het moet ergens zijn begonnen langs oeroude paden van zinnen in bronnen van rood gloeiende geboren woorden in de krotten der koninkrijk der lege landen staan wij op de afgrond van watertanden van een verhaal dat werkelijk gaat staat te gebeuren wij proberen ze te sturen de kleuren naar de ziel zielreflectie in de pen wij weten het wij zijn…

De wereld om mij heen bestaat uit duizend kleuren; de vogels zingen er en ik ruik zomergeuren. Een reiger vist Een visje uit het water, en eenden in hun vlucht dalen, met luid gesnater in het rimpelloze water. Eenmaal op mijn plek gezeten word ik vredig, rustig stil. De wereld om mij heen is nu zoals ik het heel graag wil. De wind…

buitensporig de verte in kijken alsof het niets is hoe ik correcties ontvang op zelfontplooiende wijze als een bezwering van het perfecte organisme buitensporig hoe de weg versmalt wanneer je je land achter je laat hoe de fantasie verschaalt in de weerspiegeling van de werkelijkheid hoe makkelijk de eenvoud uit zichzelf rolt…

in de tram buiten is het donker de regen striemt tegen de ramen het knarst en piept vasthouden bij elke bocht is een must mijn kaart fout gestempeld de bestuurder fronst zijn blik vertelt me randdebiel argwanend bekijkt de controleur mijn stempel het is kwart voor negen dinsdagavond in lijn negen…

Ik heb ze allemaal nog de stenen ongevraagd me toegeworpen soms maak ik er een stapel van en lach maar als ze vallen doet het toch weer zeer…

Ik dacht, ik dien je van repliek, maar jij hield slechts een betoog, over hoe het wel en niet moest zijn, en dat men jou nooit tegenspreken zou. Ik dacht, ik heb jou niets misdaan, maar jij herhaalde steeds mijn fout, alleen al in je buurt te zijn, maakte jouw schande veel te groot. Ik dacht, en misschien dacht ik te veel, dat jij wel menselijk…

terwijl de zee zich terugtrekt laat hij het strand na in rimpels zand in rimpels leven soms zacht golvend dan weer hard en diep gegroefd rimpels leven steeds meer zichtbaar in de lijntjes van mijn gezicht…

de bomen slanken af dezer dagen (wat je van mij niet kunt zeggen) in het zeewater liggen schaduwen verborgen of zijn het zandbanken het licht is anders nu de lucht zo fris als de herfstappels in mijn tuin maar de zon schijnt nog in mijn humeur de woorden dwarrelen op dit blad papier dat zo zijn maagdelijkheid verliest maar wel…

bleek maanlicht schijnt op blanke duinen dunne strepen wit schuim sieren woelige golven de zee deint onvermoeibaar dat grote grijze wezen lijkt uit zichzelf steeds opnieuw geboren ik sta daar met koele voeten als iel en breekbaar wezen maar te staren naar dat grijs dat eindeloos lijkt te reiken naar het zwarte van de nacht vol onbereikbare…

Het tikt Seconde per seconde De klok in het lichaam Motor van het leven Het is emotioneel Breekbaar Broos als glas Het doet pijn Van verdriet Het bonkt Van angst Het klopt van verlangen Het klopt voor de liefde Het klopt voor alle mooie dingen Geef het geen balast Het doet wat het kan Maar ook niet meer Dan doet het zeer Bewaar…

ik wacht op het kerende tij en vers gevangen garnalen de resten verdriet verdrink ik in de zee ooit stond ik hier nog niet echt zolang geleden in de golven te bijten het schuim op de lippen totaal uitgeput tot het zand bezit van me nam ik werd herboren met de passie van zout en zeus als vriend…

zomer voorbij droef stemmende herfstwind een lange winter voor de deur mijmerende avondwandeling over schone larie en duister zeer vanavond geen maan de schijn ligt ergens verscholen in 't glimmende gras ook als 't lichaam rust verdient is het voor het hoofd vaak moeilijk wennen het is nacht en donker ik denk niet dat hij het merkt…

Steeds weer, vraag ik mij af is dit wel wat ik wil Wil ik dit wel, achteraf en waarom sta ik hierbij stil? Waar zijn mijn dromen gebleven moet ik deze achterna Mijn doel nastreven stel dat ik een fout bega Het leven is zo kort terwijl de wereld op mij wacht Ik mij op een studie stort had ik dat wel bedacht? Steeds weer, onzekerheid…

Onze emoties stromen als eb en vloed ze rijzen en dalen als golven in de oceaan…

uit wrake denk ik wel eens ik steek een kerk in brand dan dirigeer ik het oog opwaarts en denk: tand om tand…

Het monnikenpad overwoekerd door bladertakken, de weg naar het klooster van weleer. Geurende appelbomen en de jasmijn door zonlicht overgoten vergankelijkheid. Rust en stilte, het heden en verleden samen komen.…

een sirene, de zon van goud begeleidt de voortrazende wagen, ergens ligt bloed op de stoep of andere wonden moeilijk te zien, je houdt je stil en wacht af, vergeet gauw, drukt de angst weg. Heel ge- zond overigens, de hele tijd in godganze paniek. ách nee, loos alarm denk je, maak je je- zelf wijs, geen bloedplas geen dader…

Al die mensen zeggen: je moet ophouden met die onzin eindelijk word je ouder zie je die gezichten dat zijn gezichten van mensen die ouder zijn geworden en die mensen zijn opgehouden met die onzin…

Voortgestuwde wolken Nooit een windstille dag Scheren over de kale vlakte Naar denkbeeldige hoogte Om te eindigen in een tranendal Keer op keer Vraag me niet waarom Het stellen is de oorzaak De waaghalzen lijden Zoekend naar windstilte Eenzaam onder tegenwind Alleen zijn leidt Naar de windstilte Daar waar het zaaien Gedaan moet…

Ik kleur de emoties in hun gezicht uit mijn ziel met losse hand ik geef mij over en verdicht zonder beredenerend verstand Ik voel 'zo' de mens op het linnen aan hun glans straalt vervuld intens dus laat ik mijn kwast de contouren af gaan van ook dit prachtige mens Zo schilder ik iedere dag van mijn leven niet vlak maar met perspectief heel…