Alle inzendingen over onderkant

hoog kleurt geel tussen betonnen muren de onderkant afvallig groen jij waaiert bladeren op knisperende hoogte wervelt kleur in herfstoogsten maar rust dan als de avond valt en het tapijt je eindelijk bevalt mag ik misten in het ochtendgloren zo dat de zon zichzelf weer rood kan kleuren een klein detail ik loop buiten en de mensen…

luchten pakten samen tot zeer zwaar weer wolken donkerden hun dreigende onderkanten nog scheen er zon maar in de verte brak al een regenboog de horizon de gespannen atmosfeer wilde ontladen maar op bodemniveau was geen geleiding zo ontstond een vurige bol die levensgevaarlijk aan de rol ging in groen licht en sterke ozongeur…

Ze dolen op de onderkant Van dit papier. Leg ik m'n oor erop, Kan ik gegiechel horen. Hun aftelrijmpjes Zijn correct en wreed. Wie wie eet Is niet uit te maken. Soms, bij goed geluk, Zie ik hun bleke neuzen als tegen een vitrine Platgedrukt. Wat weten ze van mijn gewoonten Wie doet ze over het voleinde zingen?…

Ontzagwekkend heft hij zich op die rots één bonk trots golvende schuimkoppen doen zijn pralende protsheid glimmen maar nog groter is zijn dreiging aan de onderkant onzichtbaar of soms in schimmen wanneer je die grootheid wil gaan beklimmen alsof je steeds weer tegen het onderbewustzijn opbotst waarvan je dacht dat het…

'Ik vind', zei Herman boos, 'de onderkant van tafels volkomen nutteloos!' Hij verfde in z'n woning alleen het vensterglas, daar anders van de verflaag slechts één kant zichtbaar was. De econoom was tevens met zeep heel zuinig, want hij waste van z'n lichaam alleen de buitenkant.…

Religie is gevaarlijk Zegt Erik Muis Opmaat naar oorlog Naar moord en dood Hoe anders kijkt De onderkant aan Tegen het wonder Van het kruis Leg je oor te luisteren In het daklozen opvanghuis Hoe ver ze ook zijn gegaan Hoe diep ze ook zijn gezonken Hun liefde voor Christus is zonneklaar Hij is een van ons Een dakloze zoals…

je vulkaande in hectiek smeet magma tot op hoge sferen droop rood de helling af in een steeds opnieuw proberen brak de rots in een veelheid van erupties ik zag de onderkant waar vruchtbaar groen zich wortelt in een eeuwenlange reconstructie daar vond ik jou je glinsterde in ruwe diamant ik zag en voelde je karaat jouw glans…

zie de lagen gaan gedragen door de wind ze koppen hun weerbarstig kind het tikje herfst lucht even zomer op in wit blijft blauw de top klim maar in je vormen' de donkere onderkant geeft regen ook een kans totdat ze botsen en jij je bliksem schiet uit veel te hoge wolken dus hagel maar en donder op jouw herfst brengt onze zomer…

De lucht is blauw en koud vandaag alsof de dampkring dunner is en ik de lege ruimte ervaar waaronder de huizen klein en laag zijn zonder enige betekenis vluchtig en inwisselbaar De oude houtfabriek lijkt lek Rechts opzij aan de onderkant stijgt er rook op uit het pand…

plots staat hier een vreemd object storm er niet op af pas op de plaats: eerst denken dan doen niet over één nacht ijs met mijn slurf mijn ware zelf een verkennend onderzoek nu de achterkant van het object is gesloten wellicht de onderkant wacht…kijk eens even zie mijn oorflappers mijn slurf: masseur en krachtpatser ineen…

strand dat uit het water rijst geef maar een schelp voor de zee een hand om het zand te lichten een zandklont om de kloof te dichten bouw maar een zandkasteel in de lucht of spoel de muren en de trappen glad tot de kloven elkaar langs het water ontmoeten tot de dag langs de blauwe kant van de lucht achter gerimpeld glas verdwijnt en de onderkant…

Een vrouw ademt de verwachting uit na de ontsluiting telt men de uren tot de eerste schreeuw komt toch nog onverwacht een voetje op zoek naar steun vindt de schaar, waarmee zij net drie keer ingeknipt is zij wacht totdat haar boreling op haar rust, bloed, taai slijm bevochtigen haar uitgezakte buik de zachte onderkant van een stad waar…

als wolken langs de wind gaan buitelen met een vlakke onderkant zullen bloemen snel hun harten sluiten dan strakt de nachtelijke kou en houdt de ochtendmist het veelbelovend blauw langdurig tegen vogels groepen samen in grote getalen bevolken bomen langs landelijke wegen zwermen ter voorbereiding op de trek nog kleurt een warme zon…

kansen in een rimpeling van overmacht omfloerst door de lipstick op het bevingerde glas, soms te vol om leeg te raken en na de goot volgt een nog diepere plas, waarin het genot door bijsmaak is verbitterd, al pratend je stem verloren van hoor en wederhoren, in een geveinsde eenzaamheid, het was kop of munt, ik koos voor de onderkant…

weer jagen flarden grijs langs onderkanten van een strakkendblauwe hemel de storm betaalt met regen maar bepaalt zijn eigen prijs de restanten uit een herfst die ooit oogstrijk is geweest in nagelaten groei aan takken die de winterkou niet hebben overleefd breken in het vlagen van zijn kracht afgeknapt in wilde schoning der…

ik heb met schaduwen gespeeld rond het gelach van de zon ook met kleine witte wolkjes die snel donker werden aan de onderkant zij vulden de velden vergrijsden het blauw en de helderheid die wij van zonnig kenden toch heb ik mijn hoop behouden op een brandend revival van het koesterend licht de donkerste rafels zijn onder het…

een geasfalteerde autosnelweg met een berm ernaast, de waterkant eenden lopen langs de brede rijweg en een nijlgans aan de overkant bomen in een rij voorbij de rondweg kale weiden aan de schaduwkant de konijnen hollen langs de sluipweg vogels zichtbaar van de onderkant in mijn auto zie ik de natuur als een film gewoonweg paraderen tot…

ik graaf gaten in de wolken om blauw weer te zien jou te ontmoeten met zon te begroeten je stralend te zien in zonlichte kleuren genietend in geuren om bij je te zijn voor even misschien de onderkant donkert is zwaar van de regen de kou in het vallen komen we samen in weerlichtend zicht steeds vaker nu tegen toch sprankt er…

wolken bevolkten vandaag een helder blauw in een middelgrote stad waarin de zon het moeilijk had in hun vormen stormden ze huizenhoog in een skyline die een weidse horizon verboog ik zag ze jagen hun druppels dragen in de grijze onderkant maar een koele wind hield alles in de hand totdat thermiek in het geniep een andere…

mijn leven delen, ik zoek contact en ik paai wie mij helpen kan Jou lok ik dichterbij, jou leid ik naar kieren die ik glad maak met boterhoning, langzaam trek ik jou erdoorheen jouw hemd tegen mij aan om te voelen dat je er bent Je wilt wel, maar ook weer niet je krijgt het heet en trekt het hemd van bovenaf uit (ik neem altijd de onderkant…

ik heb de ochtend zien schemeren tot in de diepste tinten rood verglijdend in oplichten stierven zij een zonnige dood de vlokjes die het langste bleven dreven voor de zonnewind als lieve roze schaapjes wolkten zij in wit de kudde in verloren kleur in contrasterende onderkanten waar grijs en zwart de eerste regens droegen die met…

Zij kent de onderkant van kast en ledikant, ruwhouten planken en vergeten kieren, want zij behoort al kruipend tot de dieren, die voortbewegen op hun voet en hand. Zij heeft zichzelve aan de vloer verpand om deze voor de voeten te versieren van dichters, predikanten, kruidenieren, want er is onderscheid van rang en stand.…

waai maar weg mijn bladeren de witte zijden kennen nog geen licht gestreeld door zon werd groen de kleur je groeide lentegroot tot de zomer naakte alleen de onderkant moest nog ontwaken het verlegen draaien zal volwassen maken wind heeft je gestreeld met je gespeeld de wereld laten zien in zijdelings passeren de eerste zomerdag…

ik heb de wolken niet geschoren dat deed de wind in onderkanten plat met donker afgevlakt mijn macht reikt niet over dag en nacht weet van de schemering was al vroeg het kind van iedere rekening speelde tussen zwart en wit wist van geen wijken grijzen zag ik niet zij hadden geen gezicht het naamloos land van gaan en komen voedde…

rijk of berooid door eigentijdse en vervlogen symbolen gedwongen afwezigheid dat er al iemand voor mij is geweest voordat de werkelijkheid zoals het het bestaan hiervoor niet eens bestond, als ik die maken kon voordat ik mij kan neervlijen als ondeelbaar feit op het kussen van de zon die licht en schaduw schijnen laat op de onderkant…

kansen in een rimpeling van overmacht omfloerst door de lipstick op het bevingerde glas, soms te vol om leeg te raken en na de goot volgde een nog diepere plas, waarin het genot door bijsmaak is verbittert, al pratend je stem verloren van hoor en weder horen, in een geveinsde volmaaktheid, het was kop of munt, ik koos voor de onderkant…

als ventje wilde ik nog zoveel weten maar vragen durfde ik niet over hoe zit dit hoe zit dat over wie is wie en wie is wat en hoe het toch kan dat God toch alles ziet en hem zien doe ik niet dus schreef ik ze aan de onderkant van mijn schoen om ze nooit te vergeten om me blijvend te vergezellen op mijn levenspad van toen tot ik het…

ik zag de lucht breken toen ik als notoir dwarskijker focuste op de zwart grijze onderkanten van de dreigende wolken de cumulus stortte zijn hart uit in mijn view die de hardheid van de wereld al vaak aanschouwd had in confrontatie de wind was niet mijn vriend in zijn ongedurige nieuwsgierigheid waar ik ook schuilde hij volgde…

En hoe vaak hij ving op de onderkant van tongen en borden, het gezegde en ingeslikte woorden. Zijn kennis drong dieper dan pijn van hete pannen en hij wist het. Ooit een van de stemmen zal zeggen "Die is oud geworden". Zoals een ieder die kennis draagt, te veel en te vaak kraakt. Daar ligt hij.…

Laat ik dan maar een gedicht schrijven Lily May Parker, geboren te Brugge op 26 mei 1981, enig kind terwijl mijn wortels liggen in Gent toegegeven ook in Java en Cracova Wegen heb gebouwd en bruggen waarin aan de onderkant mijn naam Van den Hemel, want we dachten de tijd gaat onveranderd voorbij aan kerken en namen van…