Alle inzendingen van Adeleyd

En telkens staan we voor de dood: het niet te noemen afscheid zonder woorden die iets van zin vertolken. We zijn machteloos en stil, geen kleur of lied kan ons bereiken, geen warmte die doorgloeit de kou die ons gevangen houdt. Zelfs tranen kunnen niet de dorheid tot een stromen brengen, er zijn alleen maar vragen en zelfs die verstommen…

novemberluchten zuchten over grijsheid en verval, toch is leven overal.…

Hoor het ademen van de bladeren eer ze weer voorgoed verdwijnen en tot humus worden op de grond. Hoor het zuchten van de luchten als ze boven ons verhuizen naar een plaats waar ze tot water worden. Hoor het klagen van de harten die elkander toch niet vinden en maar zoeken naar wat zin. Hoor de stilte die niet wijkt en die maar aandringt…

Eindelijk weer even rustig ademhalen na alle drukte, stress en zorgen, onmacht en geen zin meer in zoveel wat moet gedaan. Toch is vreugde niet voorgoed gegaan want onverwacht schijnt even weer de zon en trilt de herfst in duizend gouden tinten. Ik zie hoe jonge kinderen blij dansen in het rond en nog geen vragen hebben zoals wij zo vaak.…

De milde herfst, wanneer de bladeren gevallen zijn en alles weer tot rust komt, ver voorbij de zomerwinden die warm bedekken wat er niet gezegd kan worden, wat plots een eigen leven leidt en zo tot eenzaamheid vervalt. Het zoete en het bittere, ze gaan weer eigen wegen volgen en ieder zoekt de warmte achter muren, al zijn er ramen en zien we…

De luchten vertellen al dat straks de herfst in volle glorie weer zal komen: de grijze tinten zijn het teken dat de mooie kleuren van de bomen misleidend zijn: het duurt maar even en dan veegt de wind en ook de koude alles weg wat nu nog zo bekoort en dromen doet van pracht en praal. Er hang al droefheid en een vaag vermoeden dat heel gauw…

Het water wil ons wijze lessen leren, van storm en vloed, van gaan en wederkeren, maar is er iemand die dit echt wel wil verstaan of moeten eerst nog duizend schepen er vergaan? Het water wil ons wijze lessen leren, van rust en vree, genezen en bezeren, maar mensen zijn soms nog niet toe aan dit verhaal en sterven eerder aan een niet vermoede…

De heide blakert onder 't zonlicht en kleurt de horizon met paars dat als een ruwgewolde deken een vreugde is voor wie in kou en zuchten ademhaalt. Ze bloeit en schittert en lokt bijen ver van hier om 't zoet van honing te vergaren nog eer de winter komt en alles weer in stilte toedekt, grijs en grauw. Kijk nu nog even naar het…

Van heel ver komt al iets van vreugde, bijna nog of het eigenlijk niet mag, want ach, mijn lieve jongste broer ging henen en liet ons zoveel droefheid na,zo’n pijn. We treuren om dit scheiden, veel meer nog dan we ooit maar dachten dat dit kon bestaan. De zon schijnt nu na al die regen, doet ons toch weer zien hoe alles vriendelijk verder gaat…

Wat heb ik toch mijn eigen draagkracht overschat! Ik had zo graag dit leed geplaatst zo zonder te verpinken maar ’t heeft me diep geraakt, ik kon haast niet meer ademhalen en de zon zien, heel de lieflijkheid van dit bestaan. ’t is goed zo, ’t maakt me klein en doet me voelen hoe heel dit tijdelijk er zijn getekend is door lijden, soms heel…

Om terug naar uw stilte te gaan moet ik durven de bladeren zien die nu al gevallen zijn, al is het volop zomer. Om terug naar uw stilte te gaan wil ik zoeken, twijfelen, loslaten en me overgeven aan het onbekende. Om terug naar uw stilte te gaan zal ik zwijgen, rusten, danken en ook een beetje zingen, heel zacht.…

Weemoed schrijft met loden letters die nergens anders nog te lezen zijn. Wie kan de pijn vertalen naar een lied dat helder toch kan klinken maar dat weet wat hier gebeurt aan droefheid en uiteindelijk ook wil berusten? Ons hart wil schoonheid drinken, zich laven aan het licht en laten gaan. Voor mijn jongste broer die straks begraven…

De schoonheid is tot troost gebleven al is er droefheid, leed en pijn en afscheid, onvoltooid dit leven maar ’t heeft niet anders mogen zijn. De wind schrijft woorden op het water en ’t licht beweegt als baldakijn. Al wordt het uur steeds later, later, er zal geen raad of zin meer zijn die ’t laatste antwoord kan bezorgen want er is enkel…

Mij zingt het al een lied dat God geschapen heeft: de klaver en het riet en alles wat er leeft. De winden zingen ook en zelfs de avondlucht; Wat plots in ’t water dook en wat onhoorbaar zucht, de vogels in hun spel, de bloemen in de wei, zij allen weten wel als ’t purper van de hei dat alles zingt zijn zang, heel dankbaar om ’t bestaan…

Toch is de schoonheid ons gebleven al is er zoveel pijn en leed. Er zijn de vragen in dit leven en zoveel waar je niets van weet. Maar alles is oneindig teder en steeds licht het weer anders op, al moeten we doorheen het duister en staat ooit alles op zijn kop, toch wil ik dankbaar verder gaan al is er droefheid in ’t bestaan en huil…

Wat er niet staat in woorden maar wat opgeroepen wordt door de stilte ertussen dat is van belang, dat opent horizonten. Wat we niet kunnen uitleggen, enkel vermoeden, dat draagt ons bestaan, dat geeft steun en houvast, dat telt. Wat we niet kunnen zingen of dromen maar wat ons wakker houdt en oproept, tegen beter weten in, dat richt ons…

Hoe brengt die lindebloesemgeur ineens weer heel mijn kindertijd naar boven? Ik kan het zelf maar nauwelijks geloven maar 'k voel de tinteling tot in mijn hart. Hoe blij kon ik toen zijn om zonnestralen die door het bladerdak hun weg gevonden hadden en op het warme pad hun tekeningen schreven die ik echt kon lezen? Waar is die tijd naartoe…

Soms kan een mens zo blij zijn, zomaar ineens, om rozen die bloeien, om een vogel die je in de verte hoort zingen, om een kind dat tatert en lacht, al weet je niet waarom. Gelukkig is zo ons leven, anders zouden we het misschien niet volhouden om te hopen tegen alle hoop in en te werken aan begrip en verzoening. Ook al blijven de vragen en…

Laat mij de hoop toch niet verliezen, al staat het water mij tot aan de lippen, God. Ik weet het helemaal niet meer, zie enkel duisternis en onbegrip, hoor de beschuldigingen. Gij weet dat ik toch deed wat moest, dat dacht ik toch, hoe tegen hun verwachtingen, maar denkend aan het grotere geheel, niet aan de sympathie die ik kon winnen als…

Pasen: weer verrijzen uit nacht en duisternis, uit angst en veel te klein vertrouwen; gelovend dat de dood een doorgang is naar nieuw en groter leven, naar Licht dat niet te doven is, dat laait en golft tot alles anders is, herboren. Een nieuwe aarde, nieuwe hemel, waar recht woont, vrede, vreugde en herkenning door de Geest, want Jezus…

Jij bent mijn zuster, ‘k zie intens in jou dezelfde hartstocht branden die ook mij verteert. Je was heel lang een erg misprezen vrouw maar hebt van Hem wat echte liefde is geleerd. Het amalgaam van heel je levenskracht werd door Zijn tederheid tot licht geweven tot er een einde kwam aan boze macht – je werd jezelf ten diepste weer gegeven.…

De krokussen zijn uitgebloeid, maar geel en blij staan Paasbloemen te pronken. Beseffen zij dan beter dan wij, mensen, hoe nieuw het leven wordt in deze dagen? Hoe alles weer verrijst en dank vertolkt? Er is zoveel te doen om alles klaar te maken voor een etensfeest, met eieren en hazen die voor velen het echte Pasen bedekken met sluiers van…

Priester zijn is zoals Jezus knielen voor de armste mens, voeten wassen, nooit vergeten wat Hij als zijn laatste wens meegaf aan wie Hem wil volgen: dat ze liefdevol en één dienen zouden, niet als heersers leven, zoals Hij verscheen in die laatste levensuren, brood en wijn als teken bood. Priester zijn is zo getuigen van het Licht dwars…

Nu de avond valt wordt alles milder: de mensen maar ook het licht en de woorden, de gedachten. Wat ben ik blij dat de strijdbijl weer even wordt begraven en dat we ook onszelf aanvaarden met al de ellende die we meeslepen, met al ons pogen en mislukken. De witte bloesems zeggen ons dat ook na morgen er nog leven is, nog toekomst en veel vreugde…

Het lijkt wel of alle mensen ineens heel wat blijer zijn dan gewoonlijk. Komt dat door de mooie zon vandaag, de blauwe lucht, de zachte wind want plots blijkt weer dat we toch eigenlijk geschapen zijn voor licht en warmte. De winter, alhoewel er die niet eens geweest is, kleurt ook de gevoelens grijs en doet versomberen tot klagen en zeuren…

O laat dat nu mijn danklied zijn: het met vertedering naar jonge blaadjes kijken en weten dat er telkens weer signalen zijn om hoopvol door te gaan, al is er ook een wereld vol conflicten. Er is muziek, er zijn gedichten en veel wat enkel kinderen zien. Vernieuw mijn kijken, schep een zuiver hart in mij en aandacht voor wat klein en onbeduidend…

Zo lang ik dit nog kan: dit huis opnieuw verlaten, de weg weer gaan, de vogels horen en de madeliefjes zien die her en der ontluiken en dit niet enkel weten van horen zeggen. Heel rustig de krant weer wegleggen en hoopvol wegdromen en plannen maken voor morgen en overmorgen, hopend dat misschien toch iets ervan wel kan, al is er Syrië ook en…

Sneeuwklokjes dit jaar, terwijl geen sneeuw gevallen is. Ze maken blij en zeggen ons dat heel veel dingen eigen wegen gaan, al zijn die niet door ons gepland, berekend of betaald. Gelukkig maar. Toch is er nog veel onrust in mijn hart en durf ik het leven niet vertrouwen, bang dat alles toch weer anders is dan ik zo graag zou zien, maar laat…

De gedachten en de woorden kolken alsof ze water zijn, in staat om je te verdrinken. Toch wil je wakker blijven, raad vragen en slechts doen wat moet, zonder al die kronkelingen in je hersens, zonder het zwarte licht van niet weten, van dwaasheid en onbegrip. Hoe nu overleven? Wat wel of niet ondernemen? Er is wind en er zijn wolken, maar er…

Na even wachten valt soms alles weer waar het moest zijn: de stilte, het betrachten van de vreugde, hang naar lente of naar wijn. Soms kan ik haast niet wachten, vult mijn ongenoegen heel de lucht en ziet niet meer wat echt belangrijk is: de tederheid bij 't zien van pijn, het heel geduldig groeien van de eerste lentebloemen, de lach van…