vaarwel pa geniet van eeuwig de rust daar – aan de overkant die wij in het aardse in en met elkaar lastig vinden konden hier leidde de omgang over wonderlijke paden waarlangs over en weer in het doen en laten zonder of met elkaar soms de keuzes schuurden toch – hier en nu is er stil het weten van soms onzichtbare draden die stevig…

Pappa is ziek, doodziek, hij zal snel het tijdelijke voor 't eeuwige verwisselen, zo sprak de arts de familie toe. Pap mocht naar huis, met alle mogelijke hulp. Maar daar ontstond, 't was niet pluis, al snel de kommer, alsook de kwel! En zo is razendsnel besloten, pap maar naar 't eindstation te brengen, een tehuis waar alleen de mensen komen…

ontdek een troostvolle plek toch doch sombere grijze stenen mensen het verlies niet begrijpend afscheid van dierbaren nemen na de begrafenis van je geliefde keren de mensen terug naar hun dierbaar thuisfront heus nadenkend over jouw immens verdriet let wel het volgend bezoek heerlijk lentezonnetje luister de vogeltjes…

Een jaar geleden Verliet je ons Jij wist het Dat de tijd gekomen was Wij beseften het niet Of zagen het niet Het was de hoop Die ons verblindde Het blijft steken Als veel te fel licht Je hebt niet gewacht En dat doet verdomd pijn Men zegt wel eens "De tijd heelt alle wonden" Maar het litteken is er nog En zal steeds zichtbaar blijven…

vijf jaar was jij, mijn lieve schat toen het leven jou verliet we hebben je zo liefgehad nu rest ons slechts verdriet voor ons is er geen morgen want de tijd staat eeuwig stil wie zal er voor je zorgen? wie hoort wat jij nu wil? jouw mooie lach zal nooit vergaan je hebt toch niet geleden? hoe zinloos is nu ons bestaan jij was de enige…

als er na dit leven nog iets komt laat er dan een draaimolen zijn met van die dromerige paarden dat ik dan op de mooiste zit die met de zachtste ogen mijn beide armen om zijn hals licht wiegend op een mooie wals en dat dan ineens mijn paard zich losmaakt van het draaiplateau omdat er op mij wordt gewacht dat we dan vliegen door de nacht…

ik was Michail Kalasjnikov maar lig nu onder de zoden op een miserabel kerkhof te midden van de doden in de lente van mijn leven dacht ik veel te hebben bereikt dat lijkt nu wat overdreven het is maar hoe je het bekijkt want de doden kunnen spreken en laten me niet met rust die willen zich nu op mij wreken en ik krijg ze niet gesust…

soms spatten er nog vonkjes uit het smeulende vuur maar de rook is al opgetrokken het vlammen bedaard grijze as bedekt de nog warme kern van zijn prominente plek ieder heeft zich vaak gekoesterd aan die laaiende gloed zijn vitale straling is langzaam gedoofd maar het nagloeien voelt goed…

hoe voelt het om weg te zijn, om nooit meer gezien te worden om te weten dat tijd alles zal wissen en dat je aan de dood om een uitzondering vraagt is het niet zo dat door te tellen tot oneindig alles elkaar aanraakt zacht of stormachtig traag en dan weer razendsnel is er een herinnering of nog iets van het onbewuste van wat wij…

zo lichtvoetig dat ik hem niet hoorde toen hij in een oogwenk met jouw ziel verdween ik hoor je praten ik zie je schaduw op de muur van de tuin je leefde daarnet nog een onpeilbare god trok je ziel zwijgend naar een lichtloze ruimte je lichaam liet hij achter…

Dag na dag gaan we door Dag na dag doen we voort Glad als een paling wacht de muze op de vangst Hels en hemels is de aardse tocht De kortste weg vaak een lange bocht Een omweg geeft ander zicht op wat donker is en wat licht Hij was een zanger die je hoorde Hij was een schrijver die men las Een performer die bekoorde met materiaal van…

Jij was alles wat ik had. Ik hield van jou en jij van mij We deden alles samen Je ging voor controle naar het ziekenhuis de uitslag... je had weer kanker. Ik kon niet verder toen ik besefte dat ik je los moest laten voorgoed... Je laatste nacht oud op nieuw om kwart voor 1 verliet je mij De vrolijkheid van het leven is…

ze draagt zijn woorden op de valreep van het leven soms zingt ze zwevend voorbij rondslingerende gedachten door een verrekijker zien ze de vervlogen jaren dapper weven ze een deken van wolkenkliekjes ze omfloerst het licht als zijn rusteloze ogen de duistere waarheid van de lange slaap willen weren ze zet de deur op een kier…

jouw kleuren nu de dood er met jou vandoor is kleur ik je levend iedere dag opnieuw om je niet op te laten gaan in grijze vergetelheid…

Gij ging dan heen. Helaas! met u vervlogen De rust, het heil, ’t behoud van menig hart, Dat door de gloed van uw verheemlende ogen Ontdooide en gloeide en Gode vruchtbaar werd. Vaarwel! vaarwel! — Wij schreien, maar wij mogen Het niet! ... Ach, hoe zelfzuchtig is de smart! Ga heen ... uw loon, het wacht u in den Hogen; Uw zegen blijft…

Op de deur van je kamer stond deze tekst: Ga svp aan mijn deur voorbij Ik hoef geen eten en drinken meer Je hebt het gevoeld En vandaag werd het werkelijkheid Toch doet het zeer…

je verliest het besef van de aarde als je in de wolken bent daar waar je zonder instrumenten navigeert bang voor het verlies voor de ontankering en toch vliegen vliegen boven het wolkendek angst transformeert in een onuitsprekelijke schoonheid als je uit het leven vliegt je gaat niet dood je vliegt…

Gebroken In de nacht Is elk beeld scherper Elke herinnering dieper Aan Hoe je plots verdween Zonder afscheid De pijn voelt ruw En kerft genadeloos Rond in mijn hele zijn Ik blijf verstomd achter Gebroken in de nacht…

in jonge jaren onbezorgd groeiend van kleiner naar groot met zin in het leven dat dan nog toch zich toelachen laat later – als liefde passeert ent zich uit passie van en voor elkaar het wonder van leven dat in en aan jou tot toekomst ontgroeit waar zo het leven zomert moet de zon schijnen maar bliksemt heldere hemel de boze boodschap…

vaarwel en tot ziens net als ooit wees welkom blijft eeuwig verbonden aan wat leven mensen zijn doet onwerkelijk daarom is nu jij als bij windvlaag in onbewaakt ogenblik stilletjes bent vertrokken naar de overkant van tijd en zijn een welgemeend gedag een woord van waardering voor de momenten samen kan eerst daarom nu een jaar…