verhullen gaat niet meer ouder en wijzer weet ik nu de wegen naar jouw hart geen nieuwe drempels meer of stroeve hindernissen geen uitvlucht, zijweg of verlaat excuus nee, tot een weerzien komt het niet hooguit nog tot verwondering en hoe ik in gedachten toch nog struikel…

Soms is spreken moeilijk om tegen die ander te zeggen wat je nu precies bedoelt. Soms kan je beter zwijgen omdat vaak onbedoeld woorden kunnen kwetsen. Soms laat ik mijn woorden toch horen om in die ander haar of zijn ogen te kijken zodat ze zien wat ik bedoel.…

Terwijl ze moeten vloeien tot alles is verwerkt gisten ze opeengehoopt wachtend op bevrijding Aldoor gevangen in alledaagse zaken die aandacht vragend geen ruimte laten voor verwerking Alles verder weg dan dichterbij lijkt op dit moment meer verwijderd dan te voor…

Mooie nacht, zalig zacht en zwoel, zomers. Romantiek in de lucht, echt iets voor dromers. Iets vertelt me, zo is het goed In gedachten tover ik een glimlach op je liefste snoet. Een gloeiend hart, ligt bij je in bed en geniet stil Dat is toch wat je wil... Al wonen we beiden in een ander land Liefde kent geen afstand. Vier vochtige ogen…

Bloesem roze zo zacht verfijnd bijna fluweel Prachtig en kwetsbaar aan hun tengere steel Het gras niet meer groen maar een mix van kleuren Vol blaadjes en bloemen vergeven van zoette geuren Betoverd is de natuur de zon is mijn vriendin Haar stralen heb ik lief vanaf het allereerste begin…

Kijkend naar sterren, die dansen op cadans van de nacht. Word ik heel klein en stil bij het grote hemelse heelal. In schaduw van mijn gevoel straalt het licht van de maan. Waar de uren in minuten weg tikken naar eeuwigheid. Besef ik dit is leven het is een deel van mijn bestaan.…

Zo éénmotorig zo op zijn zondags brommend zo hoog in de lucht zo stil is mijn tuin zo rood is de eerste roos zo wit de jasmijn zo zomers in mei zo hoogt reikt hier het geluk zo blauw is de lucht…

Dragelijk is het moment in mijn hoofd wel, als een weke foetus hangt het daar maar stil aan een draad te wachten om te verdwijnen. Ik geloof dat ik Freud zou moeten raadplegen. Wat betekent wat en hoever kan ik daar in mee- gaan? Als om tijd in te halen stapelen daarna gedachten zich op, verdringen zich haast. Het raam is weer dicht en het…

ik zie vanachter mijn raam de armen van de boom gewichtig heen gaan en weer terug zelfs iets verder dan vooreerst de bladeren wuiven naar dode scheuten die nog steeds, en dat voelt als eeuwig, messcherp op mijn bezielde huid staan beschermen al dat in mij ademt tegen de wereld in het buiten het kan ook zijn dat mijn profane…

Je had gedacht hij zingt zich te pletter die merel maar dat deed hij niet geen blad roerde zich in de tuin begonia's bloeiden er fel geel en rood de hemel luchtig blauw de merel zong en ik luisterde hij had zijn nest hoog in een blauwe spar gebouwd geen kat kon er aan…

Waar de zon niets vergeet in de schaduw van de fontein van dromen weet ik dat je vraagt met jouw vloeiend woorden of ik de lente aan je wil schenken en onze liefde wil kleuren met jouw laatste wens en gedachten van spiegels maak wanneer je wilt blijven lachen, en jouw ogen niet meer vragen waar je mag verdwalen als de maan onze zoektocht…

de hemel toont haar charme een beeld van vertrouwen in spiegelingen van rust voor een tijdje lijkt het alsof een levend vuur de aarde schetsend kust hier ontmoet ik mijn verlangen het enkel nog willen vertoeven rond de kracht van de gouden stralen zijn waar de stilte nog spreekt de wind in een zweverig geruis over de velden weet te…

vraag niet om tranen ze komen vanzelf emmers heb ik tot de rand gedruppeld gejankt, gekrijt geweend en wat niet al net als ik dacht het is voorbij kwam er opnieuw een zwarte wolk keukenrollen heb ik vol gesnotterd schoongespoeld ben ik van top tot teen hè, hè, dat lucht op…

Aa…

Verlies het geluk dat druppelend jouw scherven zonder pijn wakker maakt in de droom die je geduldig tekent. Want je bent de schim die niets verzamelt maar zijn schaduw zoekt. En de stilte die je spreekt steeds wil vragen wat je nog mag kleuren voordat je eenzaamheid het verteert en niemand blijft luisteren of vragen wat je verliezen wilt…

Zwarte schapen drijven door de lucht die ik niet kan zien omdat het donker is. De bomen waaien en worden misselijk gemaakt door de harde wind. Ik blijf een kind van het dromen en van speelgoed. Donkere gedachten. Mensen vullen deze avondstad die naar binnen zijn gevlucht, waar zouden de zwer- vers nu zijn en waar is mijn lief die niet gelukkig…

Met weinig verweer stap ik de luid borrelende geluiden van de inktzwarte nacht tegemoet. Mijn denken in mijn armen meedragend wetend dat de zinloosheid van het onwetende, het weten is en het bestaan gewoon zijn gangetje gaat. Beelden, gedachten, herinneringen waaieren voorbij; slechts sprakeloze woorden spelen een spel tussen jou en mij.…

nog steeds herken ik ze mensen, die zwalken geknakt door ondragelijkheid zware energie heb ik gegeten mijn cellen schreeuwden tanden knarsten door zoveel duisternis bijna gaf ik op houvast was verdwenen ik draaide mij om keek mijn angst aan zag dat hij liefde is…

er rolt leven naar het droge zand ze krult rond golven in haar zilte spoed te willen zingen uit een dode schelp hoger, boven witte duinen, struint een meeuw de toppen tot verwaaide dromen in mijn hand een lieve bloem ik noem de wereld kleiner dan mijn eindeloze schreeuw om dichterbij te komen…

de boter druipt langs de rand op het gazon waar de zon ligt te preken tegen de ruis die het zicht belemmert het is warm, zelfs de kou heeft zich ontkleed en nestelt net iets te dichtbij zodat de korenmolen de wieken moet bijstellen om toch niet te worden beroerd door het beste moment van deze dag leef, leef schreeuwt een stem dichtbij…