o, dood wacht nog even ’ n moment ik moet me nog even uitleven dan ben ik present…

Weet je nog die keren dat ik je haast smekend door gordijnen van tranen en natte haren aankeek en dat je je arm niet om mij heen sloeg hoe graag ik dat ook wou omdat ik je eerst vertellen zou van waar ik leef en dat ik dan uiteindelijk hortend en stotend mijn gevoelens beschreef? Zo wil ik je nou.…

'k Wil géén gedoe en stuur allang geen kaart voor 't nieuwe jaar naar al die lieve mensen die ik verblijden wil met goede wensen. Veel geld en moeite heb ik mij bespaard. Ik had er iets bijzonders op gevonden en voel me al een tiental jaren fijn door van die dure rompslomp af te zijn. Ik had een zeer speciale kaart verzonden. Misschien had…

Een kras Een snee Zeg ja Zeg nee Automutilatie. Één woord Één betekenis Zoveel gevoel Zoveel pijn Doe het wel Doe het niet Één keuze Die je tekent voor leven Verberg je pijn niet Praat, schrijf of dicht Voor het te laat is En je door de bomen het bos niet meer ziet…

ik heb van mij afgeslagen ik kijk vooruit maar dan regent het onverwacht en sijpelt de stad op mij neer…

wit - woordeloos wachtend op wat komen gaat zwart - zwijgend als het graf geel - genadeloos, onontkoombaar glanzend rood - rauw, rusteloos roepend om hier en nu blauw - barmhartige bescheidenheid groen - gelaten groeiend en geurend…

Jij schreef alleen wat je niet wilde zijn geen figurant in een droom of een derderangs dichter zonder geweten bergen, rivieren bruggen van taal domeinen vol liefde omgrensden jouw brein op de heuvel in het bos bloed stroomde angstig bloesem bloeide listig je ademde voorzichtig in angst en leegte van wat je niet wilde worden…

zeldzaam ondoordringbaar de gelaatstrekken diep verstopt onder het wangvet torst ze zich over de straat het dikste meisje van de klas zelfs van het vervallen woonblok in de kamer met geelbruin verkleurd, vettig behang verzwaart de moeder niet het schuim van de zee - ze kan het niet laten - de fragiele vleugels van het kind traag, onverzettelijk…

de ontknoping van 2009 nadert nieuwsgierig kronkelen de losse eindjes zich richting het nieuwe jaar om ook de mogelijkheden daar te beproeven…

de nacht prikt nog in je ogen als de dag al kleur bekent…

Door de stilte geheel omringt vergezeld van een lichte bries die voor mij iets zachtjes zingt waardoor ik mij in slaap verlies. Duurt dit slaapje wat te lang de bries wordt even strakker, je luistert niet meer naar mijn gezang dan blaas ik je wel wakker. Ik denk heel even ,wat is er nu precies, dan hoor ik muziek, ik hoef niet meer te gissen…

ik drink je woorden als water op een hete dag grote slokken vol begrip steun en goede raad lessen mijn dorst…

We mochten zelf kiezen: wilden we zee en zand, wind en lucht, of heerlijk zonovergoten. Liefde werd het, met kussen en heel veel plezier, genieten met een glas wijn in de hand, of een bier. Jammer was het wel dat de tijd zo vloog, daar, waar de zomer door ons met een rotgang werd genoten.…

De vogel hangt doodstil in de lucht Ik pak 'm met beide handen vast en laat m'n voeten van de grond los. Het is een eigenwijze vogel die niet van z'n plaats wil gaan, een vogel van steen die niet wil bewegen. Ik hou het niet lang en laat uiteindelijk los. Val lang naar beneden en raak dan de grond. De grond is zacht, is van mos,…

onze aarde tranendal van pijn en vreugde…

streel de nacht onder de lakens bemin de warmte in diepe rust want in de ochtend vroeg zal de zon er zijn die je wakker kust slapen is genieten onbewust bewust…

Alles is bijzonder En niets is doodgewoon Het leven is een wonder Want alles loop synchroon Het leven is niet Alleen ademen Leven is veel meer Leven is niet doodgewoon Ervaar het iedere keer weer…

Er is meer Ik weet het zeker Ik spring op En klim verkalkt Met handen en voeten Schurend langs het touw De knopen zijn mijn roes De glorie kruist mijn blik Er is meer Ik weet het zeker Onder mij de klas Ik kijk en hoor de fluit Maar zwetend klim ik Euforisch verder Ik nader het einde Schat mijn kansen En ga door Er is meer Ik weet…

doelgericht op weg abrupt gestopt door bandenpech soms trapt het leven de mens op zijn staart…

En elke week overschreden wij de grens terwijl een welwillende douanebeambte met een wuivend gebaar een teken gaf dat we door mochten fietsen. Opgetut overbrugden we de vijf kilometer die ons huis scheidde van een voormalige bioscoop waar we op een glimmende, houten vloer op muziek van de Rollingstones de avond stukdansten. Daar wachtten…