij heen…

En op de dag des Heren dat ik uit het niets aan denken begon zag ik meteen: geluk dat is de zon en dat heb ik nooit meer om kunnen keren want op de dag, dat ’t geluk me op komt rapen dan weet ik dat de natuur met me mee leeft dat de regen een mooie droom heeft en dat de wind voor mij gaat slapen het gaat voorbij, zó gaan die dingen maar…

Ik zal je hier niet met name noemen maar ik wil eindelijk eens weten hoe en dus kom ik morgen naar je toe met in mijn armen verse bloemen als je mijn hart niets geven wil zullen ze verdorren en gebogen treuren maar bij een verlangen avonden geuren en bloeien gelijk onze liefde stil omdat zij alt’ de waarheid vertellen vaar ik blind op kleur…

Ik heb de zomervrouwen bemind koortsachtig en met groot verlangen heb ik lippen en schaamteloze wangen met mijn blussende kussen ontzind de vuurrode en de blonde in het koren maakten me groot en ontelbaar rijk maar nu ik naar de dagen voor me kijk loop ik eenzaam door de wintervoren en voortgedreven door de herinnering van grote driften…

Sommigen zijn gemaakt van gouden regen sierlijk als gratie gevlochten uit hyacinthen een kleurige mix van herfst en lentetinten ondoorgrondelijk zijn de Scheppers wegen anderen dansten nachten door mijn woning met hemelse mond rood lachend voor hem zongen hun lied met kristal zuivere stem en geurden een leven lang naar honing maar hoe wonderschoon…

Het Venijn De Andrieskruisen wapperen in karmijn over de stad de oude haven huilt, rilt nog van haar verloren water een waterpoort toont geschiedenis, bewaart voor later haar kloeke mannen, als vent uit Breda, dan had je wat stad van koepel en kerk, huis van geel en zwart de Heren van Breda huizen nog altijd in hun burcht van geadeld bloed…

De muren kijken vaalgrauw om zich heen uit fronsende stenen valt een argwanende blik een bedompte lucht maakt dat ik bijna stik ik schreeuw om hulp maar blijf meer dan alleen een stoel kraakt onder mijn schokkende lijf mijn pen geeft haar laatste leven aan papier ik strooi er woorden als 'was jij maar hier' al weet ik dat jij was en ik eenzaam…

" Zo sprak Mathieu van Oudenaerdt Van 't afzien waar hij nooit aan went De sprint die hij voor 't eind bewaart Van Gent tot Wevelgem en Gent…

Vannacht kon ik de slaap weer eens niet vatten, Er klopten steeds twee meisjes aan de deur, Ik raakte toen enorm uit mijn humeur, En sprong uit bed, van plan om flink te matten. Bijtijds, met in gedachten Van der Poel, Vroeg ik m’n vrouw: ‘Sla jíj ze op hun smoel?’…