een kleine bloemetjesrand getekend langs de oeverkant in het vochtige zand genegenheid uit mijn hand ik fluister in het riet: “Vergeet mij niet” zucht een wens door het lied van de kleine karekiet ik zie hoe planten uiteendrijven of dicht bij elkaar blijven hier is niets wat me kan beklijven mijn hart nog doet verstijven ja, knikken…

Zomaar een glimlach naar het oude vrouwtje op de straat dat moeizaam loopt, naar de zware roker die het niet kan laten, naar het kind dat verwonderd is om de regen, naar de bloemen die dankbaar zijn om eindelijk wat water, naar de lindebomen die weldra weer hun geur verspreiden en me doen terugdenken aan mijn kinderjaren, naar de zon die…

Van een zomerblauw zou ik je kunnen weet je van een rozenrood ik zou je van veel wit en geel en violet nog meer van aubergines van dat mooiogend blinkend van dat glanzend zwart ik zou je van veel groen en weet je ik zou je van dat dat felle lila lavendel op een border netjes in de rij en van sneeuwwitte anjers zie er is veel…

Zie het huisje in de regen bomen bij de oude sloot land voor oogst bewerkt herinner me die dagen dat we door de polder liepen in mijn hart nog zoveel vragen die in dromen verder sliepen gevoel van jouw oude hand die de brief had vastgehouden berichten van het platteland mensen die we blind vertrouwden de ansichtkaart van toen we…

Van zorgen kan ik deze nacht niet slapen. Ik staar door 't venster doelloos voor mij uit... Werd zó de wereld van eerstaf geschapen Met maan en wolken, zonder een geluid En zonder licht? Waar ik vanmorgen zag De bomen met hun gele en groene verven Raad ik het ziekenhuis, waar dag aan dag Gemartelden in duizend angsten sterven. 't…

Ik ga terug in de tijd wordt jonger elke dag Vergeet van vroeger heb een onbezorgde lach Mijn verstand neemt af de speelsheid komt terug Herinneringen vervagen voorgoed achter de rug Mijn huid is strakker ik wordt steeds kleiner Speel zowat de hele dag het leven is veel fijner Straks ben ik een peuter eindig als een eicel + zaad…

Boterbloemen korte rokjes birkenstocks blonde lokjes Rode lippen terrasjes vol wijntje biertje heel veel lol Zomersproetjes goudgeel strand bootje varen... dat is Nederland…

vooralsnog heb je mijn woorden je hebt ze ingekleurd maar het stramien is nog niet klaar en ondertussen zwerven ze maar doelloos als mijn voortdurende gedachten…

Het is lavendel dat uitgelaten lila halfweg juni plotsklaps mij zo boeit…

Ik wil niet hier, en ook niet daar, ik wil gewoon helemaal niets En toch moet het Ik wil niet ergens, ik wil niet staan, ik wil niet voor niets En toch moet het Ik wil niet horen ik wil niet voelen, ik wil niet slapen ik wil niets En toch moet het Ik wil niet storen, ik wil niet praten, ik wil niet sterven ik wil niets En toch gebeurt het, maar…

Waar zijn de dagen, die werk'lijk dagen waren? Nu zijn het uren, vliegensvlug voorbij. Waar zijn de dagen, toen simp'le dingen werkelijk simpel waren. Nu is alles van vreemde makelij. Dit zijn de dagen, dat elk kostbaar uur, zo diep wordt doorleefd, door mij.…

Wat tranen op papier. Het droogt wel op, maar soms blijven er vlekken achter.…

Vrede en stilte overvielen of er niemand op de wereld was dan ik alleen en treurde daar niet om, het licht draaide met mij mee zerken gaven rust en evenwicht er vloog een zwarte merel mij vooruit die telkens omzag of ik iemand zocht en niet kon vinden, het was net of zij mij leidde naar de plek die ik graag zocht zij zong een hooglied naar…

Waarom kom je op de wereld en tot leven… Is dat om te krijgen of te geven? In mijn verleden zoveel verraad en pijn Is dit het waarom ik hier moet zijn? Begrijpen probeer ik… maar het lukt me niet Een gebroken ziel en niemand die het ziet… Nu je wijzer wordt en een moeder bent Zie je pas wat je gemist hebt en nooit hebt gekend… Praten…

Scherven van gedachten dwalen door het stof van voorbijgaande hoop en haar gevonden ongeluk. Pijn herinnert de afgrond die momenten kan bedwingen met dromen die ze met haar lippen leest. Waar momenten en ogen dromen laten vloeien zoals ze verteren en wederkeren. En waar haar scheidende ogen verzinnen wat ze zonder mij genezen als…

Versluierend hangt het nachtelijke gordijn beschermend veilig als een schemerige voile rond het Zielen samenzijn.…

Voorbij de streep van geluk dat niet wacht dwaal ik naar je ogen en weet ik dat je teder wilt ontwaken en gebaren schilderen met de kleuren die alles vergeven wat langer duurt dan het volgende moment. Waar ik niets wil verliezen als ik geen woorden meer kan vinden die niets meer raken en liever verdwalen in het licht dat onze schaduwen…

Ik geef me over Vlieg maar meisje Vleugel door de nacht Hoog Tot boven de lichtbron Kijkend met groen vragende ogen Op lichtgevende mannenlijven En jij Injecteert gretig Jouw verlangens In zijn volgende schaduw Prikt zijn driften aan Opdat hij weet Wat er van hem wordt verlangd Jij daalt neer En krijgt Jouw onvermoeibare drift.…

In wit winterse dromen zag ik jouw ziel vertrekken naar een onmetelijk duister met licht van lente in zicht en in bladvallende herfst verloor ik mijn dromen die niet langer zomerden in mijn somber gedicht ik had niet gedacht dat het mij zo zou treffen jouw sterven in verloren liefde een stille duisternis in mijn vergeten verleden…

Een merel blijkbaar knus gezeten serveert alweer zijn hoge C bij 't krieken van de dag een schetteren van jewelste een wedijveren een concerteren een salueren een hooglied voor de zon…