Een mens speelt graag, bij voorkeur met lievelings- redeneringen.…

Ontspan, zegt een stem, en dreigend begint ze: één -- twee af te tellen.…

de zon aasde op een warmbloedige inspraak op de gure wind het zon-en-wind spel vond ergens daarboven plaats de zon werd bleker de wind overwon door zijn spel kil te spelen een draaikolk ontstond stil roerde iemand in een witte koffiemok geen koekje erbij…

Fragmenten, flitsen, het zijn herinneringen -- terwijl we ze zien.…

de ramen beslagen door hem hoger te hebben gezet omarmd door vaders gemaakte droogrek de klamme bedompte lucht valt amper te dragen en beneemt ons de adem het knettert achter de mica raampjes we gaan aan die lucht nog net niet dood en niemand heeft nog praatjes ga dan maar gauw met een kruik naar boven naar bed de ijzige…

Alles verandert. Hoewel, de oceaan is -- nog de oceaan.…

In flarden trekken er wolken langs de hemel -- De maan is ver weg.…

Er stroomt geluk door mijn handen op de aarde -- mijn kleine handen.…

Mijn andere vader leer ik kennen door op pad te gaan met jou en overal waar we zijn weet jij iets over hem te vertellen en zo zie ik naast de herinneringen mijzelf in andere spiegels Er valt licht op trekken die ik ken maar die nu andere schaduwen lijken te werpen in deze grot van mijn gedachten, verlangend naar de warmte van de…

een man een vrouw aan zee alleen hij ziet de zee kijkt naar de zon die er niet is zij ziet de storm die aantrekt in het westen hij kijkt naar haar zij kijkt naar hem een vrouw een man op een bank aan zee…

Iets als uitdaging bestempelen is een deugd -- maken van een nood.…

De blinde antwoordt beleefd op alle vragen -- niet aan hem gesteld.…

'O' avondrood schreef de dichter Jules Deelder destijds al eens... ik stel me voor dat de 'O' staat voor de open mond van de verwondering we kunnen gerust stellen dat de zo fraaie lucht hier garant staat voor het blozen van de avond…

Mijn vriendin is boos: ik keek even niet naar haar -- maar naar de rozen.…

de dichter droomt van oeverloze stromen die traag door een oneindig laagland gaan hij peinst over de zin van het bestaan en wat er na de dood zo-al zal komen hij is een god in ’t diepst van zijn gedachten z’n ganzenveer bedwingt het perkament beschrijft de wolkenvelden die frequent extase of een zwaar gemijmer brachten hij weent om bloemen…

Onmin: als een koe in striemende regen staan -- je kont naar de wind.…

Er dansen paarden onder de zachtroze maan -- Het leven is zoet.…

Ik neem mijn verlies wanneer ik een sjaal kwijtraak -- en win onthechting.…

Rustig als een kind op de arm van zijn moeder -- zo stil is mijn ziel.…

Ze zegt niets, alleen een soort zucht, een soort kreun die -- me gelukkig maakt.…