Alle inzendingen van Adeleyd

De Maagd die 't Kind zal baren, ze gaat nu stil op weg - wat zal de toekomst brengen, ze weet hier heg noch steg. De hemel zingt van stilte, geheimen zijn zo groot - de Maagd die 't Kind zal baren, ze baart Hem voor de dood. De toekomst blijft verborgen en God zwijgt nog altijd maar toch is Hij gekomen temidden van de tijd. Er schijnt…

Zo druk vlak voor Sinterklaas: twee oude mensen, arm in arm, temidden van de grote drukte van mensen die hen voorbijlopen, want ze hebben haast... Ze zeggen niets, ze kijken maar te midden van de grote drukte, van mensen die hen nauwelijks opmerken want ze hebben haast... Zij hebben tijd en tederheid, na zoveel lange jaren, te midden van…

Dat de zachte krachten het toch halen, werd al zo vaak gezegd: de glimlach sterker dan de vuist, de dageraad zo roze en zo stil; de kleine mens weer opgericht. Dat de zachte krachten het toch halen: de reis opnieuw begonnen, tegen beter weten in, een kans gegeven aan de boef, de boze; het lied opnieuw gezongen door de engelen. Dat de zachte…

Mensen komen, mensen gaan, zo kort slechts zijn we hier, verlangen blijft, het onvoltooide, het hunkeren naar volheid en licht, dat delen we met allen. Zo kort slechts zijn we hier, onvoldaan, op zoek naar geborgenheid, naar tederheid en begrip, aanvaarding en bevestiging, dat delen we met allen. Zo kort slechts zijn we hier, vluchtend…

De regen valt in bakken uit de hemel, zo zeggen oude mensen en ze weten hoe de herfst voor velen droevig is, en zonder perspectief op licht. Toch komt de lente al van ver in het gezicht want straks begint weer 't wachten op het lengen van de dagen, op zon en voorjaar, ook al moeten we nog eerst veel klagen, afzien, dromen van wat komt, al…

Een haiku-schrijver werd ineens een president, dat mag misschien wel wat verbazing wekken maar wie de man een beetje meer, van nader kent die weet dat hij wel goed de kar zal trekken; hij is integer, wijs en zeer bekwaam, al zeggen de Chinezen: rare naam. De Chinezen spreken over "Rompuy" en vergeten de "van".…

Zo je best doen dat de onderste steen boven komt en toch tevergeefs. Zo je best doen dat de kinderen wijs worden en toch tevergeefs. Zo je best doen dat het licht mag doorgang vinden en toch tevergeefs. Zo je best doen dat er iets verandert en toch tevergeefs. Zo je best doen dat de glimlach terugkomt, niet tevergeefs.…

Alles keert weer: de schoonheid, het verdriet en de haast, de herfstige avonden en het verlangen. Alles keert weer: de vriendschap en het verraad, de daagse dingen van luisteren en praten, van zingen. Alles keert weer: de val van de bladeren en het kiemen van het zaad; geboorte en dood, de eindeloosheid en de traagheid. Alles keert weer…

Prachtige regendagen,vlagen van wind die nergens naartoe gaat; zwarte vogels die cirkelen rond mijn verlangen naar licht. Mensen proberen teder te zijn ondanks de pijn van verlies en onbegrip. Konden we maar altijd weer herbeginnen. De kinderen zijn er nog, de pasgeborenen waarmee alles nieuw wordt, of toch weer anders dan we nu maar kunnen…

Het lijkt wel alsof het Pasen wordt: overal bloemen op de graven; nog haastig even langs gaan bij de doden, bij de levenden die niet meer hier zijn. Is de dood plots weer toegelaten; verdringen kunnen we hem immers niet. Paars en geel en wit en prachtig licht, overal mensen met een ernstig gezicht; Gelukkig kunnen de kinderen nog lachen…

Wat troostend zonlicht door de bomen die bijna kaal en vredig zijn; De herfst is weer met goud gekomen maar ach, die schoonheid doet ook pijn. De dagen korten en de mensen willen maar liever binnen zijn, met lamplicht, boeken, oude wensen, gezelligheid en soms wat wijn. Laat ook mijn ziel maar even dralen, genieten van het avondlicht en…

Een milde herfstdag, vol van vogels die hier nog niet vertrokken zijn; het water rimpelt onder zonlicht en kinderen juichen om het geel dat wel in duizendvoud wil vallen rondom hun vele, kleine voeten. De bladeren worden almaar schaarser aan takken die getekend staan als zwarte strepen soms heel dik maar scherp in 't daglicht nu of schriel…

Je ziet de rode baksteen weer doorheen de takken van de bomen, het najaar, zo ineens gekomen verlangt de vroege zon niet meer maar weifelt tussen gaan en blijven gelijk de asters winddoorspeeld en reikend naar het licht, geheeld, tot nerf en kleurloosheid verstijven. De weemoed valt alweer te rapen als noten onder najaarslucht. Wie leeft…

De lage cijfergevers zijn misschien een beetje selectief: ze vinden in mijn verzen steeds weer reden tot een diepe grief, maar liever dan een vijf of vier vind ik wat argumenten hier waarom ze me zo willen treffen maar...wie durft nu zijn stem verheffen??? De stem "verheffen" kan op twee manieren: een hoger cijfer geven of een uitleg op…

De strepen in de lucht, het vage teken, nog ongerept dit teer begin van weer een nieuwe dag. Straks zal het morgenlicht doorheen de wolken breken en doen ontdekken wat verborgen lag.…

Ha tee tee pee, een wereldwijde band van mensen die elkaar misschien niet kennen, je kan ermee een ander prijzen,jennen of wat er ook maar tussen ligt, verstand maar ook gevoel moet hier tot leven komen, al zie je soms het bos niet meer, slechts bomen.…

De herfst is de tijd van de wind die me jaagt en onrustig maakt,maar er zit veel dieper nog een jacht, een niet te stillen drang naar altijd maar iets anders, niet luisterend en kijkend maar alsof een boze geest me kwelt en voortdrijft, niet te stoppen. Wat kan dat zijn, die dwaasheid die mijn ziel zo kwelt dat nergens nog een plaats gevonden…

Hoe doet dit licht je deugd, al weet je ook dat morgen of misschien al gauw de luchten dicht en grijs gaan worden, regen komt en bladeren met velen vallen. Je ziel verheugt zich nog, al is er zekerheid van afstand, treurnis, onbegrip en dood. Hoe kleuren nu de bomen geel en rood in duizend tinten die je ogen op doen lichten als bij het lezen…

Je gaat mee in de herfst en in de lente, drinkt de tranen en juicht met en omwille van de ander. Er is verschil, soms tegenstelling maar altijd ook zielsverwantschap, herkenning en bevestiging. Het beste roep je in de ander naar boven en naar buiten, je schaaft en beitelt aan jezelf. Je gaat mee als de bladeren vallen, als het stormt…

ik zal je missen, hevig missen in 't begin, maar wat ten diepste ons verbindt zal groeien door de dagen. Daarom wil ik niet klagen maar elders bloeien waar mijn wortel wordt geplant. Ik zal je missen, hevig missen als het licht dat na de winter alles kleurt en vreugde brengt in 't leven. Wij zijn elkaar gegeven en ik verheugde mij…

Nu de herfst begint vandaag en de bladeren vallen, niet enkel in de natuur maar ook in ons aanvoelen, ons verlangen naar vrede en rust, nu komen ook de najaarsstormen in heftigheid aangewaaid. Wat kan er toch in mensenharten omgaan aan wanhoop, vrees en onrust; hoe kan de lucht betrekken en ineens is weg het licht, het tintelende, stralende…

De herfst kruipt door de kieren van de zomerlucht en vult de avonden met traag verlangen. Ik weet niet meer zo goed wat ik liefste wil: de helle zomerzon of 't tere en bescheiden blinken van het licht dat langzaam ondergaat en even nog blijft aarzelen of dit wel kan. De weemoed glanst me tegen in de ruiten van de overburen. Ze doen de…

Toch blijf ik van de heide dromen, al groeit de weemoed met het uur en gaan herinneringen komen aan wat ooit gloeide als een vuur. Als kind kon ik verloren lopen in 't purper en het gouden licht maar later leerde ik te hopen en groeide ook het vergezicht. De tranen komen nu, het trage weten van wat voorgoed verloren lijkt te gaan - hoe…

Onrustig is ons hart, dat is geweten: vervuld van zorg en pijn, verdriet en rouw; we zoeken naar beschutting bij de kou en worden door de liefste zelfs vergeten. Maar er is Een die ons wil dragen altijd voort; onrustig is ons hart, maar er is ook Gods Woord. Op het feest van Augustinus, van wie die aanvangszin heel bekend is.…

Weer jarig zijn: de tijd verschalken alsof dat zomaar even kan: eens stilstaan bij wat werd geschonken, een mens weet er graag alles van: van liefde, tederheid en groeien, van toekomst, kinderen en gezang, och, zoveel mooie, goede dingen die je verheugen levenslang. Laat dankbaarheid je dagen sieren, verheug je om het licht dat straalt,…

Geboren onder zomerzon, wanneer de dagen alweer slinken... Je weet niet meer hoe 't al begon maar leerde langzaam 't leven drinken. Het leven dat geheimvol is, dat telkens weer ons is gegeven; wij zijn de gasten aan de dis en proeven de verrukking even, maar nooit zijn wij voorgoed voldaan; en 't antwoord op de laatste vragen het is zo…

Het zomert zo uitbundig, zo zonder maat of tijd, alsof weer alles goed kan zijn: heel even weg de zorg en pijn. Het zomert zo uitbundig, de mensen zijn zo blij, de kinderen heel vrolijk en jij en ik daarbij. Het zomert zo uitbundig, geen wolkje aan de lucht, de bloemen menigvuldig en 't hart plots zonder zucht...…

De heide blakert onder 't zonlicht en kleurt de horizon met paars dat als een ruwgewolde deken een vreugde is voor wie in kou en zuchten ademhaalt. Ze bloeit en schittert en lokt bijen ver van hier om 't zoet van honing te vergaren nog eer de winter komt en alles weer in stilte toedekt, grijs en grauw. kijk nu nog even naar het blauw…

De hoogmis van de zomer: vanuit de wagen zie ik langs de weg de graspluimen wuiven en groeten, het knoopkruid getooid als een kardinaal in deftig paars de bijen lokken die verdwaasd wat honing willen puren waar enkel benzineluchten hangen. Toch is dit een uitnodiging voor de gele ganzerik om heel zijn verlangen niet te begraven in het avondlicht…

Een avondgroet voor harde werkers, voor wie voldaan zijn of heel moe, voor wie vandaag moest incasseren: doe straks je ogen rustig toe en laat de wereld even draaien, ook zonder jou doet hij dat wel. Geniet van kinderlach en dromen, want ach, de morgen komt weer snel en dan opnieuw moet je hard werken, ja, dan komt weer de zorg of pijn,…