de dag zeurt al aan mijn hoofd nog voor ik het licht zie mijn ogen ontwaren enkel schemering maar ik tast niet in het duister de weg is mij bekend de eerste pijnlijke vraagtekens worden weggespoeld met enkele kopjes warm geurende koffie de morgen ontwaakt traag, vreemd en raadselachtig gaat bleek en peinzend naar de middag mijn gedachten…

Het zal je als gezin maar overkomen zo’n drama, een jonge vrouw, moeder, minnares krijgt de diagnose borstkanker te horen zeg niet , het is maar een film want vanaf de allereerst seconde boeide het mij en alle toeschouwers “er komt een vrouw bij de dokter” met opwellende tranen natte zakdoekjes ik hoorde rondom me gesnik emoties denderden…

Soms voel ik mij als verwaaid blad Door wind en regen vertrapt doornat Koud kleurloos broos en zo zwak Nerven gescheurd los van mijn tak Liggend op aarde nevelig vol vocht Nergens beschutting tegen kou en tocht Dan is het wachten tot ik zal vergaan Verzwolgen verteerd niet meer zal bestaan…

mijn ziel beschermt me, verwarmt me als het koud is als ik het even niet meer weet en alles om me heen vergeet redt me, koestert me als ik struikel als ik val in een diep donker dal mijn lieve ziel troost me als ik pijn heb kust weg mijn verdriet zonder mijn ziel red ik het niet…

Dat ik neergelaten in jouw wei aan het gras de geur herkende als dat van mij en sporen ver voor gisteren die in verbeelding nog van liefde spraken en dat ik niet jouw liefdesheuvel herkende uit die ontelbare piramides die ik had bemind toch ontleedde jij mijn woordspelingen en dichtte mij terug naar daar vanwaar ik kwam maar desondanks…

ach, ik omzeilde jouw muziek ik strakte de blik in mijn ogen liet de tere snaren niet zien meetrillen niet meer horen mijn rusteloos hart veilig gesloten voor vredige klanken die komen en diepe tonen met jouw dynamiek mijn ontroering merkte je niet mijn doelloze handen stopten met spelen, het gevoel was er niet de rilling van binnen verdwenen…

Schipbreukelingen, gevoelens net op tijd uit het water gevist, nipt gered van verdrinkingsdood, toen de boot der dingen onfraai schipbreuk leed, op de drukke vloedgolf van de eenzame scheepvaartroute. Voor een groot gedeelte gevoelsdood, ijskoud in de trotse stormende golven gesprongen. Kunstig onder het woelige water verdwenen, toen het…

Ik wou, ziel! dat gij goed waart, eind'loos goed, Dat gij uw vijanden vergaaft en bad Voor wie u kwaad doen, dat ge een wet bezat, Die zei, dat ge al wie lijdt, beminnen moet. Gij hebt die wet, ja, maar zo dikwijls doet Ge alsof ze er niet was, of ge 'r woord vergat, Of gij u zélf vergat, want, ziel! gij had Geen wetten dan u zelf…

Er is al zoveel gebeurd in jouw leven. Er is veel gegeven maar ook veel weggenomen. Je hart is meerdere keren verscheurd en vertrapt. Je bent bang dat het nooit meer zal helen. Als je lacht, huil je stiekem nog van binnen. Je hebt geen idee hoe je aan die nieuwe start moet beginnen. Ik zal je proberen te helpen. Laat eerst die verloren…

Ruimtelijkheid komt geen stap verder ze liggen daar al een tijdje, sterk vervuild geraakte herinneringen naast de overvolle afvalbakken lege handen reinigen en poetsen en opgebouwde struikelblokken soppen, in het bekende excuus, sommige rotzooi mag blijven liggen, geleefd hebben is binnen een paar tellen opgeruimd en verwerkt.…

Van een bloem een rozentuin van een zonnestraal een mooie nazomerdag van geld een fortuin van liefde een leven met een lach van een kind een gelukkig mens van een gedachte een vervulde wens een kunst iets wat mooi was lelijk maken ook een kunst...…

Hoewel het alweer een aantal jaren geleden is sta ik er élk jaar bij stil, want het is en blijft een gemis. Mijn Vader met zijn altijd gulle lach werd begraven op vijf december. Ja, juist op die dag. Mijn Vader, zoals een Vader hoorde te zijn. Hij hield zo van dit soort familie feesten. Iedereen bij elkaar. En wij kwamen terug naar huis, elk…

Mensen komen, mensen gaan, zo kort slechts zijn we hier, verlangen blijft, het onvoltooide, het hunkeren naar volheid en licht, dat delen we met allen. Zo kort slechts zijn we hier, onvoldaan, op zoek naar geborgenheid, naar tederheid en begrip, aanvaarding en bevestiging, dat delen we met allen. Zo kort slechts zijn we hier, vluchtend…

herfsttranen op natte wangen toe niet huilen fluistert de wind zacht…

op de koers van de wind ligt de zee de regen is zoutig en grijs gerommel schrikt de hemel tot in het slijk zandtapijten herschikken zich traag maar gestadig ze wandelt hier om te ontsnappen aan de rondjes in haar hoofd maar haar dromen stranden telkens weer in de schuimende vraagtekens en de wind die blijft op de koers van de…

verheven neem je me mee laat me zonder barsten en voegen doorheen het moment de hoogte raken…

Laat de nacht de nacht zijn Laat de dag de dag zijn Laat mij verlichten uw pijn O laten wij lachen zou dat niet ontzettend fijn zijn…

het uitzicht dat we dromend wachtten vanuit een rozentuin met kruidig zomers blauw van het lavendelbed, herken je nog de vurige gedachten? je keek vanuit je stoel naar verderop de groene bomen die ons niet veel verder deden kijken dan 't grenzeloze leven en je stoutste dromen nu laten zij in glimmend zwart hun kaalheid en de keerzij zien…

Je bent een droom van lang geleden. Die ik stuurde over de bergen. En blies over de oevers van de rivier. Hoe kan men mij ooit begrijpen ? Mensen, ze hebben mij nooit uitgelegd waarom ik zag wat ik heb gezien. Dáár, achter de bergen daar weet ik de warmte En ver weg , nog voorbij de horizon Daar ligt de vrijheid die ik zó liefhad. Mijn…

Ooit was jij mijn winterdroom ik kon mijn koude voeten warmen in de holte van jouw knieën heerlijk tegen je aan schurken samen aan de erwtensoep chocomelk met slagroom jouw warmte in ons hemelbed liet me blozen maar ja, nu zo zonder jou trek ik maar mijn bedsokjes aan kruip ik onder een extra winters dekbed van een wolliger schaap…