voorspellen van geluk eeuwig te zullen blijven of met gemak te nemen ongeluk het eigen onvermogen ver voorbij nog dat te denken om dan met eigen ogen te bewijzen hoe snel een dag vergrijzen kan een ambulance langzaam weg zien rijden juist dan die dingen…

het riet suist nog niet mijn eeuwige liefdesverdriet luister naar de regen wat valt op mij en ik op haar het huis staat in vuur en vlam ja ik kan er wat van maar nooit nee nooit is het hetzelfde als met haar die aanraaking is als bliksem dus hier lief is de donder…

Ik zie hun geraamtes van bladertooi ontdaan wolken vol regen aan het hemeldek staan, glans op planten in het groen ook dagen steeds ontvankelijk open doen. Wat is zien en getroffen worden door ontroering Nu kwartiermakers van storm de lucht betrekken als ik buiten ook binnen het nut tracht te ontdekken. Kwetsbaarheid van leven onthult alle…

je beweegt tegen muren van dromen als kaars in een lege nacht ik zwijg in de bubbel van stilte wanneer ik je lach zacht vang soms is er die vraag in een gedicht of woord dat ik spreken wil zonder geklaag in een rond geslagen akkoord hoe wij dode dagen kunnen ontlopen en met de zon de sterren zullen belichten want ik vang de wind met boerinnenknopen…

van tak naar tak van boom naar boom fluistert de wind woorden op blozende wangen nu nog dor en kaal straks ruist het blad vanuit knop ontvouwen schijnt goud de zon vanuit winterse blik heeft de dauw druppels gevangen…

Een bloem, uit een gemengd boeket fris van kleur en heerlijk van geur zo sta jij overdag tussen de mensen de ene keer ben je ernstig, dan met pret bij jou kom je nooit voor een gesloten deur al ken je niet altijd jouw eigen grenzen! Een bloem, net als jij ook bescheiden sta je zo vast besloten in jouw eigen stee om een ander ermee te kunnen…

Hoezeer wens ik, dat in jouw diepste binnen het gevoel van winter zal verdwijnen of dat het wordt zoals Vivaldi in tonen van muziek door het koude jaargetijde de zon kan laten schijnen en dat je weer mag zien, dat de kale beuk nog steeds de kleine vogeltjes op haar takken draagt elk bevroren twijgje hunkerend in een vergezicht zich buigt…

met elke penseelstreek kleurt hij zijn woorden op het witte doek zijn vingers volgen letters en krullen het puntje van zijn tong steekt wat ondeugend uit zijn mond de warmte van zijn hart legt hij vast hij dicht de wind fluistert zijn muze haar wangen blozen…

Verwachtingen geschept door jou Man van wie ik hou Maar later komt de kater Als je zegt ik ben oprecht heb genoeg aan minder Maar ik wil meer het doet me zeer dat jij me ziet als hinder…

het heelt pas nu ik weet hoe jij de vrouwen zag of wat je voor hen voelde het paste pas na een paar jaar toen ik bij anderen dezelfde blikken zag nu ik tot in detail heb leren kijken door jouw ogen begrijp ik wat verleiding was…

Voetstappen in het zand vervaagd door de tijd zoals zij werd van meisje naar nu een vrouw. Lopend aan het strand stromen de tranen over haar gezicht vallen in water en zand. Golven voeren haar tranen met zich mee bevrijden haar nemen ze mee naar de horizon. Gedragen door de wind nemen de golven ook mee het verleden van het kind…

en de sprong weet niet waar hoe diep wanneer de val zal stoppen volledig luchtledig in vacuüm verpakt op weg naar evenwicht al was het maar naar de hoop die te vinden slechts de zekerheid dat stilstaan teruggaan had betekend naar schepen reeds verbrand…

die winden van verwarring waait die wolken in je water verdrinkt die oude wonden open spoelt verborgen littekens blootlegt die ankers laat roesten maden laat vreten in scheepshout de stille kwetsbaarheid als zee van werkelijkheid van de verloren dromen is zelfs geen spoor in het zand te vinden de oude wrakken blijven hinderpalen…

Weer laat de nacht een zandloper vol gedachten stromen een reis door de tijd die te langzaam wegtikt minuten dromen zich een eeuwigheid en het donker raakt de tel kwijt in het zwarte niets dat anderen laat slapen maar mij genadeloos wakker houdt tot de ochtend de zon op laat gaan als een zachte deken over het bestaan van licht…

Ik hoor het geruis van wind in de bomen het klotsen van de golven tegen rotsen. Zie de verre horizon en hemelsblauwe luchten voetstappen in het zand van lang vervlogen jaren. Kijk naar lachende ogen of zie tranen op wangen zie de maan en sterren als kristallen in de nacht. Daarom vind ik altijd wel de juiste woorden om ze in een…

takken reiken naar wortels houden vast stam rekt zich spanning op de bast…

een begin zonder eind zoeken naar elkaar samen zijn voelen alleen het verdriet de spanning de pijn zonder zijn zijn gemis omdat in het begin met het einde begonnen is…

Gedachten Dat ik niet de eerste ben Maar ook niet de laatste Die onbehouwen en ongezouten Vrank en vrij zijn mening meedeelt. Ik wacht op het Onwaarschijnlijke van levende Mensen Zomaar op zoek naar Het levenselixir Naar de metamorfose Van het immer jong zijn. Mijn lustend lijf Op het groene naaldtapijt Scheurt mijn Kleren binnen…

Voorbij de grens van begrijpen is er de lijn van onbegrip, een ondoorzichtige lijn, die geen begin noch einde laat zien, of heb jij dat lijntje soms wel gezien?…

Mooie boom Witgevelde Jouw huid strak gespannen Om je heen Gelijk De huid van een jonge vrouw Tijdens regenbuien glijdt de regen Vrij langs jouw gespannen Witzilveren huid Een Ononderbroken doorschijnend nat Witgevelde mooie boom Meer dan dat Je bent een schat.…