Netgedichten

netgedicht (nr. 4.663):

Versteend boswezentje

Kralen diep verzonken in geschrokken open staren
achter kronkelde stronken waar `t even leek te kraken
een ohooh lijkt je vonkelende lachje aan te raken
het geluk nog net te zwanger om al in paniek te baren

Wangen blijven bollen maar het kan niet echt meer smaken
bitt`re sijpelsappen rollen ontkrullen lokken oker haren
snappen bos bewust van naaktheid en d`r vele volle gevaren
desondanks in het bloedstollen nog niet willig te ontwaken

Gespitst trillende puntjes horen vogelzang verstillen
neusje iets omhoog ontdekt in timbre zoet en zoute schillen
naast het vruchtje dat zo innig tegen roodborstje gedrukt

Opeens wordt dit tafereeltje uit versteende tijd gerukt
schiet een felgepluimde flits omhoog zich veiliger te klaren
om vlak onder `t eigen bed een mensennestje te ontwaren