Een humeur begint van 's morgensvroeg tot 's avondslaat. En al wat er tussen ligt bepaalt je glimlach!…

ze draagt een zomer in zich door de lente heen ontspringt haar nieuwe bron de kracht om de strijd aan te durven met mensenmassa’s en gezelligheid ze sleept haar stilte achter zich aan als een troetelbeest een verweven stilte tussen de aarzelende vingers van een handdruk de nakende zomer stapt langzaam op haar af het zal de eerste worden…

en toen ik eindelijk keek zag ik naast me op de bank een blad de leegte bleek getekend door een onbekende ik zweeg en streek voorzichtig scherpe vouwen glad beschaamd daar ik te lang in eigen werk gelezen had…

Net als Klein Duimpje verdwaald in het grote bos ben 'k het noorden kwijt…

Het duister valt, aan het einde van het licht, En ik, ik doe niets al bedenk ik een gedicht. Ik denk aan vroeger, aan nu en denk aan later, En weet donders goed: Morgen komt de kater. Maar het geeft niet, want alles, alles is goed, Ik tover weer een gedicht uit de hoge hoed. Ik denk aan niet veel, misschien wel aan haar, En weet donders goed…

De oude man loopt door de stad, En denkt terug aan de oude tijd, Aan het leven dat hij heeft gehad, Aan de zin die nergens heen leidt. En zij, een meisje zonder naam, Zit af te wachten achter ’t raam. Zij wenkt mannen en ze lacht, Ze is de koningin van de nacht. Hij kijkt met ogen zonder gevoel, En denkt terug aan de oude tijd. Hij slentert…

er loopt wel eens iemand langs het weiland en werpt een blik over gerafelde veren gestoken in het strohoofd en ziet misschien twee knopen ronddraaien in zijn maag van stof als grassprieten kriebelen aan tenen omwikkeld met sokken vol rot nieuwspapier en wind kleren vies blaast in de regen denkt hij vaak me taak hier is flink door…

Misschien is voor wie twijfelt de toekomst beter dan vandaag, minder geweld en minder zorgen. Misschien is voor wie twijfelt de vrede dan iets minder vaag, houden we 't niet meer verborgen. Misschien is voor wie twijfelt er een nieuwe kans, nieuwe hoop, die je blijmoedig mag verwachten. Misschien is voor wie twijfelt de haat dan eindelijk…

Als makke schapen slapen we door de dag, Blind en doof voor de wereld om ons heen. Suf gebeukt door alle negatieve dingen Werken we ons van ochtend naar de nacht. Er is allang geen reden meer voor een lach, Waar je ook kijkt, ieder van ons is alleen. In welke bochten we ons ook wringen, We willen leven, maar hebben geen macht. De duisternis…

Je tekent de kantlijnen vol Met woorden die ik niet ken Ik wou dat ik je begreep En dat je nooit zou weg gaan Ik begin sleets te worden Het als alsof de nacht valt En de sterren doven En alles langzaam wegglijd Je haar ruikt naar suikerbrood En de veren worden paars Je sloeg een vlinderslag en verdween Dit noemden ze liefde Je handen…

Is er een woord typisch voor mij want zoals een acteur acteert zet ik in scene en filter gister was ik vandaag ben ik en morgen, wie weet de zuiverste versie van mijzelf…

Verloren voelend in deze snelle tijd raakt iedereen makkelijk de weg kwijt. Ontspoord door het gebrek aan fatsoen. De eenzaamheid lees je af in de ogen van hen die zoeken naar het mededogen, of naar de kunst om het anders te doen. De wereld draait door, ik denk té snel, tijd staat niet meer stil voor een tel. Niemand is nog naar zichzelf…

In 'bedotten', daar is hij goed in, naast het behouden van de macht. Hij dompelt Rusland onder in de nacht en zijn naam, zijn naam is Poetin.…

Bij de Zee der Liefde aangekomen, door velen gelukkig nog in gebruik, stond de dichter liederlijk te dromen, bij 1, 2, 3 in Godsnaam nam hij een duik.…

Er zit een dikke scheur in mijn trots Ik, stoer en altijd sterk als een rots Moet nu toch toe gaan geven aan mijn lijf Mijn benen, heupen en knieën alles is stijf M'n rug staat zo krom als een banaan 'k Moet om de dertig passen blijven staan De pijn is echt niet meer te verdragen Echter er komt een eind aan al dat klagen Want ‘k heb de knoop…

vitrage bolt door open venster mollig danst ze met de wind in een fluisterende raamscène zachte lijnen als een balletpak sierlijk wervelt haar doorzichtige rok om haar heupen in een sierlijke boog…

ik kom hier zo af en toe omdat het hier zo ouderwets is een vervallen kroeg van zijn groezelige soort aan de oude tapkast met marmeren blad drink ik de plaatselijke cognac tussen vissers en armoedzaaiers in de verbeelding van mijn bezopen brein is die vreemde oude vent van een dichter hier ook binnen rechtop achter zijn glas schrijft…

eerst al zoveel soorten haar hoofdhaar,schaamhaar,okselhaar wenkbrauwen, wimpers borsthaar,baard en snor haar in je neus en oren op je armen en benen en ook nog al die vochten bloed, urine, sperma zweet, speeksel, oorsmeer melk, tranen slijmen in soort en kleur vooral niet te vergeten nagels, tanden, baby's geuren en winden etter,…

er waren bijen en bier en op de grond gebroken glas treinen die naar nergens gaan niemand hier wilde ergens anders heen rond klok elf stond een meisje van steen iemand liep voorbij het viel haar niet op zij keek dwars door het spoor een overkant waar ik nooit ben geweest in de hand had ze vijf gele rozen op mijn arm zat een…

wanneer wanhopige alles verterende angst mij bekruipt in die gestolen seconden van onachtzaamheid hak ik mij los in camouflagekleuren sluip vermomd door het traliewoud effen een pad dat leidt naar een vrijheid een denken oplettendheid…