De wereld schijnt wat lichter van geluid Een echo golft langs de besneeuwde bomen Gelach, gegil, twee kinderen onderuit De winter is dit jaar al vroeg gekomen Breed glimlachend maak ik de beelden buit En voel hoe snel mijn bloed begint te stromen In plaats van hier te staan, achter de ruit Had ik graag aan de ijspret deelgenomen Voor even…

klapperende blote tanden rillender dan rillend kippenvel knarsende schollen op mijn hoofd ijsgepriemde kierige ogen bevroren sneeuwstijve knoken aanvriezende polaire adem maar ja, de hond moet uit…

Andreas Schelfhout schilderde in de achttiende eeuw een bijzonder wintertafereel, waarop twee mannen hun armzalige bezittingen op het ijs verschepen naar meer barmhartige oorden terwijl een moeder met haar kind ploetert om de weg naar huis te vinden, nadat ze met hem enkele worsten in het dorp heeft gekocht, waar de kerk als een baken torent…

De winter bereikt haar doel in wat wij ervaren als het februari-gevoel want dan pas krijgt de lente zin eerst lekker schaatsend de winter in!…

vriesrot verhard mijn woorden knoken pijnigende kou neemt bezit over mijn bevroren vijver sluit hermetisch in kout het gevrorene breekbaar gure ijzige kille haast frigide gedachten monden wakkerig uit in rillende zinnen die warmte zoeken…

bewinterde aarde je versteent alle wereldse geluiden slechts hier en daar vallen scherven gekraai her en der en woorden vervriezen in de mond je hardheid mildert plots het bestaan er rest nu geen lawaai als is het leven van overtolligheid ontdaan stil als steen zacht het kristallen gras en bewegingloos alles op zijn plaats gevroren de ochtenden…

De woorden worden plots gedragen door tederheid van wenkend licht, terwijl de koude winterdagen de lente houden uit het zicht, maar onweerstaanbaar zal toch komen, het voorjaar met het nieuw bericht dat blaadjes aan de zwarte bomen gaan groeien als de winter zwicht. Die winter houdt ons nu gevangen maar ’t duurt niet lang meer tot de…

De bloedrode zon komt op boven de bomen van het Amelterbos. Zij lijkt verankerd in de zilveren mist maar toch zo oneindig los en vrij zweeft zij in de de schaduw van haar eigen vloeibaar goud en de warmte die zij geeft is nog oneindig ver en koud. Hoger en hoger zal zij gaan, slechts langzaam haar warmte delen en met haar traag tastende zonnestralen…

De zomer is een fijne tijd met veel warmte voor je bevroren hart en ziel. In de zomer kom je heel eenvoudig aan het doel. Daarom, geloof me, een zomer zonder liefde is als een leven zonder licht. Maar nu is het winter en niemand hier,die mij verwarmt, niemand hier die mij omvat met warme handen, alleen maar koude winterlucht, van binnen…

Winter, winter, Geef mij mijn Adem terug. Lente, lente, Zet ze op een rij, Kontjes omhoog. Zomer, zomer Alleen jouw warmte Vertelt kleuren. Herfst, herfst, Jouw aanvang van Verrotting adem ik.…

En weer regent het grote druppels ratelen ruw de luiken langs Natte modderglanzend slijk spoelt zwart glijdend elke doorgang weg. Heel de dag ligt stil in halfduister tobben hoe het morgen verder moet. Beelden van gemiste glorie dansen dreinend door de kamer nu de zon niet schijnen wil. Zelfs het doosje met momenten brengt vandaag…

Op ons pleintje buiten, schijnt vandaag de volle zon. Spiegelt zich vrolijk in de ruiten, of hij de winter overwon. Maar op de heggen ligt nog rijp, de lucht is koud en kil. Geen takje dat zich roert, de wind houdt zich angstvllig stil. Toch lijkt het of de lente komt… die stralend blauwe lucht jaagt met haar gouden zonneschijn de winter…

nu nog in het vage later kabbelt water zachtjes naar de kant het boerenland belooft weer groen met rijpe boterbloemen als bijen vrij de lucht bevolken krijgt mijn zomerdag weer kleur mijn neus bevat de geur van roze zomerwolken en de open deur tot alles wat we warmer noemen ik voel me thans de emailleur die al het goud slechts mag…

de dooi zet langzaam in ik glij van wak naar wak ik volg mijn ijle adem die als een etherische gids mij voorgaat op mijn pad de natte sneeuw trekt zoutkringen op mijn laarzen de witberijmde daken geven mondjesmaat hun laatste pannen vrij straks dartel ik kalverblij in een klavergroene weide trap wild gaten in de voorjaarslucht ‘k…

De dood spreekt een overheersend, leeg woord in het winterbos van sneeuwloze grauwheid. Reuze spinnenpoten hangen stram gespreid om droeve beuken; kilte heeft hen versmoord. Een moede zucht dwaalt door dit verlaten oord, strijkt langs dorre varens, mint eeuwige strijd, zakt puffend neer, tot heengaan bereid. Dansen op zijn stem toonkunstvlammen…

Het zou moeten sneeuwen als een muur ijzig ruw over zwijnenvachten de beek kronkelend bevroren als een knisperende boskrakeling scheve schotsen verankerd in nachtzwarte oevers glazen vennen in bontkragen rietpluimen van bergkristal het meer vol poolijs de heide naakt en troosteloos bijna onzichtbaar verstoven onder verpulverd onbehagen…

De vijver van het verlaten landgoed ligt eenzaam en donker, streng omgeven door oude, kale bomen, die triest leven onder een grijze, gerafelde hoed. Hun geboetseerde stammen zijn bebloed met verleden, dat zich nòg wil geven aan des adels gestorven bevelen, slechts droevig verzinkt, maar steeds schimmig woedt... De hoge takken, dicht op elkaar…

bloez bloez decemberblues verdwijnt als sneeuw voor de zon net zo plots als het begon aan het begin van die donkere weken die niet snel genoeg verstreken maar nu is dan toch daar zicht op de belofte van nieuws en licht in het nieuwe jaar eerst nog oliebollen met of zonder,…

Het vochtige teken Der stortende beken Rijst over ons hoofd. Nu zinken de stralen, Waar heuvels en dalen Door wierden gestoofd. De snelheid der stromen Begint te verlomen, In 't vallen gestuit Door schuivende korsten, Die de oevers doen dorsten Met telgjens en kruid. De koele Najaden Verleren het baden, En schuilen in 't hout: En '…

Verdwenen zijn de oneffenheden nu de lucht een smeltende toverbal versnoept boven een met veel kleur getrokken landtong, laat haar winters oog geen tranen vallen in het met weids gemak omgeven decor, een intens gevoel maakt zich meester over de stilte met kleine staken schuin omhoog getrokken.. zijn het weerbarstige wimpers in serene…