Netgedichten

netgedicht (nr. 32.643):

Levend sterven

er is iemand gestorven
in mijn ziel
langzaam en over vele jaren heen
de weg was blind
het doek viel

in mij is iemand
als de dood
verlaten door het leven
een hart in nood

weer neemt
de schaduw mij mee
eigenlijk al vele, vele jaren
ik volgde ontkennend gedwee
immers er was ook oud verdriet
het kwam niet tot bedaren

het kleurde zwart
maar kende hoop
in schepping en daad
in lachen en dagelijks brood

ik ben dood
niet de eerste keer
het leven draagt mij
dat zeker
maar vaak zo donker
en schreeuwend bloot

Zie ook: http://www.fixpoetry.nl

Schrijver: julius dreyfsandt
Inzender: julius dreyfsandt zu schlamm, 18 mei 2010

Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

eenzaamheid

3.0 met 33 stemmen

463

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:: pama
Datum:: 18 mei 2010
Email:: pebmartenskpnmail.nl; De angst voor het onherroepelijke sjouwen we met ons mee, dat komt op vele vormen tot uiting. Mooi gedicht.

Naam:: nonna
Datum:: 18 mei 2010; In elke ingrijpende fase van je leven , ga je eigenlijk een beetje dood.
Er gaat een stukje ziel verloren, maar deze plek wordt weer ingenomen door nieuwe stukjes, leven( servaring) nieuwe mooie momenten, nieuwe herinneringen.
je krijgt de kans om opnieuw, en met frisse blik een nieuwe weg in te slaan.
Indrukwekkend deze!

Naam:: Ludy Roumen
Datum:: 18 mei 2010
Email:: ludy.roumengmail.com; Met heel veel herkenning van wat was, las ik dit indringend droeve schrijven nu ikzelf moeizaam uit een dergelijk doods dal krabbel

Geef je reactie op deze inzending: