Alle inzendingen, met trefwoord sonnet

Er wordt gescoopt, gewokkeld en geflatst en dan: helaas de bal treft weer het net, die keepster, nee, die is niet je-van-het. ‘Zeg Jo, ’t zou fijn zijn als je ons eens matst.’ Zegt Jo: ‘Oké, ’k ga onder ’t latje staan.’ ‘Zeg Jo, geef mij je bril maar, ik bewaar dat ding.’ Maar Jo zegt: ‘Op mijn hoofd geen haar die daar ook maar aan denkt,…

Oh Hermes! Oh Mercurius! Oh Zeus! Oh Nikè! Oh Athena! Ah-phrodite! Die voor U staat, behoort tot de elite De ring en de arena zijn ons huis De ringen van Olympus staan symbool Voor alle mooie mensen op dees’ aard Of je een baardje hebt of hebt gebaard We hebben power en we hebben soul De olie op het lijf weerkaatst de zon Vandaag staat…

‘De ring en de arena zijn ons huis, ’t parcours zo eigen als mijn rijbroekzak, rivalen die ik zo in hoeken kwak, het winnen went wel, wapenbroeder’, fluis- tert Anky bits in ’t oor van Salinero. ‘Wie ben je, Ank, en waar?’ vraagt S. zijn baas, ‘Een gaucho op de pampa? Nee? Helaas! Of Spanje dan, dan ben je caballero of cowgirl in de States…

De vlam die flakkert, fluistert poëzie jouw naam het zachtst gesproken, ’t vaakst gehoord, godinnen barstten haast van jaloezie, Apollo, Zeus, door j’ heerlijkheid bekoord Zij trachtten jou al eerder op te halen, als vrome Ikaros viel jij ter aarde, waar zij je van je dartelheid bestalen, bescheiden restte jou het lot t’ aanvaarden ... Olympos…

Oh Hermes! Oh Mercurius! Oh Zeus! Hier lig ik dan in dit Romeinse bad. Oh Tyche! Niet gepiest en toch zeiknat, maar nu: ik sprankel als een spaatje bruis Door noodlot werd ik paralytisch, maar (Het volgende dat zie ik graag ge-airquoted) “Ik kwam en heb ge-luctor et emergo-d”, want ópgeven? Mijn hoofd stond daar niet naar! Hier lig ik dan…

Voor alle mooie mensen op dees’ aard zijn ereplaatsen in het paradijs waar jij je aan een troostentafel schaart, aan ’t einde van een o zo zware reis Het aardse leven stelde j’ op de proef, het werd je stuk bij beetje afgenomen hoe diep de kuilen ook die ’t noodlot groef wilskrachtig bleef je opstaan, bleef je dromen Sjalóm en vaar bergóp…

Over daken en kale bomenwoud giert, valt en springt een zwervende wind, als een dartel, onbesuisd dansend kind, ontmoet tenslotte geur, die hem vasthoudt. De luchtstroom slingert zich sierlijk maar koud om een schoorsteen, aarzelt even, duikt gezwind de pijp in, hitte tegemoet, en vindt vast verblijf, dat hij met zijn adem opbouwt. De keuken…

Het kleine autootje met twee stoelen en hoge, open kap toont trots zijn fel rood, houdt zich ondanks ouderdom stoer en groot, rijdt over bergen, door modderpoelen. Menigmaal heeft het wagentje doelen vol loerend gevaar of geheim, botst en stoot, staat soms gedeukt, brandend aan verwoesting bloot, om toch steeds verwinning en herstel te voelen…

Hoe ik je liefheb? Laat me de wijzen noemen. Ik heb je lief zo hoog en diep en wijd mijn ziel kan reiken, tot voorbij doem en grens van eigen zijn en zaligheid. Ik heb je lief, van dag tot dag, gewoon bij zon en kaarslicht, vervuld van kalm verlangen, als vrije mens met recht op liefdesloon, Ik heb je lief, zo puur als kerkgezangen. Ik…

Zelfbeeld. Ik merk dat wat je veel ziet of meemaakt, tot de dagelijkse dingen gaan behoren omdat ze hun nieuwheid hebben verloren waardoor je er vertrouwd mee raakt. Zo merk ik dat ik niet meer zo erg schrik, wanneer ik al vroeg bij het ochtendgloren in de spiegel kijk, ongekamd en ongeschoren, want ik weet nu die lelijke vent daar, ben ik…

Soms is de stilte hoorbaar; luister maar nog zachter dan een fluistering in ’t oor een streling van het vaak gekweld gehoor In bergen, kathedralen hoor ik haar De stilte van het zwijgen is ook náár Zo donker en verstommend, metafoor voor onmacht tegen het gebral in koor Maar dan is zwijgen niet verdedigbaar Alzo sprak Sigrid in haar Herzberglezing…

slaap zacht, minister-president we zijn het allemaal toch zo weer vergeten denk maar niet aan de doden die u niet kent ‘we hebben het immers niet geweten’ kunt u zich dit misschien nog wel herinneren, ja? ik bedoel een dorp met een naam die iedereen kent dat dorp met die pijnlijke naam die rijmt op Hawija slaap zacht, minister-president…

O, wat ben je mooi. Stralend van binnen, raak ik buiten zinnen. Jij bent van hemels allooi! Bij elk weerzien, wil ik het bezingen. Tot je doordringen. Zodat je zelf kan zien, welke schoonheid jij bezit Hoop je spiegel te vinden, die de kooi van je hart licht Ik zie... wat jij niet ziet. Een parel puur, diep van binnen, beklemd onder het…

een sonnet hoe levenslustig het gezang een melodie waaraan ik hang de tekst nog zelf geschreven zoals bij ongekende drang het zoeken dikwijls dagenlang soms zelfs het hele leven zó dobber ik vaak stuurloos rond daarvan doe ik u gaarne kond in verzen nauw verweven de tijd is slechts het lopend voor dat steevast aftelt uur na uur...…

Subtiel gegiechel, beroerd mijn fantasie. Beschrijf met poëzie, je weelderig spel. Romance, passie, maakt je dans sensueel. Als engel en juweel, zweverig in chemie. Mooi vol mystiek, breng je vervoering en warme erotiek. Fantasie of niet, blijf je een beleving waar ik van geniet.…

Gisteren was een dag, tot de late avond, Dat mijn hart open stond. En de wereld gevoelig lag. Gisteren was een dag, Dat mooi en lelijk binnen kwam. Mij geheel in beslag nam, als einde toch een lach gaf. Vandaag is het kalm. Ontdaan van laatste resten, Is het weer warm. Vandaag zal niet kwetsen. Neemt de leegte aan de arm, En bied…

Op de eerste verdieping, (in mijn geval) ben ik begonnen met kamers ruimen. Niet perse uitruimen, maar sorteren vooral. Rasse vorderingen met plekjes geven. Tis bijna gedaan op een kamer na. Het licht aan voor ik binnen ga Vreemd, het is donker gebleven. Er zucht een koude nare wind. Angst, schuld, twijfel en verdriet, huizen hier tot…

De buurman gaat naar zijn privéchaletje Zijn vreugde komt uit een reclamefolder Hij vindt het kerstgebeuren grote kolder Verbroedering gaat boven buurmans petje Op ’t kabinetsbeleid komt weer een smetje ’t Klimaatakkoord komt echt niet uit de polder Maar thuis mag oma weer eens van de zolder Zo heeft ze ook met kerst een binnenpretje Maar…

Van veiligheid naar woede: gele hes De opstand van de horden uitgebroken ’t Zijn ordinaire revolutiespoken Zij waren rond, de geest is uit de fles De kruk, de brekebeen, de oude bes Zij voelen zich totaal niet aangesproken Bij hen is nooit het vuurtje aangestoken Ze zitten in een onbesprongen bres ’t Wordt weer eens tijd voor een pikant…

Het is zover, de gekte kan beginnen. De lusten en de passies laaien op, de bierverkoop bereikt een nieuwe top door zij die ’t bal- en benenspel beminnen. En heeft er al eens een een zware kop, of raakt er soms al iemand buiten zinnen, door al te hevig smeulend vuur vanbinnen, geen nood, die komt er heus wel bovenop. Al kan ik zelf die…

Wat is het toch dat ik zo graag wil dichten terwijl ik echte poëzie niet lezen kan; de woorden vormen dan meer ‘n cryptogram waar ik mijn aandacht op moet richten. “Jonge sla” van Kopland kan ik nog vatten, van Ingmar Heytze begrijp ik af en toe een stuk, als ik van Campert iets kan lezen heb ik geluk, maar bij de meesten denk ik: , “verdomd…

Zie hoe ze hem toch keer op keer verwennen en hoe hij op zijn wenken wordt bediend. Dat hij alleen de grootste eer verdient, geen dwaas die deze waarheid durft ontkennen. Zijn leefomgeving keurig uitgekiend, en valt er een obstakel te bekennen, dan slaan zijn knechten steevast aan het rennen; de beste zorgen krijgt hij toegediend. Een comfortabel…

Zeeën vol van liefde heeft zij geweend haar wonderschone kind, haar Zoon is dood genageld aan een kruis met slag en stoot haar lief en leven werd alleen geleend God heeft ook haar uitgezocht te lijden vanuit reeds aangewezen moederschoot het Mirakel waar zij zo van genoot alles was voorzien, niet te vermijden nu wiegt zij haar Wonder onder…

Ik heb in Het Journaal iets raars gehoord. Toen Puigdemont de vrijheid is ontnomen, toen zijn er ook wat aanklachten gekomen - want anders was die actie ongehoord. Maar wat me toch een beetje heeft gestoord: dat ‘ongehoorzaamheid’, naar ‘k heb vernomen daarvoor ook als een reden wordt genomen; dat gooit toch wel wat normen overboord. Want…

Een veel te korte nacht... Wie heeft destijds het zomeruur bedacht? Wie zorgt ervoor dat wij als arme schapen alweer een uurtje minder mogen slapen? Wie hoort er onze droeve jammerklacht? De aandrang om te geeuwen en het gapen, de rampspoed na een veel te korte nacht, ‘t beroepen op de laatste levenskracht om ’t eigen lome lijf bijeen te…

Een formidabel man is overleden en zachtjes naar de eeuwigheid gegaan, een baken en een rots in het bestaan; hoe moedig heeft hij elke strijd gestreden. Zijn levenslust was nimmer te verslaan, en ook al heeft zijn lichaam sterk geleden, toch heeft hij menig boeiend oord betreden en is vol kracht zijn eigen weg gegaan. De twinkeling van humor…

Politici beleven drukke dagen: ze trekken vlot hun stoute schoenen aan om heel gemotiveerd op pad te gaan en moedig op de burgerstem te jagen. O hemel toch, die irritante vragen van journalisten die hen gadeslaan en hen het liefste op hun bek zien gaan, of lastigaards die eeuwig komen zagen. Het is toch hevig zuchten en veel zweten, opdat…

Nu Berlusconi weer is opgedoken, lijkt hij bijlange na niet uitgeteld. Hij komt nog altijd vrolijk toegesneld wanneer hij nieuwe kansen heeft geroken. De jaren hebben hem nog niet geveld, al heeft hij 't een en 't ander uitgestoken. Zijn veerkracht lijkt nog sterk en ongebroken, en zijn geweten licht en ongekweld. Maar of de Italianen…

De wereld van de wielen is ontwaakt. De knapperds met de goed gespierde kuiten, die kunnen nu weer ongeremd naar buiten en al dat moois wordt hogelijk gesmaakt. Zodra ze rijden, zijn ze niet te stuiten, en zie hoezeer de fans worden geraakt wanneer er eentje noodgedwongen staakt en pijnlijk naar zijn duiten kan gaan fluiten. Niet dat ik…

De winter geeft zich niet zomaar gewonnen, want vooraleer hij weer aan ’t vluchten slaat en ’t land opnieuw voor lange tijd verlaat is hij nog aan een offensief begonnen. Hij weet zich met zijn ongemak geen raad, dus danst hij vrolijk, wild en onbezonnen; hij heeft een web van sneeuwvlokken gesponnen want binnenkort is ’t immers weer te laat…