Netgedichten

netgedicht (nr. 49.697):

Voor morgen en overmorgen

Soms moet je wel glimlachen om eigen dwaasheid
en gebrek aan vertrouwen; niet alles is immers slecht
en ondoorzichtig, er zijn ook zonnige momenten en
al vallen de bladeren nu in snel tempo, er is meer.

Ook nu worden ieder ogenblik weer kinderen geboren:
beloften voor toekomst en volheid van leven, al is ook
dit begrensd in tijd en ruimte. Vergankelijkheid is immers
niet enkel noodlot maar kans en uitdaging, oproep.

Toch duurt het leren een leven lang, we vallen en vergeten
telkens weer, het lijkt wel of we dwazen blijven ondanks
alle lessen van dit klein bestaan. Maar is dat juist niet wat

elk kind moet leren? Dwaasheid, wijsheid, kleinheid, zorg
om anderen, vergeten en vergeven, kansen bieden en weten
dat je zelf gedragen bent, geliefd en door het licht omstraald.