de bus naar nice
mocht het zo zijn dat op de dag na mijn vertrek
al een leegte ontstaat in jouw warrig brein
en het onzichtbaar innerlijk vreten zich dan bij
jou al openbaart, wat zal ik dan grijnzen in mijn
mogelijk bevrijd hoofd en de ogen nog wijder
doen openen naar de wereld om mij heen,
opdat ik opgelucht en diepademend
mijn vleugels weer opnieuw uitspreid
naar ongekende nieuwe werelden
de bezwaarde donkere kamer met gevaarlijke
stutten dreunt nog door in mijn lijf
zo lang bleef het onbeweegbare in stand
en nog langer vertoefde mijn hart in de vriezer
waar ijs ieder gevoel of beweging uitbande,
de deksel onaantastbaar bleek
en dat al na enkele jaren van vruchteloos zweven
in dromen van verwachtingsvol streven naar
naar ja, naar wat, blijkt nu de genadeloze vraag
de bus naar Nice vertrekt gelukkig op tijd
niet dat ik daar zo mee bezig ben immers
hoe kan men als verstard de tijd bewaken
of omzien naar alles wat buiten mij loopt
en het straattoneel met zijn figuranten die
tezamen een haast gesloten doek vormen en mij,
zelfs al zou ik het willen de pas afsnijden
naar alles wat meer is dan ik en in mij
jouw bevroren ik, als versteend, aan in mijn
nacht gekluisterd, een cel zonder sleutel
ja, enkele reis Nice....
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/julius_dreyfsandt_zu_schlamm
Schrijver: julius dreyfsandt
Inzender: julius dreyfsandt zu schlamm, 1 maart 2007
hotmail.comGeplaatst in de categorie: afscheid
afscheid
1.032
Geef je reactie op deze inzending: