Het is avond... de dag is rond. Het is dan goed voor jezelf na te gaan wat beter kan voortaan. Dit is goed; Dat was verkeerd. Hopelijk weer wat geleerd!…

Een stukje liefde van Moeder Aarde Het kleine beestje in de grootste tuin Zo vlieg jij rond, mooi meisje. Altijd op zoek naar de mooiste bloem Altijd overleven in de grootste tuin Zo fladder jij rond, mooi meisje. Zo kwetsbaar zo klein Sla je vleugels uit in die grootste tuin dat ben jij, mooi meisje.…

een steen zijn teen met aanstoot zonder vertoon van enig menselijk besef de normen hier geuren naar bederf, zo oud er zijn in feite geen woorden voor dit verdient een klacht met een uitspraak van kracht vanaf de laatste letter amper uitgestorven een nieuwe dinosaurus rechtens eender welke rechtse mening de poweet, indachtig zijn eed…

Met een mond vol leven en een hart vol dood, komt telkens weer de avond, het gouden morgenrood. Verdorren ieder jaar weer de bloemen in de tuin. Legt men zijn klaaggezangen op stenen van arduin. Komt alles weer tezamen, waaruit een mond ontstond. Kruipt traag, als het blad der bomen, het hart weer in de grond.…

neem nu dit lijf ontdaan van al dat menselijk zou zijn gevoelloos in elke vezel het ego bijna te barsten of je hier de liefde ook maar één seconde mee kan bedrijven een loze vraag hier zijn zaken te doen en contant wil iedereen tegen eender welke rente er staat ergens geschreven dat en dit en zus en zo bestaat ook dit lijf met slang…

ze rookt natuurlijk een sigaar gooit de wolk over een zwarte kat enkel de ogen blijven zichtbaar als halvemaansikkels door de mist de dame met lange handschoenen knikt haar pince- nez tevreden nadrukkelijk naar beneden haar focus op de middelste kaart het oordeel blijft hem niet gespaard de sofa veert op als zij het vertrek verlaat…

Spring bij nacht en ontij in zee, pleeg zelfmoord. Koester zout als talkpoeder. Verzachten kan nooit pijn zijn ook als de ziel een huid is ook als de ziel van huis is en in zee springt Koester bij nacht en ontij de zachte sprong.…

De stoel staat stijf en stevig witgeschilderd op de binnenwerf van de luiheid…

Koester gevoelens van onveiligheid: Al lijkt het rustig als een wandeling, De weg is kort en steil, je hebt geen tijd Te kijken, kijk dan als je wilt maar spring. De hardste man breekt als een slappeling Slapend de regels die een stommeling Nog volgt - nee regels zijn niet uit de tijd, Maar angst, bewustzijn van onveiligheid. De massa slooft…

ach wat sprak de opposant als immer fel en gedreven zwaar geschut van mijn kant het wordt zo overdreven neem mij als brokken Haknougat uit Gouden Blik van Rens Joosen Suikerwerken eerst staat de vorm dusdanig tegen dat je denkt geef mijn portie maar aan fikkie je neemt toch een likkie open geest die je bent om zwaar onder indruk te merken…

De blauwdruk van een leven in witte lijnen uitgezet onschuldig nog, zonder weten een onbegrensd iemandsland Tot het leven de fases gaat tekenen een kleurengamma programmeert Vlammend oranje aan de horizon vermengd met bruine nuances van dwarrelend loof schilderen het gemoed Het prille groen doet ons beseffen dat denken in zwart-wit emoties…

Stel er was eens een moment Dat ik voor even vrij was Dat heel de wereld Voor even van mij was Een mooi moment, Heel even maar Al je zorgen Voorbij En dat daarna Het uit is met het feest Je alles weer vergeet Maar misschien, wie weet Is dat moment dan wel zojuist Geweest…

Eens, toen ik mij vergeten dacht, de nacht zo donker was dat ik mij trachtte te verbergen en wachtte op het gloren van de dag, was haar stem zo zacht, de lamp die zij ontstak zo ’n zon dat het leek of ik opnieuw begon te leven, het strelen van haar hand het beven van mijn hart bedwong. Ik was toen klein en bang en zij was groot en jong…

het leven is als een film. het slaat stukken over, stukken die je niet laat zien, die onbelangrijk zijn. die momenten die niet meer speciaal voor je zijn. maar toch, moet je niet vergeten, álle momenten van het leven zijn speciaal.…

Uit het donker van de nacht een kleurenpracht... Een gloed die mij verwarmt Een arm die mij omarmt Dan een gezicht Een warme blik op mij gericht Heel even maar Dan lost weer alles op Naar waar?…

hij zegt duizend dat is zeker genoeg voor veel zoals een duizendpoot of duizend bommen en granaten het is veel zoveel als duizend dat is zeker genoeg voor veel…

Misschien mag ik met poppen dollen of kleuren kladden op papier naar buiten voor het speelkwartier met in mijn hand twee krentenbollen Misschien lach ik wel om de regen die vrolijk spettert in een sloot en voer aan eendjes stukjes brood die ik van moeder heb gekregen Misschien vind ik mezelf verdwaald in levensechte dromen waar jaren…

Hoe verbolgen was Nederland, althans een deel toen men vernam dat men een nier wég zou geven zelfs onze regering was het er niet mee eens hoeveel mensen er aan de tv zaten, kunnen we slechts raden de uitkomst van het géven van een nier was dat die niet uitgedeeld werd. het eindresultaat is een voldongen feit donors geven zich…

Te snel noemt men mij engel want om in ‘t licht te komen moet ik hemelshoge treden met eigen voeten nemen Soms val ik, moe van ‘t klimmen al bestaan er geen gevallen engelen behalve ik dan, Lucifer geworpen van de hemeltinnen Zelfs in het diepste van die val land ‘k zacht op glans en warm herinner ik mij de zoete geur parfum en Eva…

Bekijk mij niet als mijn grimassen spiegels breken als ik me wend en keer naar venster, wand in slapeloze nachten als zelfs de lakens zuchten Of hoe ‘k mij voorwaarts tast blind geketend aan mijn pijn (want zelfs van die kun je nog houden) enkel te zijn als ik mijn verzen lees Ooit was er slechts één woord van jou genoeg om mij te laten…