Alle inzendingen over verspreken

je versprak je mijn verbeelding sloeg op hol in kleur stotterde je krom wat recht was je was te laat…

Door een verspreking viel ik uit het raam. Op straat liepen gedachten te hoop, zij bogen zich over het neergedaald lichaam en zochten een gat in het hoofd. Er duwde een vraag op mijn voorhoofd, zo scherp dat mijn ogen begonnen te lopen. Ieder gezicht ging voor mij open en toonde hetzelfde verschrikkelijk woord.…

Verspreek me ontbreek me. Vergeet me een beetje want weet je ergens tussen brandende wonden van on-onthouden is er niets meer teruggevonden.…

Verwensingen spellen fanatieke oren ongehoord lang verse klemtonen uit betrouwbare bron verspreken zij illusies, vangen tongen bot in oeverlicht Dichtgestucte lucht ontketent opgebouwde waarheden vrijwel onvervoegbaar op slinkse heterdaad verhangt zij vuile was, heulen oren eigen schoonschrift.…

Poëzie is het oud abattoir dat het vlees van de onslachtbaren snijdt het Absolute in de vleesmolen draait de slachter die ontwijdt een oor afsnijdt er een paar onzegbaarheden in prevelt uit ranzigheid zijn mond in kiepert op de verspreking sjiekt waarna hij enige eeuwigheid schendt worst voorschotelt in kerstboomschelletjes een variatie op…

de wereld verkleint of klimmen muren dichter geluid verstomt kaarten vergelen aan de muur liefdeloze boodschappen vliegen over en weer onbegrepen versprekingen kleuren vale wanden grijs vriendschappen almaar brozer aandacht staat gelijk aan onhoorbaar getik niet gelegde letters vangen stof op het scrabblebord…

Verdiept in rode lakens adem je lentissimo de verspreking van verre dromen. Ik sta nog niet op, wil nog niet uit bed. In omhelzing neem ik de sluipweg terug naar de diepe lyriek van brede samenslaap. De dagoever vrees ik niet, noch het aanspoelen uit de droomzee of het felle licht van de bestaansformule.…

jij had het zelf al heel aardig ingekleurd het format van het abn met de nodige dictie omgeven maar zo hier en daar bleven er warme klanken kleven die zich emotioneel anders lieten verspreken zij gaven de smaak van samen aan een beperkte groep voelden goed om met bekenden in rust te praten de schone taal had niet die omhaal…

Als je je al niet meer verspreken mag.…

Passagiers groepen drommen, verspreken zich in volle talen, lezen allen de krant van Babel. Stations worden open monden van verbazing, daken verdwijnen, deze wereld wordt van glas. Sacrale blauwen versmelten met grond, dalen naar benden engelenveren, metalen schubben.…

onze geheime liefde, ergens op een bibbereiland buiten de stad in het midden van het meer woelige water zal ik eindelijk in liefde leren zwemmen naar de maan boven het beklemmende ziekenhuis de nachtplaneet boven jouw stralende toneelhuis, en ik zal wachten, blijven wachten zwemmend in langdurig eenzaam wachten zonder mij te vergissen, of verspreken…

besef of waarachtigheid, niets ontgaat mij, en toch ontgaat mij, alles, in schetsen, in oppervlakte, in nieuwe lijnen, ik word mij getekend, door noeste lengte, en ijselijke breedte, tot hopende hoogte, ik ben mij een nieuw getal, en ik verblijf mij in oude woorden, vlakkende vlakte, koude bevriezing, te warme woestijn, versprekingen…

De verspreking van Arjan Ederveen als Pilatus in ”The Passion” op een heel cruciaal moment zij hem door mij direct vergeven Maar in historisch perspectief zou het wel Pilatus moeten zijn en niet Barrabam, de moordenaar en zeker niet Jezus Christus Want de politiek is ziek, zwak en misselijk en wast doorgaans steevast haar handen in…

Hier lig ik dan, alleen achtergelaten In ons huis, met ons leven vol gaten Gaten die ik niet kon opvullen Gaten die grote geheimen onthullen Elke keer krijg ik tranen in mijn ogen Als ik terug denk aan jou, je hebt gelogen Begonnen met een leugentje, een kleine verspreking, een gek gesprek En uiteindelijk kwam het uit, ik werd helemaal gek…

Zó belangrijk is de sleep erna van beschouwingen, herhalingen besprekingen en vérspreken om over préken niet te spreken. En als we kijken naar het debat wat gevoerd wordt op t.v. dan denk ik, wat moeten we ermee? De één staat te bekvechten, de tweede zit verveeld hangt in zijn zetel en leest, een lectuurblad.…

omdat de dood nooit went maar ook voor de ongelukjes met het dragen, het neerlaten van de kist door het verkeerd hanteren van de touwen, het stagneren van het katrol, het verkeerde gat gegraven, de plotselinge spit bij een van de jongere dragers, die zo graag opa wilde tillen maar zowel hemzelf als de kist hevig doen wankelen maar ook voor de versprekingen…