Netgedichten

netgedicht (nr. 1.032):

Naar buiten

De muren kijken vaalgrauw om zich heen
uit fronsende stenen valt een argwanende blik
een bedompte lucht maakt dat ik bijna stik
ik schreeuw om hulp maar blijf meer dan alleen

een stoel kraakt onder mijn schokkende lijf
mijn pen geeft haar laatste leven aan papier
ik strooi er woorden als 'was jij maar hier'
al weet ik dat jij was en ik eenzaam blijf

op de tafel staat een foto, voorbij en vergeeld
ik staar je met een hopeloze hoop achterna
terwijl ik me steeds weer oud geluk verbeeld

en nu ik gebogen en ongekleed naar buiten ga
wil ik dat de wereld ook álles met me deelt.
Voel jullie! Lijd, en weet waar ik als eenling sta.