op het scherpst van de taal sneuvelen woorden als bij een schipbreuk de dichter als drenkeling klampt zich vast aan lettergrepen in luttele zinnen vangt hij een versje voor eigen gebruik hij spreekt het zachtjes uit en het blijkt nog goed voor een glimlach…

Daar waar het leven Tijdloos is verweven In een ademloze zucht En waar in vogelvlucht Het eind opnieuw begint Van volwassenheid naar kind Wordt heel de mens ontdaan Van zijn aards bestaan. En al zijn onvolkomenheid Verglijdt in licht van eeuwigheid Naar onbekende oorden. Een wereld zonder woorden.…

De maan rimpelloos in het zwarte water bezweert het geheim van de komende dag Gesteund door de sterren verduistert zij de zon nog een nachtvol tijd voor zij genadeloos verbleekt tot een schim (…

het is nog ochtend vroeg of nachtelijk laat als ik jou schrijf over lege gedachten uitgesponnen of nog in heipalen die huishouden op brakke grond het is op de scheiding van een tijdsidee dat denken de versnelling vergeet of weigert of juist niet om naar zijn eerste dan wel achteruit te springen immers handelen…

zoals je een mandarijntje pelt de schil, het witte been voor been lostrekt in je mond steekt systematisch stuk voor stuk zo verdwijn ik in jou…

Het is zo mooi, mag ik dromen Als een zoektocht naar mijn bestaan. Ik laat ze zo graag komen Verloren heb ik er niets aan. Zo bewonderd, zonder doel in mijn voortbestaan. Droom, sluimerend Droomloos met mij mee. Een twee drie, ik zweef. Dit houdt me op de been Wonderschoon is dan het leven Zo overgedreven als een gemis Als de realiteit…

afwikkelen deed ik laag voor laag maar heb het niet over afstropen van vel dat zou dan bloederig heten of verwijderen van verband gedraaid over en om al mijn levenswonden neen, de donkere kamer waar licht schijnt opdat het niet nacht lijkt aldaar draai ik de film uit de koker en zie mijn leven voorbij trekken ben…

hij wilde witte wilde schoonheid scheppen en graven in zijn zwartste dromen maar verder dan wat grijs gebazel vermocht hij niet te komen hendrik…

zoek de eigen weg zei ik nog tegen jou of mijzelf (het is toch om het even over wie het gaat) straten lopen allen uiteen het plein in het kielzog der zelfgenoegzaamheid achterlatend totdat de storm verdwaasd wijst in verdwaalde richtingen oost wordt noord zuid is om de hoek ik denk niet dat de verte mij kent laat staan dat…

toeval is een scheur in het krantje van de makelaar iemand kijkt door het gat in het dak naar de buitenwacht verwondering aan beide zijden van het gat... de verkoop van het huis laat vooralsnog even op zich wachten…

Lichtvoetig, lichtjaren voor de boeg. Een veertje in de wind, wolken onder schoenen, even. Zwaar, moedig, zoekend, bergafwaarts door het hoge gras, laarzen een maat te groot.…

wandelend door de dagen, maak ik mijn voetstappen af ik zie nieuwe mensen komen, anderen slaan af Mensen wandelen met elkaar op dit pad, van liefde en haat weet welke weg je neemt weet waar je staat maar pas op voor dit pad je glijdt makkelijk uit sta gauw weer op en kijk vooruit je ziet je groepje wandelaars twijfelt…

zoals jij woorden uitkiest ze een zin geeft om te wonen een hoop geeft voor wie er geen kent schaduw licht doet dagen want in donker valt niet licht te leven als jij woorden uitkiest kiemt er weer zin…

de dag die ik vergat was de dag van de zon hij was er, deed niks alleen maar geschijn loom is hij toch de dag die ik vergat…

met de goedgeefsheid van een mooi vers je sporen verdienen soms kan het je gebeuren je zoekt naar de juiste combinatie van woord en daad en vooralsnog onverwacht begint het te lopen als vanzelf... éénmaal op de rails is het een fluitje van een cent en in beweging geen houden aan…

dit zijn geen goede tijden voor poëzie het is te koud mensenharten bevriezen klappen toe zoals hun beurzen wat brengen de jaren angst voor geweld en verlies zelfs de dichters vluchten in woorden verhullen en omfloersen maar de zon blijft weg…

Tevreden zijn met twee hectaren geheugen en vijf aren grond…

ik sta op blote voeten, op zoek naar stevige schoenen om op door te kunnen lopen, om op de top te komen mezelf en me bagage mee te dragen, en me niet meer te laten verlagen ik wil niet meer dat het is zoals vroeger, ik wil dat het is zoals ik wil dat het gaat komen dat ik ooit ook ergens kan staan, dat ik niet meer naar beneden kan gaan dat het…

thema is wachten, dichterbij dan men verwacht, lacht men zacht om wat de dichter oreert op het perron gepasseerd station eindbestemming waart alom, de tranen brengen ons dichter bij elkaar en dat doet mij zo ongelooflijk goed…

door het open raam kijk ik naar de naakte werkelijkheid ik zie je schuifelen op het dunne ijs bevangen door twijfel weet ik niet wat het betekent mijn taal valt uit ik sta met een mond vol glas met een kapmes door het geweten en drijfzand onder mijn voeten voel ik even de wind van de vleugels van de waanzin ik kan de deur van…