Alle inzendingen over vloekt

hoe ik dwaal langs wegen mijn bede klinkt steeds eender doch hoofden schudden slechts en haasten zich van mij vandaan ik kan niet anders, dan bij elke hoeve vragen om uw verschijning en klank van uw naam mijn gang gaat alsmaar verder soms vloekt men woorden die mij nooit zijn geleerd er is een poel, liefste zwart als mijn gedachten…

hoofd en aanhef van borsten met volle bovenarmen ontbloot op de huid een netwerk van craquelé breidt zich naar de achtergrond uit Wat zijn haar lippen mals en rood Haar ogen daar kruipt triestheid van Het haar is onnatuurlijk zwart geverfd, misschien een pruik pijn groeit als tumor in de buik De kijker twijfelt aan haar bestaan In stilte vloekt…

Vloekt ie hem naar de hel en terug doet ie dat traag of juist heel vlug. Wat is normaal in deze tijd, ik raak warempel het besef van gewoon, een beetje kwijt. Maar dat is zo gek toch niet of wel? Is er iemand met een antwoord enne het hoeft niet snel!…

jij hebt met subtiele hand en lange armbeweging geluiden aan elkaar gevlochten met een rode draad als toon daaromheen vibreerden golven rapten teksten hun akkoorden vloekten dissonanten in een straattaal die hier niet hoorde in de veelheid van muziek knoopten losse einden snel weer hun begin in eindeloze mantra’s en repeterende…

De donder sloeg een gat in de lucht zeemeeuwen vlogen naar de nacht gezonken in een golvend dromen sprak ik jouw naam in stilte en je vloekte niet, bij het behang waar ik een skelet had weggetekend liepen de dagen als zombies langs het strand, beminde ik je tussen de bliksems uitte ik in het donker ademde jij hartslag gooide jij mijn hart…

Wijl het zwarte koren schuurde langs haar ingevreten wonden beet Brechtje op een houtje en vloekte grommend naar de honden haar nazaat werd geboren in het wolkig water van de beek waar Brechtje lijkbleek wegtrok toen ze in lucide ogen keek waar biest vloeide uit haar borsten huilden wolven als in nood zij vreesden het wrede dorsten van…

je springt zonder landen val is vlucht brekend uit banden ongewis de diepte voorbij nooit meer morgen niet weer keert het tij haat vloekt krijsend zijn beschuldiging schreeuwend ijlt bestorven lucht van rottend leed het onbestorven leven langs voorbij en valt en valt je lijf bedoekt met lagen pijn rood in doodgebloed verdriet…

De hele wereld vloekt en scheldt en overal vloeit rijkelijk het bloed: moeder aarde is weer ‘ns ongesteld.…

dapper dringt een zonnestraaltje zich door het vuilgrijze venster glijdt dan langs proppen papier, een overvolle asbak en lege flessen bier de ouwe dichter die nu grommend ontwaakt, vloekt ‘verdomme’ terwijl zonlicht op zijn monitor het lezen bijna onmogelijk maakt ‘de ratten’ hijgt hij zwaar en diep als uit een put, dan typt zijn nicotine…

Ze baalde en vloekte hem stijf.…

Grote vragen waarop kleine antwoorden passen zo precies als deze zwaluwen die geven Iemand daarbinnen houdt plotseling op met spelen, vloekt en slaat zijn vleugel dicht. --------------------------------- uit: 'Kiezel en traan', 2004.…

Ze vloekte hem stijf.…

ik zag haar ogen lachen zij schoof gekleurde delen in elkaar zonder dat zij vloekten verbazingwekkend snel vouwde en boog zij uiteinden tot hoeken in een vrijwel leeg heelal schiep vormen zonder dissonanten in harmonie naar alle kanten met als enige leidraad het spectrum van aard na alles en de zevende dag had zij het gehad…

Vloekte ik. Ik schreef het op. Op mijn blog. Er kwam warempel een reactie. Eén reactie. Van een dame: Neger zegt U? Dit vind ik wel héél respectloos! Ergio conclusio? Het is in deze maatschappij zo: Je mag wel verrekken, als je er maar niet bij vloekt. Of gaan we er wat aan veranderen? Vrolijk Kerstfeest alvast.…

Grote vragen waarop kleine antwoorden passen Zo precies als deze zwaluwen die geven vliegensvlug Iemand daarbinnen houdt plotseling op met spelen vloekt en slaat zijn vleugel dicht. ------------------------------- uit: 'Raster', nr. 89, 2000.…

ik hier mijn voetstap achterlaten in enkele woorden en zinnen onthouden worden bewijzen dat hoe nietig ook ik was zoals in kleur en klank het schrijnend leven hoog zwevend boven het grauw ongezien maar krachtig als de bron die de bergwand kan doorboren ik ben en de woorden luider laten galmen manifest van mijn bestaan ik was hier vloekte…

't Is pech aan 't front: de vijand boekt succes, zodat een manschap vloekt. De legerkardinaal is net verzonken in een schietgebed. Hij vindt dit vloeken ongehoord; z'n dienst te velde wordt verstoord. Hij velt 'm met z'n dienstgeweer. Al vloekend valt de krijger neer.…

De appels al enkele dagen rijp, tijd om geplukt te worden vandaag, dacht de oude lurkend aan zijn pijp, Maar ware het niet dat hij in de toekomst leefde, en zijn hand niet meer hoefde te plukken zijn rug niet meer hoefde te bukken en hij niet meer vloekte omdat hij beefde De machinerie stond nu voor hem klaar.…

Ze rookt als een ketter, drinkt als een tierelier, vloekt als een bouwvakker en is gewoon zichzelf! Niks geen goeie voornemens, maar ze is een róts in de branding, een oáse waar je op bouwen kunt, niemand evenaart haar.…

Wat is er door je heengegaan Passeerden wij nog de revue Vloekte je zachtjes sodeju Wist je dat je werd bijgestaan Door engel, gids en Veteraan?…

Ik daag de duivel uit zeg dat god uit een punt kwam tijdens de oerknal en ik hem dat niet zie doen dát wordt de lelijkerd teveel krimpt prompt tot pingpongbal Ik zet de box over hem heen gemaakt van duivelshard staal hoe harder hij vloekt en tiert mij gouden bergen belooft als ik hem eruit laat hoe meer hij me pleziert Satan in zwarte…

en vloekt hardop: Godverdomme!-…

Zijn adem waait de woorden stuk als in een draai van ongeluk de glans zijn oog verlaat en koud zijn hand gesteente breekt er laveloos de draak mee steekt als in verharde kramp de droom slaapt zich aan diggelen waarin het wonder zoekt naar ‘t antwoord die de vraag niet weet omdat het boze vloekt Met handen uit de was gekneed wordt…

barsten bederven mijn zicht door het glas breken die tunnel vernietig de pas die me scheidt van het leven ik ben het spiegelen zat vloekt naar het beeld dat spontaan de weerkaatsing kraakt en mij in schaduw verlaat weg alle spinsels en draden die mij steeds weer verraden stop de verzinsels kom dichterbij ik warm me voor het eerst…

gras groen gewas staalblauwe lucht ijzeren lijnen kreunende kracht dreigende wielen stuurloos hart onbemand figuur furieuze fantasie landbouw leeft vader is dood driftige doener vloekte vaak op z’n Farmall-M twee wagens vol met bieten in kleverige klei leerde hij mij te vechten in het spoor door te gaan steigerend toegeven…

door argus-ogen bekeken, schuilt hij onder zijn geurende deken Hij scheldt en vloekt dus wordt vermeden. De dorpelingen zijn immuun voor zijn oorlogs-verleden... Niemand heeft behoefte om ook maar iets van hem te weten. Gebombadeerd tot dorpsgek, de rest is vergeten Dat hij mensen heeft gered, van de dood, door bajonet..…

Hij dirigeert met simpel handgebaar, of stampt en vloekt en stroopt de ferme mouwen. Op hem en niemand anders kan men bouwen. Hij is een rots, een held, een tovenaar. Behalve dan vandaag, die trage schuiver, die zelfs een dilettant had kunnen stoppen. Hij dook er overheen, hij liet zich foppen. Ik hoor nog steeds z’n jammerklacht.…

door argus-ogen bekeken schuilt hij onder zijn geurende deken Hij scheldt en vloekt dus wordt vermeden. De dorpelingen zijn imuun voor zijn oorlogs-verleden... Niemand heeft behoefte om ook maar iets van hem te weten. Gebombadeerd tot dorpsgek, de rest is vergeten dat hij mensen heeft gered, van de dood, door bajonet..…

Hulpeloos zit je daar in je stoel in je benen zit geen gevoel je lichaam is te zwaar belast door suikerziekte aangetast je gezichtsvermogen is verdwenen je moet accepteren dat iemand hulp komt verlenen soms ben je ontzettend kwaad omdat het alleen niet meer gaat je bent dan de wanhoop nabij je vloekt en tiert, het is één razernij maar als…

tegemoet bij een zomerse zefier roept de verbeelding ahoi, schip ahoi op de pier meeuwentirannie in de straten spraakgebrek sans gêne geld vervloeit in held ruimschoots wolkendraken in beton in overvloed maskers van verkrotting ensor verliest het licht op zijn blazoen vloekt vernieuwend op het bal ‘du rat mort’ er zitten pissers…