voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 32.753):

In aarden vaten

Hoe groen is alles nu: de mei
vult duizend tinten in die later
niet meer te vinden zijn; de wei
bezaaid met madelieven, wortels water

drinkend uit de bron of uit de lucht.
Mijn hart wacht wel nog, kent verlangen,
soms heimwee ook, maar zang en zucht
ze blijven hier aan kleine dingen hangen.

Ons leven: steeds weer zoeken, vragen,
herkenning ook en dwars doorheen de dagen
een lied dat altijd nieuw is,

een voorsmaak, een geheimenis.
Zo dragen wij de schat in aarden vaten
die wij eens moeten achterlaten.

Schrijver: Adeleyd, 18 mei 2010

Geplaatst in de categorie: filosofie

1
2
3
4
5

3.0 met 16 stemmen

442

Er zijn 7 reacties op deze inzending:

LadyLove, 15 jaar geleden

Heerlijk gedicht, met prachtige foto van kronkelende takken, die ons leiden zal naar geheimzinnige plekken.

kerima ellouise, 15 jaar geleden

heel mooi!

Henk Knibbeler, 15 jaar geleden

Je schrijft het weer mooi in jouw woorden neer Rosa, ondanks de koude bloeit er al veel en langzaam dient zich de zomer aan..

pama, 15 jaar geleden

In ieder schuilt een sacrale schat. Mooi gedicht

lijda , 15 jaar geleden

Heel mooi beschreven, dat het leven altijd een mysterie blijft.

Quicksilver, 15 jaar geleden

Zo mooi deze dragende schat in aarden vaten!

Ludy Roumen, 15 jaar geleden

In een woord: schitterend!

Geef je reactie op deze inzending: