Het stoppelveld herinneringen
Dezelfde taal, het stoppelveld herinneringen,
de bodemloze vracht van wat je meedraagt op je tocht,
de beelden die doorheen je dromen zingen en
die vervormd toch weer rechtop gaan staan.
Hoe is de taal bij machte te roepen, te duiden, te wekken
zonder te noemen, enkel maar te wroeten in dat reservoir dat
nooit voorgoed gevuld is, ook niet ledig is te gieten.
Je wordt erin geboren, leert haar kennen zoals een vis
aan water went en wemelt in de menigte.
Het stoppelveld herinneringen, je draagt het, leest het,
het maakt je tot de mens, de kunstenaar, tot liefde,
de dode levende, tot Adam die de dieren namen geeft.
Wat leeft er tussen al die tekens, beelden, zinnen,
hoe droomt een hart, hoe luisteren de woorden?
Hoe kan je toch aan ’t wonder taal beginnen?
skynet.beGeplaatst in de categorie: taal
taal
156
Geef je reactie op deze inzending:
De titel alleen al is een gedicht op zich
Je Adriaan, in bewondering
met het wonderlijke gist
van met liefde gebakken
dagelijks brood