als de nacht nog stil is en een enkele ster nèt door het zachte wolkendek ontbloot in schittergloed zijn licht verspreidt van vèr onaantastbaar schijnend voor verval en dood zie ik een glans, die ons na lichtjaren bereikt wellicht gebroken in het tijdsgewricht eeuwigdurend, zoals het hier op aarde lijkt een vast punt van duurzaam schijnend licht…

als vrije radicaal cirkelt hij rond de kern zijn bestaan dat zelf blijft draaien en cirkelen en zoeken naar de eigen kleine as legt hij soms verband tussen wat dromen zijn die anderen voor realiteit nemen en terwijl hij blijft groeien neemt het besef hand over atoom toe dat zijn ziel dichterbij is dan ooit hij is een vonk kleine sprankel…

het licht is niet eigen als zoon van de maan weerschijn ik in de tweede hand woon ik in het tweede huis leef ik in de onderwereld protuberansen verkleinen mijn kansen mijn gelaat is pokdalig gekraterd de inslagen waren hevig en ergens rijdt nog een karretje rond gevoed door zonnecellen…

de zon blaast een vlam uit haar rode krans een snelle, zinderende wind dringt door onze dampkring buigt af naar de polen in een ritselend spel van kleur gebundeld in bogen in fonkelende gordijnen als een dans van licht…

bloemsuikerspinnen, zo smaak ik u in roemrijker bundels bind je regendichten niet oranjerood verstart in u een cyclus van verschijnen verdwijnen, als tuur ik door het kijkglas van de stoof naar u naar buiten dan stuift een straaljacht door uw ruim het laat u schuimen als het strand dat pas werd gladgespoeld. de lucht die is van u van mij…

ooit trok een oerwolk samen tot een bal van gas, een hete ster die drijft in de kolk van de melkweg zij blaast feller met de jaren tot zij haar pit verbrandt zwellend tot een rode reus die al haar wentellichamen oplikt en laag na laag verdampt wat rest is een witte dwerg de nagloed van een sintel…

Selene, de maangodin, kwam met haar glanzende strijdwagen uit de zee omhooggerezen met blanke armen als maanstralen verhuld door een zilverwitte mantel Selene, de volle maan, daalt elke nacht met haar zilveren hemelwagen uit de hemel getrokken door twee witte ossen geeft sfeerverlichting in romantische ambiance Selene, eens verleid door…

We struinen door de duinen en ruines van vroege eeuwen. Welp mijzelf tot de leeuwen en strijk door de manen. Zacht verlaten ze stralend, tranend, het firnament waar geen feeksen zich onthouden tot zuiver ongetemd de zeven hemelenkoren zuiver zingen. Tot we bijna blijven kleven - heel even- aan de honing van grote beer. Er zijn meer…

na die nacht waren de sterren veranderd evenals de zon de maan en de planeten jij schiep het tomeloze zweven naar een ster achter een ster het gieten van licht verdampen van waterstof wolken van methaan waar doorheen het heden trager reist in dichtheid bijna stolt zich om massa stulpt gewicht heeft als regen in zwarte gaten valt…

zij twijfelt tussen naderen en wijken een bal in een boog rond een bal af en toe wat zee opzwepend in een schaduwspel schijnt ze net iets anders dan gisteren zij heeft last van dwarse grillen opduikend bij zonsondergang een sikkel in het westen die zwelt van week tot week meer en meer een bol gelaat keer op keer lost ze op een bruistablet…

een lek in de melkweg zuigt sprankels en stof nevels duiken in een kolk die naar binnen toe versnelt naar een gebald middelpunt kleiner dan de zandkorrel een ineengeplofte ster verpakt in een schil houdt alles gevangen traag verdampt het onzichtbare tot niets…

het gaat mij allemaal veel te snel, aanprijzingen flitsen van het scherm, knallen uit geluidsdragers ik moet dit, ik moet dat staatspostbus en stromannen van het kapitaal maken mij bang in verloederende taal, schitterend en schetterend willen ze mij als consument in deze teringherrie probeer ik met vertraagde beelden een andere dimensie…

Ieder mens moet geknecht Met een chip in zijn hoofd Zodat men gelooft Dat je bent wie je zegt Het zaad wordt bewaard Geen mens die meer vrijt Want liefde kost tijd Dat is het niet waard De welvaart is hoog Communicerende ijskast Een robot die afwast En ook nog kurkdroog We ontvolken de aarde En dan wordt het menens We trekken naar…

ik sta in oude sneeuw ver kijkend door twee lenzen de eeuw is nog jong ik sta op ijsklompen dichter bij de dampkring door minder storm gehinderd een holle spiegel wordt gestut in de rug vangt licht en buigt het naar mijn oog dat zich met nevelslierten verknoopt een as loopt naar het brandpunt als spinrag tussen schutter en roos stralen…

Rond een kern van rots ligt een mantel van ijs Zij tolt in een ijl gas De blauwe maan die om haar wentelt keert altijd dezelfde wang toe in een gelijk tempo tollend om de as Zij reist meer dan twee eeuwen in een wijde, ovalen baan om de zon te ver voor die lens die bol staat te tasten naar die schaduwvlek rond haar onzichtbare evenaar…

De verbeelding sloeg op hol Ik zag spinrag met dauwdruppels Ze verbonden de sterren In een warrelig patroon Herken ik een weegschaal De scharen van de schorpioen Ze hopen zich op in een tastbare vorm Geen wonder dat men ze een naam gaf In de verbeelding kan veel Als we de zieners mogen geloven Een cirkelzaag splitst de hemel In noord…

Voor er puin door het ruim dreef Voor de klok ons verder joeg Was er een knal uit het nulpunt Een natuurwet propt de stof samen In een kruitvat, een zuigend gat Die sterren, nevels, stelsels slikt Versnellend in de verte dijt het uit Met een golflengte voorsprong Als een naald die in het rood schuift Toen nam god het over Hij legt…

Slangachtige adem van De Wind slaat de gladheid van het raam. bijtend in het glas koppig en secuur, net zo ijverig als Doodsarm. Getekend door allerlei handen met de klank van gloeiende kreten – vliegt hij binnen door de spleten en verleidt mijn oog, Leidt mij daarheen waar de golven de hemelse dampen zoenen, De Maan fronst zuur haar voorhoofd…

Ik lig stil en staar naar de wolken en wil met ze mee figuurtjes maken Tot mijn grote verbazing zie ik figuurtjes die ik daar maakte ook hier kan maken Er is geen verschil Plotseling overheerst een intens gevoel van vreugde en geluk mijn hart Want, ik was nooit echt weg geweest.…

Afgeplat wentelt de bol om de as In een ring van puin, steen, stof Miljarden hemellijfjes Volgen de baan De kosmische wet In een samenhang tussen verte en vaart Door een massieve kluit aangezogen (Omgekeerd evenredig met het kwadraat) Zwier- en zwaartekracht houden elkaar in toom Dan scheurt een reuzekruimel los De maan die te dicht nadert…