ik zit wat voor me uit te staren en denk terug aan alle jaren jaren van vreugde en verdriet neen mijn beste vriend vergeten kan en wil ik jou niet…

ik zou eigenlijk niet met ik moeten beginnen maar het klinkt zo lekker in de zinnen ik zag dat ik als wat begon strak nu terug naar af naar de steen die ik was zweven rond en rond het was ik waar alles opnieuw begon waar meren stil liggen bomen mee zingen in een vloedgolf van rust slaap zacht schrijf ik en rust wat uit…

Hij bestaat nog de boerderij in mijn geheugen. Ook neven en nichten weten ervan nu is er gras, bomen en een oude man met een boxer. Een plas op de plek waar mijn oma kookte, drollen waar mijn opa rookte... Toch laat ik een traantje als ik daar sta en denk aan opa met zijn roestige spa.…

Onverwacht staat hier dan toch de tijger voor z'n prooi, die uiterst rap de jungle had verlaten. Nu het geheim van ontzieling dit roofdier van al z'n krachten had ontdaan, kreeg de tot leeuw gevormde buit pas echt zin om te leven.…

Wetend, dat het verkeerd is wetend, dat stoppen moet wetend, dat dat toch niet lukt wetend, dat het niet goed afloopt er niet aan denken , geen oplossing er niet mee bezig zijn, geen oplossing er niet aan toe willen geven, geen oplossing er met niemand over spreken, geen oplossing en dan de grote klap, niet over praten uitslag natuurlijk…

Jij, afscheid, had ik je maar nooit gekend, de ervaringen van jouw bestaan; het losgerukt worden van iets wat ik zo graag wilde blijven koesteren!!!!!! Ik kan je haten, omdat je abrupt zowel positieve als negatieve herinneringen mij ontrooft!!!! Van binnen word ik verscheurd door twijfel wat mag ik vasthouden van het verleden???? Wat moet ik…

een taalvirtuoos is heen gegaan terwijl eenieder dacht die is hier voor altijd hij schreef, tamelijk snel, sonnetten bij de vleet negen, tien, soms elf maar bleef immer zichzelf de dichter is dood lang leve de dichter vakantieland te heet hij had zich een uitstap beloofd en werd niet wel, niet goed bij zijn hoofd…

Niet meer van deze wereld verankerde hart en nieren in een levende weerbaarheid, geen diepe smart, een sterke eigenheid valt niet uit de toon onmiskenbaar consequent voorafgaand aan een onverwachte dood, een talent in een tijd, zichzelf de niches aanbood waar die creativiteit in wordt herkent, niets te verliezen, om alleen te kunnen winnen…

Het laatste nieuws druppelt langzaam binnen: Wie schrijft, die blijft, maar alleen in woorden Zelfs Dichters voor 't Vaderland en 't Noorden Kunnen van de Dood de strijd niet winnen De diagnose - voor wie het niet snapt: In Drieks hoofd is de dichtader geknapt…

. . . . . . . . . . Toelichting: ~* Driek van Wissen rust zacht 1943- † 2010 *~…

in het bos van de eenzamen ontwaak ik in een leven niet van mij voorbij schieten de beelden en ik denk aan haar haar gezicht dat ik verlies ik dwaal verloren tussen de bomen op zoek naar de stilte waar ooit de rivieren van verdriet niet meer stromen ik voel mijn tranen kolkend langs mijn wang en ik ben bang zo bang…

avond tikt voorbij finale zwelt glorieus het einde doemt op senryu…

Wanneer jij wilt gaan, ver..bij mij vandaan, ga dan uit mijn leven. Ik zal..oneindig..zweven. Vechtlust heb ik laten varen.. ik kan nog enkel staren.. naar daar..waar wolken opklaren boven..veel te hoge golven, waarin mijn kracht ooit werd bedolven. Voor eeuwig moegestreden.. kijk ik..richting..opgegeven..ver..verleden en wuif..aan die…

wat is de kleur van jouw dag, vroeg jij ik keek en zag oranje rood warm als onstuimig verlangen zich badend in een zonnig vleugje geel hongerig naar lijf en liefde wat is de kleur van mijn dag vraag ik vandaag aan mij terwijl in late schemering een leisteengrijs vermoeden opdoemt langs de vloedlijn van voorbij…

'Blijf nog even bij ons' Haar witte hand knijpt in mijn hand 'Er is geen haast bij'…

op reis met de zon in mijn rug naar een leven terug in de tijd ontmoet ik weer de verdrongen geesten van feesten op de weg achtergelaten alles wat ik heb uit angst te worden verlaten maar liefde duurt het langst je roept ik voel je lach stralen op mijn rug ik draai me om en keer terug knijp mijn ogen dicht en voel de zon de zon…

's Avonds in het donker kijk ik naar een heldere ster. Ik zou die ster graag aanraken, maar hij staat zo heel ver weg. Ik denk dan steeds die ster, die ster dat ben jij. Zo heel ver weg, maar toch ook heel dichtbij. Wij konden je niet meer bezoeken, dat kon je niet meer aan. Maar als ik nu naar boven kijk, zie ik jou glinsterend staan…

De ochtend ontwaakt door nevelig licht ben ik aangeraakt mijn blik is gericht op het wolkenland waarachter ik mijn schepen verbrand kleine deeltjes as,door de wind verjaagd, stukjes verleden verdwijnen vertraagd, tot zwarte stipjes... aan de horizon als in een film die langzaam vervaagd nu ik zie ze nog staan maar kom ze denk ik nooit meer…

Waar lettertypen regels vormen het blank papier ze inhaleert is neergelegd haar onvermogen is trouw geschonken aan dit blad haar onbegrepen geest verwacht geen wonder de woorden dansen heen en weer immens schril het afscheid straks gelezen verklaring zijn van grote nood…

Pijn.. ging voorbij toen zij zei; vergeet mij... Vergeet.. al wat we elkaar hebben gegeven.. laat ons gaan..ver..uit elkaars leven. Laat onze "liefde" zweven.. Als een luchtbel, hoog in de lucht. Kijk, zei zij,..met een verlichtende zucht... ...onze luchtbel spat uiteen... voel je die druppels om ons heen..? Dit is ons laatste restje verdriet…