omdat het niets toevoegt niet duidelijk maakt waarom het gaat omdat het zwijmelt verloren in woorden ten gronde gaat zeg ik u maanverlicht in een helder moment vaarwel, de nacht is mijn…

Duizenden sterren hoog in de lucht Intense gevoelens in vogelvlucht Compleet is het leven, leeg is de dood Het leek fantastisch, maar voelt idioot Treuren is zonde Er is weinig tijd Nooit meer samen; eenzaamheid Iemand verliezen, een traan op de wang Snel weer doorgaan, het maakt mij bang Groot is mijn dank, voor wat jij mij gaf Aanvang…

De zee, groots, onstuimig Je stem spoelt aan Je handen verworden tot water dat streelt Het land waar jij staat loopt door tot mijn voeten De lucht die je ademt de wind die mij streelt Spiegel mijn zinnen of, lief, kom terug…

breng het maar weg en laat nu los wat ooit is mooi geweest en wees niet bang ik zorg altijd voor jou opnieuw het meest…

In de schaamteloze tijd beleden wij onze berouwvolle zonde zonder woorden wij nestelden ons schuldloos in de zachte, vochtige flanken van een fonkelende nacht wij dronken en lachten moordden en verkrachtten zongen en vonden vochtig onze monden Sodom en Gomorra naakt stortte ik naar beneden in een oeverloze, bodemloze droom jou…

ik neem afscheid afscheid van een koestering afscheid van herinnering ik begraaf hem niet ik wil hem nog even een beetje in mijn hoofd ik kijk nog even achterom en voel jou ik voel nog even je liefde ik begraaf ze niet ik wil ze nog even een beetje in mijn hoofd ik dwaal dolend in gedachten naar je toe Doelloos want ik kan niet blijven…

anders dan ik blijf jij de leegte bevaren om maar niet de afstand naar nu te hoeven verklaren drijven wil je enkel naar een vederlichte diepte niet in staat, zo denk ik, af te stemmen op de golven van mijn strand je bent geenszins bereid de zucht naar verblind zicht, al was het maar voor even, te ruilen voor een open venster…

Schrijnend was het afscheid één bloem slechts op haar kist intens stil bleef het geween geen vriend, familie om haar heen is er dan niemand die haar mist schreiend neem ik afscheid één bloem slechts op haar kist.…

Door dezelfde bomen suist nog steeds dezelfde wind. Het is de gelijke regen die ruist over eendere daken. Het is het oude verlangen dat geen overkant vindt. Snel gaan regen en wind voor eeuwig over ons beider namen. Ze vervagen. Ik wil je weer begraven onder bloemen eer niemand, niemand ons meer vindt.…

de dichter schrijver wel eens als wereldverbeteraar geroemd pleegde bacchanalen in woorden geschriften verhalen maar iedereen die een joint prefereerde werd door zijn woord in de vunzige Vlaamse kerkers geslagen gefolterd zelfs vermoord zijn hersenen drijvend in alcohol dreven hem steeds verder tot ter dood als de beroemde…

ze eet haar middagbrood pindakaas en confituur samen rookt haar laatste sigaret wacht tot haar rookpluim om de hoek verschijnt verborgen tekens doet zij is de laatste indiaan met haar deken, de zon en het land ik ben haar publiek…

Uit : Het Requiem van Julius Dreyfsandt zu Schlamm IN PACEM vaarwel mijn vrienden allen om mij heen geschaard ik voel nog steeds jullie warme liefde en neem het mee, alles wordt in mijn hart bewaard het zal de tocht naar het onvergankelijke bemoedigen alwaar de Schepper mij zeker zal verwachten en engelen vol van Geest en zo fijn besnaard…

De moeder kijkt omhoog, naar de grote hemelboog. Zij heeft tranen in haar ogen denkt aan het kind dat eens in haar heeft bewogen. Dat ze nu door de dood heeft verloren. Vraagt zich af waarom het zo moest zijn . Het verdriet doet haar zoveel pijn Zij hoort de wind die fluistert, maar de wind kan haar niet helpen. Om haar tranen te doen stelpen…

In het kille van het donker. In de warmte van het licht. In de schemer van mijn dromen, zie ik steeds weer je gezicht. Eenzaam lig ik hier te wachten, tegen beter weten in. Ik kan het beter onder ogen zien... dit wachten heeft totaal geen zin. Ik moet je gaan vergeten, ook al doet me dat zoveel pijn. Bedankt voor al die mooie tijden, dat…

en jij zwom naar de overkant het water aan de lippen want de zee stond je te wijd er gleden vissen onderlangs en het besef kwam later pas ze haakten aan jouw vlinderslag er werd iets uitgedreven je ogen schenen helder maar je zag niet wat het was je vloeide naast de tijd.…

gevoelens van verdriet en pijn, zullen heel veel bij ons zijn. gelukkig met ons kindje zo klein, helaas mocht het niet zo zijn! Voor altijd in ons hart, en nooit zullen we je vergeten je gaf ons zo'n mooi gevoel en dat mag iedereen weten. mensen zullen er niet meer aan denken, dat wij jou in augustus het leven zouden schenken. Voor ons blijft…

ik pel de lagen af van mijn huid alsof ik een ui ontdoe van zijn vertrouwde jas de trui uittrek, die moeder ooit goedbedoeld voor mij kocht ondergoed zuiver ik met Dreft vellen verdwijnen één voor één in de afvalemmer onder de gootsteen vinden zij rust tussen wortelresten en zuur geworden melk…

Hij hield zich vast aan een paal; losjes. Zijn silhouet tegen de bewolkte lucht. “Kom”, zei ik.”Er staat nog een borrel.” “Klootzak”, riep hij. En liet los.…

mocht het zo zijn dat op de dag na mijn vertrek al een leegte ontstaat in jouw warrig brein en het onzichtbaar innerlijk vreten zich dan bij jou al openbaart, wat zal ik dan grijnzen in mijn mogelijk bevrijd hoofd en de ogen nog wijder doen openen naar de wereld om mij heen, opdat ik opgelucht en diepademend mijn vleugels weer opnieuw…

zij die licht gaf bij duisternis is nu ook verdwaald in die donkere tunnel van vergetelheid hij die zich liet leiden als een blinde zal verstoken blijven van haar hand wij die observeren in de schemering sluiten de gordijnen en maken groot licht…