O, lentebloesem wat ben je mooi aan je ranke takken hangen prachtige trossen in roze en witte bloementooi dansend als een ballerina in de wind je aanblik door mij zo teer bemind Je schoonheid is niet te evenaren want in iedere lente raak je weer m'n hartesnaren…

We hebben afscheid genomen van crocussen en narcissen Nu is het de beurt aan de bomen die weelderig groen zullen kleuren we genieten van de magnolia die haar bloemen heerlijk laat geuren en van het zonnige geel van de forsytia dan gaan roze en witte bloesems met overvloedige trossen weer bloeien zo heeft alles in de natuur z'n eigen tijd…

de takken glimmend bruin lijken kaal maar ondertussen is er een waas van heel licht leven dat door loopt tot in de kruin door malse regen en lentezon zwellen de knoppen en kleuren bij de schubben laten los de blozende bloesem komt vrij als jonge bruiden lente tooi staan ze in wolken van organza te pronken en rozig wit te blozen o, bloesemtijd…

Onstuimig in bloei het land barst uit zijn voegen de zon op zijn helst de koeien van de hand Gods geschapen en maar grazen…

de lentebloesem lucht die de koude ontvlucht mijn neus verlucht mijn trilhaar bevrucht zonnestralen dansen door ontluikende takken de ochtend mist glinstert over versluierde velden de herinnering aan die lucht die mijn wezen verzucht naar nieuwe gedachten in lentes liefdesvlucht…

lentegroei De zo kenmerkende silhouetten van mijn wilg lossen langzaam op in een zweem van groen, het is begonnen, zonnestralen, zo krachtig nu dat de opgevouwen schoonheid haar pallet kan gaan tonen. In die scherpte lijkt het kleurenveld haast eindeloos en komen spiegelmooi onaangeroerd de verdwenen beelden boven. Flora en fauna zoeken evenwicht…

de lente bekleedt de velden en weiden met groen en frisse kleuren de zee is rustig nu de golfjes worden welgezind voort gedragen door een zachte wind zeeën van tijd en blauwte slapen weer naast mij woorden zwemmen kriskras door elkaar meeuwen stellen hoge vragen…

Zij draagt het voorjaar in een hart dat zingt van zomer, zoals vogels, klein en kwetsbaar, zoals sneeuw smelt in haar handen, uit liefde voor het leven dat aan kracht en kleur gaat winnen, strooit zij woorden als bloemen, tovert zachte zinnen, laat het lied van lente opnieuw beginnen en alles ademt ZON!…

Je raakte me aan even maar ik voelde hoe de winter van mijn wangen vloeide kijk, zei jij en wees verrukt een bonte vlinder aan jouw glimlach was een regenboog je wimpers dartelende vleugels in het blauw blijf, riep ik je schaduw na tot jij verdween en ik opnieuw de lente zocht…

Kleine kusjes op mijn gezicht, wanneer ik mijn ogen naar boven richt, ik voel en kan er best wel tegen, ‘k word nat, ’t is de regen, die me liefkoost!…

De lente - ik sta midden in haar - o daar komt ze, daar, daar, daar vliegt ze op me aan, ze zoent me ze zoent me, ze zoent me en ze noemt me haar zoete ademen woord voor woord - o en daar vliegt ze voort de honnige, fladderende lente naar de verte, daar naar de horizonnerige tenten, de zilveren, zilvervoetige, zilverhandige lente de…

lente Het zijn de lage luchten die weinig geruisloos de koude kansloos maakt. Met haar mee, de vogels die als herfstbladeren de koers ervan verraden, de paren paren Darwinsaans, daar louter uit nieuwschier het voltooide verleden daarom vraagt. Toon lenterijp maar aan mijn land, dat met het verwaaien van de kilte je mag gaan pronken met je uitgestrekte…

Nauwelijks ontwaakt laat de wijdte zich genadeloos geselen door een striemende ooster, en laat zich gedwee bestuiven door wit bevroren water dat poriën vult en alle details doet vervagen. Wandelaars ogen stoer in de opgewaaide ijskristallen, met kragen hoog en lage mutsen trotseren zij die oogverblindende adem, adem die bijt en striemend…

Als de grote bruine beer wakker wordt Uit zijn diepgegraven hol En weer op zoek gaat naar blauwbosbessenland Dan is het lente. Lente is voor mij als ik wakker word uit slaap en coma. De lichtjes in mijn hoofd weer branden Ik als een vogel weer op het stokje sta En weer liedjes durf te zingen. Maar ik heb geen lente want ik ben zonder tandartsassistente…

Soms denkt een mens wel eens, kon ik het maar overdoen, soms denkt een mens wel eens, was ik maar wat ouder, nu wordt dat uit handen genomen, want we zijn zonder het te voelen, een uur opgeschoven!…

Het wordt wat eerder licht, de dagen worden langer tenzij ik me niet vergis, lopen de bomen uit. Seringen geuren heerlijk, als voorbode van de Lente, de zon doet er een schepje op en ik ben vol verlangen, naar de Zomer.…

Zoete geheugenzweem Vol nachtelijke merelzang, Frisse lentegeuren - Hooglied ontwakend In twee lichamen Van beider kunne.…

Als heemlen blauw en heuvlen groen en de aarde spruit uit pracht van bomen, dan voel ik met zijn wilde zoen de sterke zomer komen. Dan staat mijn liefste voor de heg, hoort blijde slag en tierelieren, en al wat winters gooit ze weg in lucht van eglantieren. Om scherpe torens waait de wind, vol hoog verlangen, wonder hopen. Schouw op, mijn…

De bot, die berst; de bij, die zoemt, de wind, die zotheid gaat vertellen: wat men kortweg de lente noemt en de aarde komt op stelten stellen; dat klotst nu alles door mijn kop, en 'k stak er wel een pluimken op, als ik maar niet zo deftig was, zo stijf in mijn geklede jas. Als ik de band maar los kon knopen, nam ik u allen dubbelthope…

Toelichting: Winter: steeds 5 weken werken, 5 dagen Zuid-Spanje, de 59-jarige dichter oefent om uiteindelijk 5 maanden te overwinteren in een heel vriendelijke, boeiende omgeving en klimaat om maar over de ´goedkoopte´ te zwijgen. Hij verbaast zich niet over de vele oudere Nederlanders die hij in de winter ontmoet in het zuidelijkste puntje van ons…