in traagheid van gemoed de diepte het oog van de melancholie en nog altijd het verstilde reiken naar de schoonheid van een onbevangen jeugd een bevrijding pas aan de horizon van de utopie maar desondanks gaande door het leven in de schaduw gaande in weerklank van het voortbestaan steeds de lente opnieuw…

een ronde witte tafel in de zon ik wou dat ik er een gedicht op schrijven kon je hakt met je gedachten in de tuin je haar krult van de goede luim vandaag moest het gebeuren teveel onkruid zag je staan met gele handschoenen ging je ertegenaan een duif met jongen in een berk moet het gedogen ze kijkt je aan met argusogen een ronde…

een laatste strofe draagt het gewicht van bovenstaande vaak een open eind of er wordt, tenslotte, iets van de sluier opgelicht maar als het doek gaandeweg gesloten blijft dan wel de tekst niet beklijft ziet u dan uit naar de laatste zin en geraakt u met de verwachting in een onvermijdelijke onmin bij mijn eerste woorden had u eigenlijk…

aan een Urkse kade rust een oude vissersschuit verwaarlozing in z'n blik de grove letters van zijn thuishaven leesbaar nog in roest gedegradeerd door quota van zee naar meer bestemd voor andere letters of toch voor de sloop ik miste hem al een tijdje in Scheveningen uit "De Zee en Ommelanden"…

Vanmorgen begint een nieuwe dag Met veel of weinig zorgen En met lachen Of een hard gelag…

ik ben geen goede reiger ik sta niet roerloos aan de oever van een plas de vissen mijden mij de kikkers kijken wel uit hoe hard mijn snavel ook is ik kwets het zachte vlees van mijn prooien niet ik ben geen goede reiger…

Ik adem onder loverdaken een herfst die nu niet ver meer is de ziel laat rust heel zachtjes luiden en jaar na jaar verwijdert zich mijn strijd ’k Drijf weg - waar niets mij nog kan raken op ’t mos verdampt het laatste restje tijd de besjes smelten vaal als winterbruiden mijn herfst staat voor mij al bereid Hoe oud en moe lijken de bladeren…

Haar wereld is een kamer in ’t vierkant nauwelijks een voorschoot groot. Tussen vergeelde foto’s en het uurtje dat ik wekelijks kom wacht zij gelaten op de dood. Als ik er ben keurt zij haar pillen, haar drankjes en haar knie. “ t Is water ”, zegt zij, noemt mij weer jongen en vindt dat ik er goed uit zie. Zij schenkt mij koffie,…

in de nacht komen de beelden van geweld gesloten ogen kleverige vlieg op je vel sla ze weg vind labyrint naar overdag daar komen beelden met open ogen ontduik geweld vlucht in dromen…

Ik kijk je aan in de bus omdat je per toeval tegenover mij zit. Er schuilt een verhaal achter die ogen in het leven van mijn onbekende. Het is zeker niet altijd even leuk geweest en misschien, nu nog steeds niet. Een ondeugende glimlach en oogcontact -die vriendelijke wereld- Als ik uitstap en langs de bus terug loop kijk ik nog…

En de tijd, die kabbelt rustig en kalm door, Al vraagt menigeen zich soms af: Waarvoor? De tijden zijn anders dan toen in mijn jeugd, Men zegt vandaag de dag dat er niets deugd. Maar soms, soms breekt de lucht nog open, Worden we wakker geschud en we hopen, En hopen we dat het ooit weer beter wordt. Want de tijd gaat snel, en is het leven kort…

't naakt om me heen leeg mijn glas wars van al 't schoon hijs ik mijn jas vanuit 't schemer gaat mijn blik omhoog en lees: Rosie's bar is waar ik was…

toen ik achterbleef belaagd door dorre takken in het fluisterende bos verstopte de maan zich doofde haar licht en lachte de paden groeiden toe er was geen weg meer en geen terug enkel onmacht en de grijze wolf die wachtte…

ik hou me op de vlakte uitgestrekt verlepeld kijk ik rond wat zich gaat roeren…

Het is zwoegen en zweten voor ons recht maar eerlijkheidshalve dient gezegd dat wat de mens ook mag verzinnen het oprecht gedrag zal altijd winnen. Dus doe je best om mens te blijven en tracht het kwade te vermijden. Leef je leven vol mededogen al voelt het vaak of je wordt bedrogen. Uit deze gedachte komt mijn wens te willen leven, zo…

’t onrustig bloed ontstijgt spelonken de dag houdt amper zich aan ’t scherm nog vast in sneeuw behoedt een hand de levenswegen voor dat er zwarte schaduw dreigt antennes grijpen naar de golven de aderen vangen vreemde wereld op in sporen vormt zich licht tot beeld dit medium is geworden tot een god.…

ik zou nog wel geloven, dat ’t hartje winter was wanneer er stormen raasden over stad dan zou ik ’t misschien nog echt geloven was daar niet zwarte leegte waar eenmaal jullie hart geslagen had en ook zou er nog liefde zijn wanneer de lentes zongen want op het smogverziekte feest zou ik misschien nog kunnen lieven waren daar niet te…

Voor Kelly... Mijn lichaam voelt niet als de mijne alsof ik in iemands schaduw loop Zou het liefst iemand anders willen zijn het helpt niets als ik andere kleding koop Want mijn lijf blijft dan hetzelfde en geluk zal ik nooit vinden Een ingreep zou de oplossing zijn slechts begrepen door mijn beminden Steun van mijn moeder en medici…

doorschijnend zweeft ze kalm haast uitdagend in haar eentje voort passeert tuinen ontwijkt als door een wonder talloze bomen onkwetsbaar waant zich de laatst overlevende uit vrolijk kinderspel de hoge muur komt angstig dichtbij uit "Achtertuinen"…

bij het fietsen volgens knooppuntenkaart kom ik een fietser tegen zogezegd een dagjesmens “dag mens”, zeg ik tegen dat dagjesmens dat, aandacht bij de kaart aldus zwijgend doorfietst laat nou dat dagjesmens zo in de knoop zijn geraakt door de knooppuntenkaart dat ze naar ‘t hiernamaals trapte oei, nu is het echt dag dagjesmens!…