Netgedichten

netgedicht (nr. 55.206):

De stormen voorbij

De stormen zijn voorbij - het angstig jagen
van nood en drift, van zorg en pijn -
't Is warm op deze lentedag, geen vragen,
gelukkig om jouw vriendschap zijn.

Een hond blaft in de verte, vogels fluiten
en 't zonlicht draagt wat vrede aan.
de kinderen spelen zoals vroeger buiten
en buren blijven even staan.

't Is alles heel eenvoudig, heel geduldig;
hoe kon het ooit zo ànders zijn?
Maar ieder mens draagt dromen menigvuldig:
gewoon maar léven is te klein!

Toch komt doorheen de jaren steeds meer stilte
en leert dit hart een pelgrimslied.
Er was zoveel wat het ooit hevig wilde,
gelukkig bracht het leven 't niet!

Bij het afscheid van Thessa gisteren