Netgedichten

netgedicht (nr. 34.096):

Het vuur valt niet zo vlug te doven

Het vuur valt niet zo vlug te doven,
het sluimert verder ongezien
en komt de traagheid weer te boven
en ook de boosheid ooit misschien.

Het blijft als vonkje licht verspreiden
en dapper ademt het bij nacht.
Zijn gloed zal velen dan verblijden
als antwoord waarop werd gewacht,

want wij - geboren ooit met vragen,
met onrust die ons steeds verteert -
wij moeten levenslang verdragen

en krijgen nauwelijks geleerd
hoe we ooit leven zonder klagen.
Wanneer wordt alles omgekeerd?