Bloot zonder vleugels
barsten bederven
mijn zicht door het glas
breken die tunnel
vernietig de pas die
me scheidt van het leven
ik ben het spiegelen zat
vloekt naar het beeld
dat spontaan
de weerkaatsing kraakt
en mij in schaduw verlaat
weg alle spinsels en draden
die mij steeds weer verraden
stop de verzinsels
kom dichterbij ik warm me
voor het eerst in mijn leven
kaal zonder kleur
bloot zonder vleugels
ontvang ik de zon
voel ik zijn stralen nooit
zal ik ooit meer verdwalen
Zie ook: http://home.deds.nl/~wilmelkerrafels/
Schrijver: wil melker, 30 maart 2009
Geplaatst in de categorie: liefde