Alle inzendingen van Adeleyd

Juist nu is er een kind dat juicht, een mens die treurt om een geliefde die plots sterft, en een ander die verliefd is en zingt en danst omdat de hele wereld anders lijkt en mooi. Juist nu is er het misverstand, de haast, de onmacht om elkaar te begrijpen, vast te houden en te troosten, verder te gaan met wat de moeite waard is. Juist…

Een zonovergoten zondag, met wind die het licht doet dansen door de ramen; weemoed wordt geboren want morgen is het al oktober: de bladeren gaan vallen en heel de herfst kondigt zich aan, met regen en stil verdriet, met afscheid en woorden die niet meer gezegd zullen worden, te laat om alles nog in te halen, goed te maken. Dit korte leven…

Verloren lopen op de heide, ongeweten dezelfde weg een tweede keer gegaan. Is zo ons leven soms ook niet: herhaaldelijk weer fouten maken, dwaas zijn, ongeduldig? We dolen en we zoeken, trachten te verstaan hoe anderen in eigen wereld leven, want iedereen bewoont dezelfde aarde maar heeft eigen denken, voelen, streven en niemand weet ten…

De heide blakert onder 't zonlicht en kleurt de horizon met paars dat als een ruwgewolde deken een vreugde is voor wie in kou en zuchten ademhaalt. Ze bloeit en schittert en lokt bijen ver van hier om 't zoet van honing te vergaren nog eer de winter komt en alles weer in stilte toedekt, grijs en grauw. kijk nu nog even naar het blauw dat…

Heel langzaam dooft de dag, er is nu nog wat licht, maar ’t wordt al wazig; de drukte van voorbije uren neemt nu af, al golft het dwaas gedraaf heel langzaam nog wat na. Er komt weer ruimte voor de ernst, de vragen die zich nooit helemaal laten wegdrukken, al proberen we nog zo hard. Maar soms is het ook goed van nergens aan te denken. Slechts…

Leer me het geheel te zien: de grootsheid van dit heelal, de afgrondelijke diepte van de liefde, de pogingen tot vrede, de kinderlach te horen, en de stemmetjes hoog en blij. Leer me dan niet te struikelen over een molshoop, al doet een keitje in een schoen ook pijn. Leer me het geheel te zien: de afgrijselijke armoede waarin zo velen ook…

Misschien moet ik worden als het gras: dicht bij de grond, ongezien wanneer je het vergelijkt met de eik, maar goed voor iedereen die van groen houdt en zelfs voedsel wil zijn voor anderen. Misschien zijn we veel teveel bezig met wat we denken dat belangrijk is: een hoge positie, genoeg geld om het er goed van te kunnen nemen, tenminste…

De rode klaver vriendelijk in de morgen, zondoorstraald en vrij. Haiku na wandeling langs het water…

Laat je hart zijn dank vertolken om een jaar dat weer begint; om de zon en om de wolken, om de vogels en het kind; om de regen en de sterren, om de bloemen, en het licht; om de vele lieve mensen, om de vriendschap en de plicht; laat je hart van vreugde zingen ook al is er soms ook pijn. Dank om zoveel mooie dingen;…

Verbonden met je diepste zelf, met God en met de ander; met al wat is en groeit en leeft. Zo is ‘t bestaan getekend en geborgen. Maar durven wij vertrouwen op de morgen die altijd anders is dan wordt verwacht? Wij dromen over geld en macht en weten toch dat niets ons echt vervullen kan. Alleen de liefde blijft en draagt ons verder tot waar…

Hoe alles één is, al zijn er plooien van vergetelheid; de liefde wint het, maar nog niet direct, eerst moeten nog veel waters worden opgetild tot waar ze ooit ontsprongen zijn en konden leren om dieper te dalen en nederig te worden en stil. Wij zijn nog teveel doeners en te weinig zieners en dromers.…

Witte schermbloemen uitzinnig mooi eenvoudig, maar straks weer voorbij. Haiku (na wandeling)…

De vrijheid verplicht; ze doet je dingen zeggen of doen die je niet kiest maar eigenlijk juist wel omdat je vanbinnnenuit moet. Vrijheid is niet zomaar kiezen tussen merk A of B, maar een opgeroepen worden vanuit je geweten dat je doet zien waar je echt kan beslissen of alles zomaar laten. Vrijheid kan enkel groeien.…

Hoe verrukkelijk de geur van lindebloesems: kindertijd terug. Haiku…

Hoe schitterend blij de zon in blauwe luchten; zelfs vogels juichen. Haiku op een mooie zondagmorgen…

Helblauw de luchten in rimpelloze vijver tot plots een gans duikt.…

Het is niet dit, het is niet dat, maar telkens wordt het weer gegeven voor vandaag, voor hier en nu zoals het manna in de woestijn. Niet om te bewaren voor morgen, enkel om van te leven vandaag, hier en nu. Vanuit Brasil waar het heet is en droog hier en nu.…

als fluweel zo zacht de pas ontloken blaadjes van de oude beuk…

De wolken dromen dromen soms met muziek erbij, de lente is gekomen en die maakt velen blij. Laat ons als kinderen zingen en dansen met een lach, ons met veel vreugd omringen want straks wordt het weer ach. Laat ons wat minder zeuren, maar dankbaar zijn met spoed; terwijl zo velen treuren gaat ons het best wel goed. Och lieve grote…

Misschien wordt het beeld van de herder niet meer helemaal begrepen, maar dat hij hart heeft voor zijn schapen en dat hij vecht voor hun leven spreekt ook nu nog velen aan. Wie doet zoiets? Is dat een dwaas? Hij gaat voor hen uit, hij leidt hen en waakt over hen, er is geen onheil, er is water en mals groen gras, er zijn de vlakten waren ze…

Zonder woorden, zonder kleuren, enkel maar met geur van vers gemaaid gras weet ik lente heel nabij, ondanks de kou en het trage groeien van de bladeren aan de bomen die toch verlangend naar de zon en naar de warmte reiken. Een glimlach kan ik nauwelijks bedwingen, al weet ik ook hoe dwaas dit ooit kan lijken. Maar licht is niet te stelpen…

Zoveel is ons bekend, en zelfs de ziel zou nu ontrafeld zijn, maar ik wil niet geloven dat wij dit alles zomaar begrijpen; ik zie het meer in ’t groot vermoeden hoe alles met alles verbonden is in oorsprong en bestemming, in liefde en herkenning. Nu en morgen, langs de rafelrand van dit ogenblik, langs de rivieren die naar de zee stromen…

Je bent een deel van een tweeling: mijn tweelingbroer ben jij! Even ongelovig als jij ben ik, even aarzelend maar zeker van wat niet gezien wordt, niet bestaat ! Toch wordt je aarzelen door Zijn verschijnen plots overhoop gehaald: een licht verblindt je twijfelzucht en keert je wereld om. Waar ben je nu? Je kent jezelf niet meer. We gaan…

Jij bent mijn zuster, ‘k zie intens in jou dezelfde hartstocht branden die ook mij verteert. Je was heel lang een erg misprezen vrouw maar hebt van Hem wat echte liefde is geleerd. Het amalgaam van heel je levenskracht werd door Zijn tederheid tot licht geweven tot er een einde kwam aan boze macht – je werd jezelf ten diepste weer gegeven.…

Met woorden alleen kan je niets of niemand vangen; toch proberen we telkens opnieuw iets te stamelen, iets te vertolken want zonder woorden zijn we nog meer alleen.…

De krokussen zijn uitgebloeid, maar geel en blij staan Paasbloemen te pronken. Beseffen zij dan beter dan wij, mensen, hoe nieuw het leven wordt in deze dagen? Hoe alles weer verrijst en dank vertolkt? Er is zoveel te doen om alles klaar te maken voor een etensfeest, met eieren en hazen die voor velen het echte Pasen bedekken met sluiers van…

Met weemoed denk ik aan de tijd toen we in de tuin van mijn grootouders palmtakjes plukten - hoe meer hoe liever - om de volgende dag mee te nemen naar de kerk en in de namiddag van Palmzondag naar de velden te gaan en die op de akkers te planten. De geur van die kleine blaadjes vult nu nog mijn herinnering en gelukkig wisten we als kind…

Betula lenta, ook al ken ik geen Latijn, ik ben verheugd om al die mooie klanken. Gelukkig weet ik wie ik mag bedanken al is dat ook voor velen een geheim. Betula lenta, zon en licht die groeten, die tot de hemel iedereen ontmoeten, er is zoveel om blij over te zijn, al blijven last en leed en pijn.…

Hoe kan ik nu dit lentelicht verdragen wanneer mijn kind er niet meer is, zo blij vertrokken en vol hoop op mooie dagen die zullen lengen als de sprietjes gras die overal weer komen kijken. Geen blik meer die de mijne kruist en zonder woorden vertelt hoe fijn het allemaal was. Slechts kilte nu, een huiver die nooit meer wijken zal, al staan…

Hoe ook de zon nu helder straalt en alles met nieuw licht omgeeft, ik ken ineens weer zoveel mensen die het leven zwaar vinden en die niet blij kunnen zijn, maar treuren omdat hun geliefde zwaar ziek is, ongeneeslijk, of zonder werk en toekomst verder moeten. Hoe kan de lente dan bekoren? Hoe kan je juichen en dansen? Laat me even treurig…