Als ik weg ben. Als ik weg ben, Laat me dan los,ik heb zo veel te zien en te doen. Houd me niet vast met je tranen, Wees gelukkig met al onze jaren. Ik gaf je mijn liefde, En jij weet niet half hoeveel vreugd jij mij gaf. Dank voor de liefde die mij werd betoond. Maar ik moet nu alleen verder reizen. Rouw even om mij, als je echt…

Al mijn woorden geef ik je maar horen zul je ze niet al mijn zinnen geef ik je maar begrijpen wil je me niet waarom rust mijn woede niet daar waar jij zonder gedachten een mooie plek hebt gevonden en is mijn pijn ook niet de jouwe jij liet letters jaren schrijven in golvende taal maar ik lees niet ik wil je liefhebben en je haten…

Ze vroeg me haar te helpen smekend keek ze mij aan haar wanhopige blik kon ik niet verdragen en ik heb haar laten gaan Ze is ziek, zo ziek en moe van al dat vechten ze heeft zo moeten knokken loslaten is een van haar rechten Zij keek me aan met grote ogen Ogen vol verdriet Ik heb haar wel los gelaten maar mij loslaten kan zij niet…

Nee, z’is niet van het halflege glas, da’s veel te kort door de bocht z’Is alleen bang voor als het leeg is want dat het leeg gaat, weet ze zeker vandaar dat ze een nieuwe fles al kocht Ja, ze g’looft wel da’k van haar hou Ik zei het haar toch, dus zij mocht Maar ze huilt alvast van dat ’t over gaat want dat gebeurt, dat weet ze zeker Dus…

Gaande naar het zuiden, zonder de geluiden Van het verlate, lage land. Staande in het natte zand. Komend van het noorden, Uit de schrale, lage oorden; Kijk ik nog eenmaal achterom, En vertrek, met stille trom. Trommelend, vanuit het noorden naar de zoete, warme oorden Van de palmen, en het gele land Staande, aan de de waterkant Gaande…

met leedwezen deel ik u mede ik zeg u gewoon dat vredig van ons is heengegaan dat jij bent overleden met grote dankbaarheid ach, gewoon normaal zullen wij je gedenken je was een kort verhaal je was een liefdevol mens een egotripper voluit altijd stond je klaar het interesseerde je geen fluit een leegte laat je achter nou ja, vooral…

ik sterf aan je wanneer je me voor het laatst door korenvelden draagt langs verlangen van oneindigheid waar iets van achter blijft in het werkelijke land je praat met me doordringt mijn lichaam en in zoveel om lief te hebben vertaal jij voor mij de ochtendstilte waardoor ik geruisloos als een vlinder ben meegegaan ik sterf aan…

haar mond wil geen vraag meer ze trekt haar wenkbrauw lichtjes op tikt de brief en likt stoïcijns haar timbre…

zal ik weer doen wat ooit gebeurde en zal jij zwijgen als nu de beesten aan mijn bed die ik, voor rede aan de kant gezet met geweld verscheurde Want als ik mijn ogen sluit en luister voel ik hoe je zachtjes grient 'het is niet eerlijk, waar heb ik dit aan verdiend' starend in het grauw oktoberduister voor een onontvangen schouderklop…

De wind waait zoelig zacht langs mijn gezicht en droogt het zoute spoor van ongeloof. Stil dragen wij haar naar de plaats waar zij zal zijn en toch niet is.…

het stalen roofdier nadert klokvast zijn schreeuw wordt opgelost in een ontspoorde gigue ik hoor een requiem in het achteloze fluitsignaal…

Schommelend in zijn stoel Zit hij tevreden en voldaan Alles gedaan wat moest Helemaal klaar om te gaan Wachtend in die stoel Denkt hij terug aan die oude tijd Toen hij nog jong en atletisch was, Een lang verloren feit In harmonie met zichzelf Bijna aan het einde van zijn bestaan Denkt hij glimlachend terug Dat hij het niet anders had…

in het beginne ligt voor mij het hopen dat er iemand is die voor mij zingen zal een gebroken hart voor een te diep dal rest voor mij het laatste restje te slopen lees ik vandaag over gisteren in alle kranten de pijn en vreugde waarin men zich kleedde mijn stilte zal mijn diepste zin nu verbreden en verdiep me vandaag in mijn stervende tante…

Een traan die zachtjes langs wangen rolt, Een glimlach die vervaagt, Handen die trillen, Een kind dat vraagt. Lang geleden weg gevlogen, Engel op haar vlucht. Een boodschap in dromen gefluisterd, Omhelzing in hogere sferen, Verdriet wordt weg gekust. Even afscheid genomen, Alles een plaats gegeven, Eindelijk is alles duidelijk, Uiteindelijk…

Ze had nog volop praat gisteren nog zat ze lol te trappen nu is het te laat om te lachen om haar grappen Ze had zoveel plezier Ja ze had het leven lief nu is zij niet meer hier gestolen door een lelijke dief Het begon met wat pijn Je kent dat wel, zo hier en daar Nu kan ze hier niet meer zijn is haar leven 'klaar' En ze wilde nog…

Onze handen verstrengeld zo willen wij de tijd tot stilstand brengen dat laatste moment waarop ogen de waarheid herkennen die monden vergeten zijn maar als jouw blik een glimlach opent, teer als de bloemknop die het zonlicht herkent, wijken mijn lippen uiteen en fluisteren afscheid…

Deze onmenselijke kilte die in wonden snijdt betiteld ons afscheid een pijnlijke stilte Je blijft voor me staan niets kon ons scheiden dat wisten we beiden en toch moet je gaan Huilend tegen de maan hard blijven lopen hoe heb ik kunnen hopen dat het goed zou gaan Vertrokken als een speer alles om me heen ik voel me zo alleen dit…

heel stil omhelst de zon het betreden pad wanneer de dichter woorden laat vervagen in ondergrondse, nachtelijke lagen die nog schemeren doorheen zijn zielensmart hij schikt het zwijgen in ’t bleke ochtendlicht onder de grimmige wolken op de ruit verzamelt zinnen voor zijn stervende bruid wanneer zij het uur volgt zonder morgenzicht en in…

als een dichter sterft bij leven heeft de ebbe zich te vroeg doorgezet en verschraalt het kunstig zinnenweven tot knopen van een versleten letternet hij teert slechts op zijn scheppend verleden dat stilaan zo zijn glans verliest een poëet dient tot de dood zijn rijmen te smeden: een onvoltooid vers is waar hij voor kiest…

de tijd maakt ons ouder en stapelt jaren op elkaar hij maakt herinneringen, en heimwee en maakt dat ik je steeds meer mis warmer of kouder ik word het niet gewaar want waar ik ga, ga jij met me mee omdat onze ziel blijvend verbonden is de tijd moet je laten die doet wel zijn werk hij maakte veertien lange jaren waarin ik je steeds liever…