MOGE ELKE ONTBERING JE MEER KRACHT GEVEN. Moge je veel geluk kennen maar als je ooit problemen op je pad vindt, moge je dan altijd een hand vinden om je te leiden en te troosten, een stem om je aan te moedigen.…

De stilte dwaalt waar ik slapeloos niet meer ben dan een schaduw die niet meer ontwaakt. Waar ik de tijd verberg en leugens vergeet die op momenten lijken. En het web van eenzame gedachten een spiegel wordt waarin ik met elke droom weer mag vragen wat ik nog wil vertellen aan wie mijn stem zal vinden.…

zilverglans dons vleugelslag dromerige oogopslag was ik vrij als die vogel hoog in de wolken zwevend moeder aarde aan mijn voeten lag zou ik beminnen ….jou elk begin van een nieuwe zomerdag vlinderzacht als een fluistering van de wind als een kus van de zon met een warme glimlach de kerkklok slaat vier en ik lees (de) wijzer…

soms wil ik schrijven over mijn gevoel het komt ooit niet verder als denken of alleen praten hoe ik mijzelf bedoel immers je wilt zo graag delen en aan ieder jezelf schenken maar als sluimerende pijn van de ander niet wordt gehoord en ik enkel op eigen schaduw ben gericht dan raakt het geven en nemen verstoord worden wezenlijke banden ontwricht…

De labrador Hoogblond op ranke poten haren golvend snoet richting vleugjes wind slank als een hinde De kater Door het open venster gooide hij met een smak zijn lcd scherm naar benee het licht doofde voor “oranje” en hij was niet tevree De vrouw Ze wandelt in de vroegte van de morgen ook haar haren golven inderdaad haar snoet…

Het is rust en ik pak voor het eerst sinds drie jaar de telefoon om de één in te toetsen en wacht vol spanning ik wil vertellen van bert, dirk wesley, gio en vragen wat jij van het eerste doelpunt vind en van die verdomde vuvuzela's ik schrik van mijn gebaar spring op de fiets richting kerkhof en zie dat de oranje tulpen volop in bloei…

heel even schiet het door mijn hoofd zij komt toch niet voor hetzelfde.... nadat de naald er bij mij ingaat is zij ook snel aan de beurt de bolling van haar buik verraadt nieuw leven hoewel zij zelf nog amper vijfentwintig heel onbevangen laat zij weten: dit wordt nu al haar derde kind de andere twee nog niet eens peuter ik herinner…

zwetend klimt hij uit de nacht naar het licht van een nieuwe dag dat gloort in de verte zal het hem deze keer lukken het licht te bereiken voordat de avond de nacht weer keihard in het donker zet…

uit een gestulpte kuip uit een miesbos vol donkere wakken sliep hij de ochtend in een blote klaarwaterzwerver een muitende buitelaar het was zo mooi als een brand om hem heen o zo lelijk als witte muizen hij snurkte een gat in de nacht en liet er een katje door komen met eiwijze handschoenen aan en ja daar begon de muziek de westkust…

Kilte zoekt een weg om het lichaam te ontsluipen. Manieren schieten tekort, tegenstribbelend tracht het licht binnen te dringen en de draden van het leven over te nemen. IJzige stilte schreeuwt om aandacht, schreeuwt, slechts één keer. Stilte, altijd ijzig kalm geweest, langzaam loskomend door het heen en weer gezwengel van emoties diep…

Ik laat m'n tranen eind'lijk gaan. Kan ze niet meer tegenhouden. Had ze opgespaard al tijden ik wil niet langer lijden... 't Verdriet moet ik even kwijt en weet dat huilen mij bevrijdt. Om weer verder te kunnen gaan... Ik wil er echt weer tegenaan!…

Zoek de stilte, luister dan naar je eigen ik. Geef een zacht klopje op het deurtje van je hart, waar je dan naar binnen mag gaan. In het innerlijke, waar je geen rol hoeft te spelen. Daar in de stilte, mag je eindelijk zijn, zoals je graag, daarbuiten ook zou willen zijn.…

schrijf me vanavond niet over de ondergaande zon alleen ontluisterd wil ik je nog lezen ontnuchterd blikken naar de overkant door weer een kille regen gesust met woorden als voltooid verleden ontmaskerd lees ik je als vreemdeling…

Wat ik geschreven heb, dat blijft geschreven. Wat ik misdreven heb, dat is gedaan. Ik sterf getroost. Maar zij, die later leven, Zullen mijn lied, mijn leed en mijn hartstocht verstaan.…

zou weleens willen kijken aan de andere kant met m’ n hoofd door zo’n vloeibare muur om met grote verbazing al het moois te aanschouwen en te absorberen om daarna voldaan en gerustgesteld weer terug te keren naar de werkelijkheid van het hier en nu…

zomerzonnen kleuren avonden in rood vandaag maar morgen nog mooier dan ooit alles vergeten zonder kwaad met zuiver geweten kleurt zij de dag met rood en roze voor mij…

dan is er zo’n dag waarin gevoelens de stilte treffen het beseffen te zijn gedreven naar een gesloten lijn niet ten volle mens te kunnen zijn hoe energiek ook gevoelens van binnen hoe dan te beginnen klanken blijven verborgen in een onbekend verhaal geschreven in een vreemde taal laat mij slapen als het bloemenkind tot ik…

alleen wat lief is kan zo tergend schrijnen en zo meedogenloos diep aan oude wonden rijten dat 't waait en reutelt in de ziel waar zekerheden splijten alleen de raakbaren die wonen in het aller-diepste diep kunnen zo verloren drijven en in volkomen weerloosheid zich spiegelend - in leven blijven alleen wat lief is kan de ziel zo in verwarring…

Waar de schaduw kleurt en het water elke gedachte in een spiegelbeeld verdrinkt ben ik het verhaal van vertellen met de mond die geen woorden vraagt. Maar wel van momenten giftige echo's maakt. En mijn ogen laat tekenen wat ze willen vinden als ze spreken maar alleen nog kunnen fluisteren. Wanneer ik wacht op verlossing die van elke…

met een zucht komt morgenstilte binnen volmaakt ontwaken met het zachte strelen van de lucht door het open raam hoor ik opnieuw de verre vlucht maar ook de duif die roept terug naar het tevreden heden…