toen te eng dwingender dan ooit hun vleugels openden zag ik ze in hun steeds verder kijken de grens overschrijden op zoek naar een tijd zonder knellend keurslijf…

Ze vragen mij niets dat ik niet kan vinden. Vertellen mij dat de stilte een schaduw is van wachten op schoonheid die beweegt en spreekt als de wijzer van een klok die altijd antwoordt. En met woorden mijn ogen sluit. Want ik ben alleen een verzamelaar van momenten en gezichten die verhalen blijven vertellen.…

Voor mij ben jij het, de lucht die me doet leven die adem inblaast, die me zo kracht kan geven voor mij ben jij net de regen die me besproeit die me na de hitte afkoelt voor mij, ben jij de wind die me laat stormen om me een beter beeld van de wereld te vormen voor mij ben jij de zon die me vaak warmte geeft hoop en zin voor al dat leeft…

de reden van je glimlach, valt ver te zoeken, je zuchten niet meer dempen, berust in opoffering je woorden trilden vol liefde zenuwachtiger terwijl je mijn zachte hand naam de dagdromen die je wilt delen ze zijn buitenweg, hoopvol zó dichtbij gekomen vragen gemakkelijker om geluk en dat beetje schuldig innig tevreden voelen de reden van je glimlach…

bijna die bladzijde sla ´k om dertig plus één zomaar een jaar omgeslagen bladzijde in mijn leven mijn verhaal moet nog veel leren ´k ben namelijk pas begonnen dus voorlopig nog niet klaar bijna vergeet ´k jou mijn anker in een zee vol van tranen mijn veld in de ochtend mistig met dauw bijna dacht ik te kunnen dichten de wereld wat verlichten…

Nooit gedacht echt niet verwacht dat ik zo zou voelen Zo lang geleden altijd vermeden is me toch weer gebeurd voel weer voel maar nooit meer Zonder gevoel zonder beminnen zal ik weer beginnen…

Prachtige regendagen,vlagen van wind die nergens naartoe gaat; zwarte vogels die cirkelen rond mijn verlangen naar licht. Mensen proberen teder te zijn ondanks de pijn van verlies en onbegrip. Konden we maar altijd weer herbeginnen. De kinderen zijn er nog, de pasgeborenen waarmee alles nieuw wordt, of toch weer anders dan we nu maar kunnen…

ze maakt zich stilaan op zodat men haar bovengronds kan uitkleden weten hoe ongedierte haar ziel heeft aangevreten…

mij lijkt de tijd voorbij wanneer ik omhoog kijk tot een wankelend ogenblik men ogen voor het grenzeloze sluit…

maakt U maar een afspraak dame de ouderen consulente zit op de eerste etage ze schrikt op bedenkt ineens ja ik ben nu een oudere stomverbaasd haar gevoel is zo heel anders…

De zachte brandende traan diep in mij, die ik niemand eigenlijk echt tonen kan, eerder bij veel gelegenheden verbruikt veilig en peilloos verborgen komt zij dan, ontzettend lieve zachte hartsontroering, ‘n diepte die niemand werkelijk evenaart omdat om wat ik geef, mijn hart omwoelt, niemand deze zielsgelegenheden aanvoelt waarmee men zacht…

Waarom oordelen mensen zo snel, Wat is er zo leuk aan andermans kommer en kwel? Waarom zoveel haat en verdriet, Ben ik dan de enige die de wereld zo ziet? Een schouder, een luisterend oor, zo’n simpel gebaar, Waarom is dat voor velen zo ondenkbaar? De woorden zijn er wel, de daden ontbreken, Ik zwijg en laat mijn veelzeggende ogen spreken. Kijk…

Ik ben teruggekomen met lege handen Heb gezocht in vele landen Maar nergens vond ik een plek op de wereld zonder verdriet Echt, die was er gewoonweg niet. Ik had tranen willen drogen en had zulke mooie idealen en hoge verwachtingen. Uiteindelijk heb ik niets van waarde kunnen toevoegen. Niets. In mijn eentje kon ik geen wapens laten zwijgen…

nam je mee waar ik alleen met herinneringen speelde om te laten zien dat ik in ’t terugvinden me bij jou wil…

hoe het bruine blad met zicht kan vertakken als makke nerven mijn ziel raken dat ook ik met kunde en kennis achter de kleuren bij deze aanblik geuren acht als uit één foto wellicht een hartkreet wil slaken van de pracht van het herfst getij herfst is even de omgekeerde mei (c) 2005…

zal ze er in slagen dwars door de zon heen haar schaduw achter zich te laten in opwindend leven schoonheid met eigen woorden durven vertalen of heeft ze te lang enkel stilte aangeraakt en zal fluister haar verdere leven bepalen…

Vanzelfsprekend vliegt de trekvogel van Noord naar Zuid geen twijfel die hem gevangen houdt hij is sterk laat los en vliegt vooruit vuur smeult in zijn ogen ik zie mijn schaduw twinkelen alles verandert als je landt in mijn gedachten…

meer zal het niet zijn dan aarzelende nabijheid maar hoe dan ook meer dan de afgegrensde woorden die in zichzelf zijn laat mij zo ontroeren tastbaar maken ons amper dichtbij intussen jouw warme lijf huiverig toch meer bij mij…

Als water gelijk aan of als liefde heupen streelt onverklaarbaar welig je billen je voorhoofd beweegt kun je dan ratio uitschakelen een harp horend weer aan wal stappen zonder hersenschimmen is je denken je ziel dan even ouderwets jarretel, jouw hart een babbelkous mantel of een nylon panty zeepaardje vis of ster compleet naaktheid in bestaan…

een snelle hap een broodje burger geroezemoes van stemmen heel veel mensen om me heen waarom voel ik me dan toch zo alleeen………