Nog wachten...
Nog bloeit de linde niet, ik moet dus wachten
tot hij zijn geuren hier bedwelmend spreidt
en mij weer terugbrengt naar de lichte nachten,
waar zwaar van slaap hij toch de zomer beidt.
Nog bloeit de linde niet, maar heimweezangen
vervoeren al mijn ziel die wacht en zucht
tot weldra weer de bloesems vrolijk hangen
en met aroma vullen ’t blauw der lucht.
Zo wachten wij een leven lang op vreugde,
op licht en vriendschap, tederheid of kracht,
op zoveel dat als kind ons ooit verheugde
en dat nu soms verdwijnt als licht bij nacht.
Maar wees tevreden, zonder al te grote zorgen,
want weet: je leeft slechts nu, niet gisteren of morgen.
... Ook een wat ouder gedicht dat ik terugvond en dat me weer met heimwee vervult ...
Schrijver: Adeleyd, 10 juni 2015
skynet.beGeplaatst in de categorie: actualiteit
linde 3.0 met 10 stemmen 
173
173
Geef je reactie op deze inzending:
Ik vind het een heel mooi sonnet, maar wil toch het volgende opmerken.
Je houdt je het hele vers, met uitzondering van de laatste twee regels, aan 5 versvoeten.
Dat is prima vind ik, al verafschuwen ~sonnetpuristen~ iets dergelijks.
Wat naar mijn mening wel mooier is, maar wie ben ik, is om de laatste twee 3 regelige strofen te vervangen door een vier en een twee regelige. Dan worden de zes versvoeten van de twee slotregels veel functioneler, dus:
Zo wachten wij een leven lang op vreugde,
op licht en vriendschap, tederheid of kracht,
op zoveel dat als kind ons ooit verheugde
en dat nu soms verdwijnt als licht bij nacht.
Maar wees tevreden, zonder al te grote zorgen,
want weet: je leeft slechts nu, niet gisteren of morgen.
Je Adriaan
dan komt de stembreuk en de puber-tijd
we worden ruw de wereld ingezonden
tenzij een wijze stem ons begeleidt
die stem te volgen, die van binnen fluistert,
houdt ons intact, tenminste als je luistert...
Fraai