je loopt met vleugels en je lacht de wereld is je vlinder die vliegt in al zijn kleurenpracht je voeten zijn wel zwaarder dan je dacht je zet ze niet verkeerd maar recht vooruit toch voelt het stroever het dansen is eruit soms ga je onderuit over de drempels van vroeger ik reik je de hand laat je weer vliegen ontplooi je maar, er…

Ik ken een man die met zijn hart de mooiste dingen maakt van papier Een roos voor de vrouw die hem verwart of een puntmuts als hij huilt van plezier Een parapluutje als hij huilt als een kind Een bedje dat tegen stormen is bestand Een molentje dat danst in de wind of een bootje dat golft door het land Soms maakt hij vreemde prop-art…

ze keken al mijn kleuren grauw de lucht droeg minder vluchten de wind verkoelde snel tot kou er was geen zon in spiegeling donker rimpelden de poelen ik had er ook geen zin meer in maar in jouw hand bloei ik weer op en schoon het vuil van vleugels je kijkt me aan en fluistert zacht dit kan niet door de beugels ik schaam me en het…

sluit maar je poriën verhard snel je bast laat je bladeren gelen zet je wortels vlug vast want in een herfstige wind oogst de zomer haar kind in de val van de tamme kastanje nachten gaan lengen kou voelt naar vorst die de ochtend versiert met haar ijzige franje is jouw hart nog open in een nazomerse gloed het roodkoper van herfst…

hij ziet in haar het onbeschreven blad en laat de regels vrij en vloeiend rijmen door vingertop beheerste woordenschat graveert in haar zijn warme hartsgeheimen…

ik slaap met rood en goud de zon is al zo oud maar ik ben jong en kan haar licht niet missen ik lila me in slaapgewaad voordat ze me verlaat en lamp de kleuren vast in mijn boudoir ce coir laat de nacht maar gissen die zwart de randen van satijn waarin mijn zijn zich heftig weert omdat gevoel zich graag naar buiten keert op het vingerlichte…

zon speelt door je haar en licht het op in warme tinten het lang gevlochten in een staart opgebonden met zeeblauwe linten ogen raken aan mijn strand je hand vrijt branding langs het zand lippen nodigen me uit je mond is lente en je stem zingt het hoogzomerse geluid ik duik in oceanendiep laat me in jou verdrinken jij bent…

Als ie nog eens wat te zeggen voelt blaast ie de woorden in een plastic zak die hij voorzichtig onder een stolp ledigt. Onder de stolp van het H.-Hartbeeld op de schoorsteenmantel van zijn grootmoeders huis zweven de woorden in het luchtledige. Urenlang kijkt ie ernaar en het maakt hem intens gelukkig wanneer er toevallig zinnen voorbijzweven…

De dichter is in wezen een profeet Predikend in zwart-wit, geuren en kleuren Hij weet terneer te drukken, op te beuren Zijn hosti- eekhoornbrood; een soort boleet Zijn pil, à la Drion- een vliegenzwam Voor als de golf van snik hem overspoelt Als niemand weet waarop de dichter doelt Hij brullend leeuw is of mak als een lam Zodra hij proestend…

ik speel met vlaagjes wind en draai in lucht mijn hoosspiralen met warme lucht schrijf ik in zand mijn kleine droomverhalen het overzicht vlecht ik van schaduw en het licht van zonnestralen ik vlij de sprookjes op de laatste zuchten voor de wind gaat rusten en de avond ze komt halen lees ze als je kunt in het nazomerschemeren…

In hem nu om zijn kern een aardkorstmuur In een verborgen ruimte een speldenknop Waarin de vreugde in een notendop Beschermd wordt tegen verre vriend en buur Hier ligt wat anderen maar wat graag tonen Het kamertje waarin de schrijnkast staat Dat dit, eenmaal publiek, door de afvoer gaat Is hun besluit, hij wil er blijven wonen Zoals een…

Geverfde pop, met rinkelen omhangen, Gebulte jonkvrouw in uw staal' korset, Lamzaligste aller vormen, stijf Sonnet! Wat rijmziek mispunt deed u 't licht erlangen? Te klein om één goed denkbeeld op te vangen, Voor epigram te groot en te koket, Vooraf geknipt, koepletje voor koeplet, Kroopt ge onverdiend in onze minnezangen. Neen…

Laat precies een snuifje zout op een open wondje vallen glimlacht als ik mijn gezicht van pijn even maar vertrekt Tikt me badinerend, gekscherend op de ene, andere wang zou willen knijpen maar bedoelt wees maar niet bang Ze wil het beste uit mij halen, vergelijkt me vaak met al die dode kunstenaars die het net niet haalden en bleven steken in…

In mijn catacombe-stem in de echo van hoog naar laag en andersom A singer I am not Kon ik zingen zonder muziek en taal in het oor van God een speld laten vallen.…

randen bijten zich in blauw als tanden van het magma zwavel voert je naar de hel in een geest- verruimend lachmaar het lijf van Gaia is gestold maar sist nog haar venijnen je voelt het kloppen van haar hart weet je dicht bij haar geheimen ze pulseert geen bloed haar huid is warm en broos de weeën komen woordeloos ontvang haar…

ik laat me drijven op de wind hoor in de verte kerkklokken luiden beneden speelt een kind zijn spel lijkt doelloos maar hij lacht plezier zijn oog en handen vinden hun vertier ik zoek de schaduw van mijn vroeger leven speur naar kleur in de herkenningspunten die rotsen kunnen geven land in de geborgenheid van Gaia's schoot…

de ochtendwind is licht ontduikt langzaam het duister een mistbank zetelt zacht in het loverse gefluister de zon priemt zich een weg dwingt nevels spoorslags te verdwijnen laat de dag in vol ornaat verschijnen in blauw straalt zij haar warmte op het land de witte huid verbrandt zal schaduw moeten zoeken te laat voor vele voeten…

De zinnen van een schrijver zijn al voor de geboorte dood ze worden enkel kleiner en minder devoot De zinnen van een schrijver zijn immer onbevredigd het is hoe hij vooruit kijkt en zijn schamele geest ledigt De zinnen van een schrijver zijn altijd onbeschreven het papier is witter dan wit de tragiek van zijn leven Een zinloze schrijver…

in Cheops zag ik jou stenen wentelden in bloed bedolven hakkers zonder moed werden sfinxs gericht in regio's in hun mortale odes aan de farao's jij was erbij ik vond je in eonentijd ze raakten hemelpuntig de slaven vloekten meer dan hel menslevens waren niet in tel gebalsemd en gewikkeld in de lagen van die tijd geschenken kenden…

ik raakte je een rots waarin de tijd gebroken was je gezicht weerbarstig in het licht dat steen al eeuwenlang gekoesterd had je lijf pas opgestaan nog rankend uit het paradijs ogen die maar net hun schepping zijn ontloken lippen die nog nooit een woord hebben gesproken je stem verlost ons uit stilzwijgen parelt woorden die ik niet…