Alle inzendingen over stronk

Zo staan zij eender allemaal, Geknipt, gekapt en afgeschoren - En toch is elke stronk eenmaal Uit een beukenboom geboren,- En geen van hen wordt immer groot, En geen van hen gaat immer dood.…

Als een man die zijn bijl aan de stronk leit Door een ruigte van levend loof, Zo trof gij de kern van mijn jonkheid, Die stierf met mijn stervend geloof. En achter bleef een die het lokken Van 't wrede herdenken schuwt, Maar toch altijd opnieuw wordt getrokken Naar uren waar 't hart nu voor gruwt...…

moet niet in het honderd lopen in het hier, het verzandende, de bossige verstuiving waar de limonadekraampjes de een na de ander luchtspiegeling blijken als je hijgend dacht er te zijn – in het hier waar je wandelt en, door steeds het niet te kunnen laten nog weer om te kijken naar waar je vandaan kwam, niet ophoudt te struikelen over stronken…

Wandelstof kruipt achter me aan… wolkend Het bos, zwoele warmte, flikkerend zonlicht Zoemend geluid, muggen die struiken bevolken Ver geblaat van Drentse heideschapen met graasplicht Het pad zandgeel, onregelmatig door stronken Hoefafdrukken van paarden s’morgens vroeg Ik struikel, wankel verder… bosgeurdronken Laat in de middag, zon zakkend…

" Wij zetten ons neer op een verse stronk En keuvelden over ons doelloos leven We proestten het uit in gelach en gefluit Dat het oerwoud ervan weerklonk Wij zijn beiden uniek, vogel Iks en Ik Toch flitsen we samen door de bomen Komt er ooit een Ei, dan hoop ik dat Jij En niemand anders daaruit mag komen.…

speeksel in de mondhoeken en een bril van de Action op de pokdalige acné-neus pokdalige paspop met pukkels op plaatsen waar geen strelende hand ooit is geweest kleding uit het jaar nul, asynchrone lippen, bacteriële onbalans in droge sloten myopische oogopslag, blauwe aders die over bleke kuiten stromen vingers als knoestige radioactieve stronken…

niets dan stronken liet ge staan. De eiken - der oude Germanen, hoort ge, - heilige boom; de statige beukenlanen rijzend aan der buitens zoom. De dennen, wier ruisen in de nachten scheen de vraag van de zee aan het land, dekkend met hun groene vrachten het dorre, onvruchtbare zand.…