Alle inzendingen over scheutig

Een gierige kroegbaas uit Vleuten Schonk vaak van die zuinige neuten Maar kreeg ie weer spit Dan veranderde dit Want dan schoot ie steeds uit met die scheuten…

ik zie bomen in verlies droefheid om het vallen in kleur rijpt nog de zomer na van eindeloos bevallen scheutig knopt al lente in het loslaten van blad maar winter hebben we nog niet gehad…

Ik was weer -even- in de stad van mijn geboorte Het was weer volop leven in 'mijn' stad zon scheen scheutig De lucht blauw -'t was mij niet om het even- gebouwen groeien er nu als peppels tot aan die hemel de Schepper wordt -schijnbaar- geevenaard Door architecten die naam hebben gemaakt niet vergeten willen worden…

een forel ontspiegeld het water, scheutige oeverplanten omzomen het zuivere in mijn gedachten, de overweldigende 'stilte' laat zich aangedaan meevoeren met de liefde die ik liet stromen uit mijn bron nu stil behouden, de dag vervaagt langzaam.. het is nog altijd niet te laat.…

Zij is de bode bode van lente de wilg met haar katjes Aan oever en wal beemd en kant waar water gulzig is Zij is nieuw leven leven aan takken als zon scheutig is met schijnsel en sneeuw plots voor zon verdwijnt Liggend groen komt overeind zoekt hoogten toppen van kunnen in stengels en stelen doen ons delen in 'n…

het schor ziet dor slikplaten sudderen na weer een vloed zeekraal is scheutig op overgangsplaatsen paaltjes markeren de grens, wit bescheten bieden zij plaats aan vluchtige bezoekers zon zaait weer armoe de bodem zal scheuren onder vluchtend gekrijs steltlopers priemen en drillen de bodem leeg tonen hun stuit, brutaal is hun uitzicht…

Strooi alle krachten murw mok en mors scheutig energie laai dan de laatste vuren op. Ik zwem dit lijf aan flarden steeds dieper het leven in. De overkant is geen land dat ik zal willen voelen.…

warm was de aarde die zwart rulde toen jij de potten vulde met lentegevoel je lach omhulde scheutig de eerste groene krullen in het al spruitend gewas je kende hun kleuren rook bijna de geuren in het planten van de blauwe druif zo waren de jaren maar dit keer zal het anders zijn met de pijn van een nieuwe geboorte…

dit dicht vlak en braak vol ledigheid kent geen noemenswaardige inhoud er is zoveel onzinnigs geschreven dat ik mij daarom van harte onthoud van scheutigheid door mij bedreven niet dat ik niets heb te vertellen o, je kent me van haver tot gort vandaag ontzie ik jou te kwellen heden geen overpeinzing of nutteloos ongerijmd gedicht op jouw…

Ze schilderen het fluwelen wit vloksgewijs over het grijs van de kaalgestroopte akkers de steeg wordt een ijspaleis terwijl stakkers en andere stervelingen de uit weelderige woningen wegsijpelende warmte behoedzaam en teder oplepelen Ze zijn scheutig met donkere uren gierig met het licht van de dag dragen een mantel van schemer en beelden…

In 't einde zeide ik schielijk: Ik zou het liefste sterven In Fillis scheutige armen, Op Fillis zachte boezem... Hoe kan men schoner sterven?? - De Wijsgeer sloeg zijn ogen Op Cleon en op Cato, En op zijn grote boeken, En — zuchtte — ja! hij zuchtte!…

stokroos met talloze rode bloemen torent hij hoog boven de braam die met zijn doornen een rode bessenbos innig omhelst ervoor er achter er doorheen seringen door bloeiend fluitenkruid omlijst een witte roos op voorgrond prijkt voor de wilde pruimenboom links een exotische berenklauw met daaronder in de sloot de gele lis pal tegenover de scheutige…