Alle inzendingen over stronk

de dagen zijn voorbijgegaan in vele lagen van bestaan natuurlijk was er groei de grond geploegd geschoond van stronk en steen langs elkaar heen in een verdeling die seizoen en rol gebonden was tot eigenheid wat ruimte kreeg en verder woekeren bleef het samen schouwen leek op houden van liefde bleef faalangstig bang tijd rijgt…

op dat plekje waar het gras nog groener is voel ik jouw gemis een zaailing groeide op tot jonge boom jouw onderstam entte een nieuwe kroon die jarenlang de vruchten van seizoenen gaf tot aan de plotselinge kap rond de stronk ontloken nieuwe loten uit jouw eigenheid jouw wortels gaven hen respijt ze hebben je gerooid maar waar…

Al dat zinnentuig, en dan nog geen sjoege van wat brandt in de pit waar zich verduren moet het schroeiend neteligs en de zweepslag van angst alsof ooit iets stilvallen zou; terwijl op dode stronken mos gedijt, in tierende varens uitbreekt begraven gebeente!…

zij zomerde met wilde bloemen in een paradijselijke wei waar vrijheid kleur en vormen bloeiden werd ieder hemels blij ook zij wist van de volle oogsten de rijkdom zo dichtbij later nog het land met kale stronken als verlate herfstpartij in helder schemeren deden vorst en gladheid al even van zich spreken het…

Eens deelde ik in hun vreugde en mocht ik leven om mijn schaduw te brengen op hen die nu mij verwonden door met een snede mijn stronk te doorklieven behartig ik de dood zonder razernij want ik weet, ik ben slechts boom die zonder hart doch met aderen de hemel spreekt bij nacht, die mijn wake was wanneer ik schreide om de wind die zonder…

Stronken nat, bladerzooi, zandstroom en alles dat hij zeggen wilde. De winter is al onderweg. Daar in dat vellenbos. De schrijver laat het los.…

ik proefde je wijn zag de stronken verleden stond op de grond waar je wortelt in heden je pakte de zon in bloedrood verdwijnen rankte de twijg liet bloemen verschijnen je druifde wat bleek maar de zomer was heet je droeg vol dankzij de krenters hun beet geplukt en ontveld wordt de oogst nu geteld ze flessen het vat na de rust…

Haar arm leggen op een stronk? Bange ogen, bleekblauwe huid, Strakke lippen, van angst geen woord. Grote donkere ogen smeekten luid: Hak niet, klief niet, kap niet Mijn hand of arm af. Mijn kind wil ik strelen Mijn akker wil ik zaaien Mijn graan wil ik oogsten.…

ik zie dagen, eenzaam en graven niets dan graven een straat die uit het grijze gat kruipt en wijst naar een glazen brug plastic water wuivend als zeewier tot net achter de dode bocht een stronk die met haast rechte groeven knielt tot elk geluid gevangen is en ik zie vogels, niets dan vogels vacuüm verpakt onrustig dromend…

Stofjas in de stroom danst met vonken voor hij vlam vat en het zwijn dat daar de ham at, naast de stronken in dat oude grijze bos, kan vanuit zijn kikkerperspectief maan noch zonnestralen zien. De halfgod lacht.…

de vakantie vindt plaatst in het gehucht dat huisjes plaatste aan het witte strand de avonden vermaken zich in de streek waar de volle maan zich in de lucht krijt het land voor ons is mooi en uitgebreid zoals het op de ansichtkaarten bleek afscheid nemen van haar kan ik niet het land met haar zeer fraaie uitzicht waar het water tussen stronken…

ik droom een strohalm of een rietkraag aan de vijver en daarbij de wind de zachte trilling van leven de maan is bleek vanavond je geur hangt nog boven tegels of zijn het de narcissen ik droom je lichaam hier de vogels roepen om duisternis de deur werd dichtgeslagen wolken lijken op hamers ruzie is een aanslag bomen lijken stronken…

welving van de borst in leest en heup herken je de kruik het bekken kantelt en de navel rolt over de golven van haar buik de hoge fluit bezweert de slang en zweept haar rubberen gewrichten op ze pruilt naar pa hij knipoogt naar de beul die het slagzwaard slijpt de Doper bij de kraag van zijn kameelharen mantel grijpt hem naar een stronk…

De bomen verliezen hun schoonheid En blijven als kale stronken staan Hun glorie is voorlopig voorbijgegaan Wachtend op de komende lentetijd. Dan gaat alles weer prachtig ontbloeien De natuur gaat ongestoord haar gang Ook al duurt de winter nog zo lang Het blad aan de boom zal weer groeien.…

Al de bladers zijn verdronken In het water, in de regen, En het donker bos staat open En de droppelende stronken Staan verlaten aan de wegen, - Kille winter laat één sprokkel Aan een hart, dat niet mag hopen!…

door verzengt zich mijn denken doelloos in het kroos een doorweekte tennisbal de eenzame tocht door het bos schenkt mij geen vreugde vandaag toch / reken ik op een nieuwe golf van genoegens toch / geloof ik in een wind die alles verwaaid toch / blijf ik overtuigd van de hardnekkigheid van geluk ondertussen / zijg ik neer op een stronk…

Maar 's avonds zie ik soms dat bos waar ik mijn eerste boekje vond: een stronk met dijen, schaamgras, lillend licht, mijn ogen smeulen en de hemel kleurt. Die middag als een open wond. ---------------------------------- uit: 'Zwart als kaviaar', 2001.…

ringen gescheurd Een duifgrijze mist zwelt Omzwachteld me in wijde slierten Schuift over prikkeldraad Ik blijf, sidderend, wenend In de aardkorst geschroefd De beul toont zijn striemen Bewijzen van een oud gevecht Ik zie het litteken, gekarteld wit Ik wil weg, duiken in de schemering Het broeierig purper Ik sta hier, een versteende stronk…

ooit kwam hij uit het ei gekropen genesteld in een vermolmde stronk onder een dun bladerdak nu kruipt hij uit de winterslaap over een tak in de tropen in een woud dat dagelijks kaler wordt het broos skelet houdt hem lenig gladde schubben dekken zijn leren vel als vingernagels die elkaar overlappen er spant een vlies over ogen die zwijgen…

Vol elfenbanken is de stronk. 't Kind gaat zitten. Welke paddenstoel? Een natuurvorser stapt genietend door het woud. Dicht de wetenschap? Bij droge avond parelt de verlichte weg van oude regen. Nat, geel herfstlover: kluwens uiteengespatte druppels witte wijn.…

Hij poseerde graag als hout, zoals dat ene hout waarvan de dansvloer is gemaakt Deed zich voor als die boom, Met brede stronken, maar zwak, toen hij eenmaal was omgezaagd En zij, zij poseerde als danseres zoals die ene vrouw, die op TV haar faam verwierf Maar stopte haar swingende heupen, toen na elf jaar, haar idool stierf In de…

In het geheime stadspark Bloeit een klimtak Met zuignappen nippend aan het sap Uit schors of stronk of brokkelmuur Voer voor zwam en schimmel Het wekt de verwondering van de ontdekker Met een droge spons onder het schedeldak Slorpend van een bron van weten.…

In zwarte aarde verzonken in wind en weer vergaan, in de herfst met goudgelen stronken als tafels gedekt, stroomt de nectar van de afnemende maan.…

Met nog zoveel and're dennen Was hij fleurig opgegroeid Groen werden zijn naalden En hij stond zo.....ongemoeid Maar dat zou niet lang meer duren Want een krachtige mannenhand Kwam hem van zijn stronk afzagen En verstuurde hem door 't land Op de markt stond hij te wachten Lotgenoten wachten mee Tot een koper hem kwam halen En hem meenam…

Kralen diep verzonken in geschrokken open staren achter kronkelde stronken waar `t even leek te kraken een ohooh lijkt je vonkelende lachje aan te raken het geluk nog net te zwanger om al in paniek te baren Wangen blijven bollen maar het kan niet echt meer smaken bitt`re sijpelsappen rollen ontkrullen lokken oker haren snappen bos bewust van…

Als de merel zingt in ‘t jeugdig groen mogen wij onze winterjas uitdoen… staat de tuin met blauwe druifjes schoon zont de poes zalig onder d’ oude perenboom je zou denken ze is aan ’t spinnen en ‘t ronken maar soms kijkt ze even met een loens oog wat hipt die merel op en af die stronken hij moet ergens broeden en dan nog zo hoog wanneer…

ja Kortjakje 'k leek als vastgeklonken Tenslotte ging ik naar buiten stond op de heuvel, oud de stronken zag het dal beneden mij wijd spreidden de bergflanken een bedding Plots, als een verschuiven, was't alsof ìk dat dal de Rhône rinnend naar Rijn, mijn heim, vruchtbaar de aarde en het land aan weerskant abrikozen en ranken van druiven…

stam bood rugdekking aan allen die balanceerden op het gruwelijke koord tussen leven en dood ze was de zwijgende eenzame waarnemer die diep in de aarde haar getuigenissen verankerde het is we lopen steil omhoog op een geasfalteerde weg de Bloedstraat in de schemer van het vergeten de illusie van het onuitwisbare bloed de fiere eik tot stronk…

Drie dode mensen in een maand tijd pal voor mijn deur Politie zegt afdekken die hap geen gezeur Het Maasmeisje gehakt door vader in bonken in plastic tasjes gevonden tussen de stronken Hoe kan het verkeren Surinamer doodgeschoten tijdens het parkeren Twee dagen later de hitte bedwongen Turkse jongen van vijftien…

Hij rent door Vlaandrens wouden, Springt over stronk en gracht... Hij houdt op Vlaandrens duinen, Met ijzren arm de wacht. De Noren naken snorkend, Als everzwijnen wild; De Vlamings zwaaien zwaarden, En rammlen op hun schild. En schreeuwen schor de Noren, Als ruwe ravenzwerm...…