Alle inzendingen over oprijlaan

Ze kunnen zonder kathedralen zonder fluwelen troon of spitse toren geen tromgeroffel of cymbalen ze worden majestueus geboren Geen valkenhof of dansende nar ze doen het zonder de lakeien geen rijtuig doch een boerenkar ruilen oprijlaan voor de kasseien Ze schrijven in distels en het dode hout onleesbare gedachten in glanzend goud…

moeizaam wring ik me tussen de regendruppels door richting uitgang langs de lange oprijlaan staan mensen zonder gezichten de ruggen naar mij toegekeerd stampvoetend op de grond naast de bomen eikels vallen muziek van Beethoven wordt gefloten door het zangvogelensemble abrupte stilte als ik passeer wegvliegende zwarte kraaien krassen…

Ik wil geen goed begeren Geen snoepgoed en geen landgoed Misschien dan wel een goed land Geen auping maar een bloemenbed Geen vette beurs mijn eigen vet Geen lange tocht maar ademtocht Een uitzicht maar niet duur gekocht Niet rood maar op mezelf te staan Meer op de rit dan oprijlaan Geen patser maar een poverbak Een warmer niet…

Kaal en in een strak gelid langs eeuwenoude oprijlanen in uniformen fijn van snit staan ze melaats, oude platanen De torenschaduw bedekt hun naakt gebroken takken, ongespalkt de vrieskou heeft hun hart geraakt met rijp de kruinen witgekalkt Een zwijgende stoet van trieste bomen staat roerloos onder het klokgeluid het goddelijk spel, niet…

Somberte en rododendrons langs pad en oprijlaan van het geheugen bloeien steeds, maar door de vensters van de oude huizen zie ik onherkenbare gedaanten gekend, ondefinieerbare voorwerpen herkenbaar op zoek naar een plek om ongestoord de komende vijftig jaar te verstillen.…

De oprijlaan is dicht beplant met beuken En twee lakeien staan bij de entree Een hovenier besproeit de bloemenzee Zijn Maître zwaait de scepter in de keuken De dienstmaagd dekt de tafel vrij van kreuken Zijn butler regisseert strak het diner Een strijkje speelt sonates van Fauré Om ’t copieus geheel nog op te leuken Doch als des morgens…

door een vlaag van regenbogen een vochtig kleurenpalet vast op zijn koralen voordeur Binnen dompelen de golven van zijn sonarinstallatie hem onder in een wereldvreemde trance Bij 't verder dansen van de tijd zuigen z'n ogen dat ene beeld nog wat vaster aan Bij 't naar buiten kwakkelen raakt hij voorgoed verstrikt in zijn eigen oprijlaan…

maanlicht slingeren - nooit meer aan gedacht Bosranken weven daarvan een vacht van zilverig pluis over hekwerk en poort van het Koninklijk Huis Zijn herauten snelle snaken verven bladeren scharlaken sienna, oker, vermiljoen karmozijn en kopergroen Reeds druppelt door een dunne nevel zijn melancholiek geprevel Weldra zal over de oprijlaan…

met haar handen voor haar gelaat geslagen Gure wind die langs haar stenen rokken speelt en al haar fijne lijntjes laat vervagen Ergens staat een klassiek beeld tussen de oude kromme bomen Terwijl de zon haar stenen haren streelt laat zij haar tranen stromen Niemand merkt meer op het verdriet dat het uitstraalt Aan het eind van de lange oprijlaan…

Er was geen poort, wel een lange oprijlaan zo kon iedereen altijd komen of weer gaan en allen brachten zij een goede boodschap mede die zich verspreidde van geloof, liefde en van vrede.…

Zij volgt zijn handen langs de gele toetsen, - De thema's keren telkens weer terug - En ziet door 't zijraam de oprijlaan, de brug, De wandelaars, de miniature koetsen.…

(voor Mark Rutte) Ik zie je alsmaar weer met vette glimlach de oprijlaan van het Catshuis scorend met je degelijke fiets, die onlangs nog een grote beurt kreeg bij je ploeterende fietsenmaker, die nog nooit VVD gestemd heeft, maar je altijd te woord staat alsof hij je vader nog heeft gekend in eerdere crisisjaren.…

niets kon hen gebeuren Des zondags altijd naar de kerk Vooraan de eerste banken Hij nette broek, zij stijve rok Geen vlekje of wanklanken Het huis was altijd spik en span Daar at men van de vloeren Er kwam ook alleen chic bezoek Nee, niks geen ouwe hoeren De tuin werd netjes bijgewerkt Geen onkruid zou er bloeien En de oprijlaan…

Retour Aan het einde van de oprijlaan staan de soldaten te wachten op hun dooi of jongste dag. Ze leven niet, vallen als gaten, blijven onbetaalbaar als gelag. Margraten in het zonlicht uitgemeten wacht op gedichte nachtlucht even na achten en net na het eten.…

Ergens verscholen in het midden van het land Tussen de bossen achter een smeedijzeren hek Staat een kasteeltje zo sprookjesachtig Mijn thuis de rust in mijn leven mijn droomplek Hoge plafonds prachtige lang uitgerekte zalen Kroonluchters van witte glinsterende kristallen Vanaf het moment dat ik de oprijlaan betrad Wist ik….Deze plek zal me…