Alle inzendingen van Adeleyd

De rode klaver vriendelijk in de morgen, zondoorstraald en vrij. Haiku na wandeling langs het water…

Laat je hart zijn dank vertolken om een jaar dat weer begint; om de zon en om de wolken, om de vogels en het kind; om de regen en de sterren, om de bloemen, en het licht; om de vele lieve mensen, om de vriendschap en de plicht; laat je hart van vreugde zingen ook al is er soms ook pijn. Dank om zoveel mooie dingen;…

Verbonden met je diepste zelf, met God en met de ander; met al wat is en groeit en leeft. Zo is ‘t bestaan getekend en geborgen. Maar durven wij vertrouwen op de morgen die altijd anders is dan wordt verwacht? Wij dromen over geld en macht en weten toch dat niets ons echt vervullen kan. Alleen de liefde blijft en draagt ons verder tot waar…

Hoe alles één is, al zijn er plooien van vergetelheid; de liefde wint het, maar nog niet direct, eerst moeten nog veel waters worden opgetild tot waar ze ooit ontsprongen zijn en konden leren om dieper te dalen en nederig te worden en stil. Wij zijn nog teveel doeners en te weinig zieners en dromers.…

Witte schermbloemen uitzinnig mooi eenvoudig, maar straks weer voorbij. Haiku (na wandeling)…

De vrijheid verplicht; ze doet je dingen zeggen of doen die je niet kiest maar eigenlijk juist wel omdat je vanbinnnenuit moet. Vrijheid is niet zomaar kiezen tussen merk A of B, maar een opgeroepen worden vanuit je geweten dat je doet zien waar je echt kan beslissen of alles zomaar laten. Vrijheid kan enkel groeien.…

Hoe verrukkelijk de geur van lindebloesems: kindertijd terug. Haiku…

Hoe schitterend blij de zon in blauwe luchten; zelfs vogels juichen. Haiku op een mooie zondagmorgen…

Helblauw de luchten in rimpelloze vijver tot plots een gans duikt.…

Het is niet dit, het is niet dat, maar telkens wordt het weer gegeven voor vandaag, voor hier en nu zoals het manna in de woestijn. Niet om te bewaren voor morgen, enkel om van te leven vandaag, hier en nu. Vanuit Brasil waar het heet is en droog hier en nu.…

als fluweel zo zacht de pas ontloken blaadjes van de oude beuk…

De wolken dromen dromen soms met muziek erbij, de lente is gekomen en die maakt velen blij. Laat ons als kinderen zingen en dansen met een lach, ons met veel vreugd omringen want straks wordt het weer ach. Laat ons wat minder zeuren, maar dankbaar zijn met spoed; terwijl zo velen treuren gaat ons het best wel goed. Och lieve grote…

Misschien wordt het beeld van de herder niet meer helemaal begrepen, maar dat hij hart heeft voor zijn schapen en dat hij vecht voor hun leven spreekt ook nu nog velen aan. Wie doet zoiets? Is dat een dwaas? Hij gaat voor hen uit, hij leidt hen en waakt over hen, er is geen onheil, er is water en mals groen gras, er zijn de vlakten waren ze…

Zonder woorden, zonder kleuren, enkel maar met geur van vers gemaaid gras weet ik lente heel nabij, ondanks de kou en het trage groeien van de bladeren aan de bomen die toch verlangend naar de zon en naar de warmte reiken. Een glimlach kan ik nauwelijks bedwingen, al weet ik ook hoe dwaas dit ooit kan lijken. Maar licht is niet te stelpen…

Zoveel is ons bekend, en zelfs de ziel zou nu ontrafeld zijn, maar ik wil niet geloven dat wij dit alles zomaar begrijpen; ik zie het meer in ’t groot vermoeden hoe alles met alles verbonden is in oorsprong en bestemming, in liefde en herkenning. Nu en morgen, langs de rafelrand van dit ogenblik, langs de rivieren die naar de zee stromen…

Je bent een deel van een tweeling: mijn tweelingbroer ben jij! Even ongelovig als jij ben ik, even aarzelend maar zeker van wat niet gezien wordt, niet bestaat ! Toch wordt je aarzelen door Zijn verschijnen plots overhoop gehaald: een licht verblindt je twijfelzucht en keert je wereld om. Waar ben je nu? Je kent jezelf niet meer. We gaan…

Jij bent mijn zuster, ‘k zie intens in jou dezelfde hartstocht branden die ook mij verteert. Je was heel lang een erg misprezen vrouw maar hebt van Hem wat echte liefde is geleerd. Het amalgaam van heel je levenskracht werd door Zijn tederheid tot licht geweven tot er een einde kwam aan boze macht – je werd jezelf ten diepste weer gegeven.…

Met woorden alleen kan je niets of niemand vangen; toch proberen we telkens opnieuw iets te stamelen, iets te vertolken want zonder woorden zijn we nog meer alleen.…

De krokussen zijn uitgebloeid, maar geel en blij staan Paasbloemen te pronken. Beseffen zij dan beter dan wij, mensen, hoe nieuw het leven wordt in deze dagen? Hoe alles weer verrijst en dank vertolkt? Er is zoveel te doen om alles klaar te maken voor een etensfeest, met eieren en hazen die voor velen het echte Pasen bedekken met sluiers van…

Met weemoed denk ik aan de tijd toen we in de tuin van mijn grootouders palmtakjes plukten - hoe meer hoe liever - om de volgende dag mee te nemen naar de kerk en in de namiddag van Palmzondag naar de velden te gaan en die op de akkers te planten. De geur van die kleine blaadjes vult nu nog mijn herinnering en gelukkig wisten we als kind…

Betula lenta, ook al ken ik geen Latijn, ik ben verheugd om al die mooie klanken. Gelukkig weet ik wie ik mag bedanken al is dat ook voor velen een geheim. Betula lenta, zon en licht die groeten, die tot de hemel iedereen ontmoeten, er is zoveel om blij over te zijn, al blijven last en leed en pijn.…

Hoe kan ik nu dit lentelicht verdragen wanneer mijn kind er niet meer is, zo blij vertrokken en vol hoop op mooie dagen die zullen lengen als de sprietjes gras die overal weer komen kijken. Geen blik meer die de mijne kruist en zonder woorden vertelt hoe fijn het allemaal was. Slechts kilte nu, een huiver die nooit meer wijken zal, al staan…

Hoe ook de zon nu helder straalt en alles met nieuw licht omgeeft, ik ken ineens weer zoveel mensen die het leven zwaar vinden en die niet blij kunnen zijn, maar treuren omdat hun geliefde zwaar ziek is, ongeneeslijk, of zonder werk en toekomst verder moeten. Hoe kan de lente dan bekoren? Hoe kan je juichen en dansen? Laat me even treurig…

Zoveel moet losgelaten worden: straks weer de lente, het licht op de berg en de uren met vrienden, het vrolijke spel; niets blijft hier duren – de tijd verstrijkt. Steeds weer moet losgelaten worden: niets bindt voorgoed, geen woorden of dromen, maar we gaan verder, het leven is groter dan enkel maar het hier en het nu. Zoveel moet losgelaten…

Een streepje zon en ver van hier een vogel die probeert te zingen. Hoe wil het leven ons omringen met wat geen woorden ooit omvatten? Het heimwee naar een warme tijd waar plots weer zoveel bloemen bloeien, hoe is dit toch niet uit te roeien maar komt elk voorjaar ook tot hier. Een streepje zon en blije woorden die hoop doen groeien en vol…

Mocht mildheid me doordringen zoals weldra het licht van weer een nieuwe lente mijn hart heeft opgericht; Mocht mildheid me verzoenen met dwaasheid en met waan, ondanks de lepe streken die ik niet kan verstaan. Mocht mildheid me geleiden tot waar ik met veel moed een ander mens kan dragen, hem liefdevol begroet. http://www.youtube.com…

Als een tedere ademhaling dwarrelt de sneeuw: zonder haast, blank en geduldig. Volhardend in dit teder vallen, niet kwetsend, maar vol erbarmen. Als een tedere ademhaling de sneeuwklokjes groetend en beschermend.…

Vertrouwvol ademen in ’t koude licht en weten dat de lente straks weer wordt geboren; je vindt de woorden voor een blij gedicht en wil zo graag aan ’t leven dieper toebehoren. De winterkou is voor veel mensen pijn en zeker wil ik dit niet zomaar onderschatten, maar er is hoop op weer herworteld zijn want straks zal alles helder levenssap bevatten…

De woorden worden plots gedragen door tederheid van wenkend licht, terwijl de koude winterdagen de lente houden uit het zicht, maar onweerstaanbaar zal toch komen, het voorjaar met het nieuw bericht dat blaadjes aan de zwarte bomen gaan groeien als de winter zwicht. Die winter houdt ons nu gevangen maar ’t duurt niet lang meer tot de…

Gedichten zijn als vissen is het water van de taal; ze zwemmen onbewust maar kijken en vertoeven hier en nu. Door kieuwen van beleving ademen zij helder in het licht dat beelden breekt en transformeert tot torenhoog weer nieuwheid wordt geboren. Gedichten zijn als vissen in het water dat kalm en vredig stroomt of klaterend van rotsen stort…