De levensspiraal plooit zich terug, voldaan geworteld knijpt de natuur reeds één oog dicht, een innerlijk smoren in koperglans hangt als stille nevels boven het stiltedomein, waarin schaduwen als zwarte monniken het beeldsnijwerk voorbij schuifelen, een sterfzee van handgeschept bladpapier, met ontblote ruggen moedig wachtend op de eerste zweepse…

Windkracht drie beweegt de was en twee manshoge zonnebloemen. Zij maait het gras en zweet een beetje. Een lekke voetbal tegen het muurtje van de schuur. Twee glazen limonade op een uitklaptafeltje. Alles is heel gewoon. Windkracht drie beweegt het riet en twee huishoge populieren. Zij eet een broodje kaas, en morst een beetje. Een dood…

nu sneeuw niet meer is, en ijs frisheid van een kerstbevroren sterrenhemel in vroege morgen de slee, het schaatsen, ijskristallen op het raam winters speelplezier, als prehistorisch dier uitgestorven nog even rest in oude zielen de herinnering krom gebogen uit de tijd deze generatie sterft en met ons wat winter was…

er zit een koolmees op het vinkentouw ietwat ongedurig te wachten op zijn kans soms is klein geluk een snavel pindakaas meegepikt uit de pot van het overleven…

Het heelt het spiegelbeeld van bomen populieren die het Brabants landschap sieren Nooit verveelt de zoom van de stroom oever en wal van rivieren Ze doorsnijden er Brabant met 'z'n hebben en houwen': de dijkjes en dijken schutten en sluizen ettelijke gemalen vertellen de verhalen van strijd en verweer tegen te hoog water.…

Alvast voorjaarsblij hoewel winter nu pas start Dagen lengen weer…

Uit de okselholte van een herfstnacht geurt doorgaans een zweem van hazenschuwheid en tinctuurdampen van vlucht en versterven. Herfstnachten als schaduwhof waarin de savoir-vivre ontbreekt, de maskerades van engelenhaar werden afgegooid voor een zwijgzame ontvluchting. Herfstnachten ademen de aanwezigheid van afwezigheid, met op de lippenrand…

Het zonneseizoen is voetje gelicht en tussen plons en rimpeling in de lotusvijver verdwenen, ondergedoken in het broedwater van de jaarwentelingen. Wolken als kantwerk zijn het epicentrum van zomerwellust reeds voorbij gespoord, wildzang en krekellied tot zwakstroom gereduceerd. De subtiele uurwerkmechaniek van insectenpootjes valt stil…

I. Ik denk aan de zomer die heen is gegaan; Aan de dagen vol bloeiend groen; En zie de bomen allenig staan, En hoor door de takken de winden gaan En vraag, wat de winter zal doen....? De zon is stil, als een eenzaam licht, Dat achter de wolken staat. De bloemen deden hun ogen dicht. De velden zijn als een oud gezicht Waarover…

ik vroeg of je nog van me hield en je zweeg lange tijd tot je 'kijk', zei, 'beneden' daar stonden in langzaam en laaghangend licht twee reeën een ogenblik stil, toen vluchtten zij snel en gewichtloos het struikgewas in hier en daar werden bladeren geel dat was wat je daarna zou zeggen 'september, de herfst komt er aan'…

In de muiskleurige vaalheid van een bidprentje hangen bevroren tijdsdruppels als ijspegels onder takken en arduinsteen, de tristesse in verbijstering verstard. Hemelpluis heeft het herkenbare ontvormd, alsof na een poedersuikeroorlog de wereld herschapen werd tot een collectie vreemdsoortige meringues. Het winteroffensief hanteert de stilte…

Wanneer mijn verzet breekt. Verzet tegen de dingen. Dingen, die zijn zoals ze zijn. Mijn weerzin tegen al dat water, in mijn veel te dure wijn. Wanneer gevoelens mogen stromen, zonder angst voor onverdiende pijn. De felle pijn van afwijzing. Angst voor het waanidee, niet goed genoeg te kunnen zijn. Wanneer ik mijn strijd ga staken, tegen…

Ongeschreven synthese laaft aan het kloppen van een natuurlijk hart, tonen van synergie, ritmisch wit getooid in ijsblauwe stilte schaart zich in ongerepte aarde ongeroerd in winterrust waaruit de lage zon hem baarde waaruit ook de purperen mist lijkt op te staan, in een laatste stadium de gelijkenis te vinden in het patroon…

Je opent dat wat dicht heet het landschap, de weg waarlangs ooit bomen geplant De kant als zoom ermee gesierd bomen in gelid als een erewacht En dan.... een novembernacht waarin wind opsteekt niet wil gaan liggen Het duwen en trekken wonderwel gelukt de takken naakt nu zonder enig opschik Het goud dat uit kruinen wordt geblazen…

Het bleke gezicht van deze maanden waar vorst ooit heerser en blauw van kilte het licht onderhuids deed stralen Ach, hoe zeer hangt nu het natte grijs over de dagen en hoe bitter smaken deze uren in hun wetmatige grauwheid Hoe somber spreekt de stem, geteisterd door de maanden, neergeslagen als een kettinghond richt hij zich niet op, blijft…

Ik loop graag door een herfstig bos, zo in de avond schemer met een tapijt rood bruin en af en toe een glansje geel. De geur van rottend, dorrend blad, geluid gedempt door druilerig gedriezel het zicht beperkt door vlaagjes flarden mist. De zomer weer voorbij, het einde van de herfst nabij, die kondigt winter aan, en eindigheid van…

Ik zeg u dank, hoge platanen Ook dit jaar is het uw tapijt Weer dat verrast en zeer verblijdt Al kan het nat zijn van uw tranen U plengt die samen met de wolken Ontroert mij, raakt mijn weemoed aan Straks humus, zal het blad vergaan Jong groen zal u daarna bevolken De levenskracht die in u schuilt Die zie ik aan met winterogen Ik leef…

hoe, dit te evenaren een gratis kunstwerk in miljoenenvoud kleurstelling en vorm in volkomen harmonie als natuurlijke gratie juist vergankelijkheid geeft extra glans aan deze dag…

De maansikkel maait de zieke zomerblaren in najaarsnachten.…

ik verdwaal in jou evenals jij in mij kleuren verkleuren dansen lieflijk om mij heen omringd door schoonheid bevrijdt de westenwind mij van dagelijkse beslommeringen zonlicht streelt zachtjes door mijn haar zo verdwaal jij in mij evenals ik in jou…