Netgedichten

netgedicht (nr. 32.147):

Verhef mij

Verhef mij tot de grote droom van ’t zwijgen,
tot waar de ziel haar eigen vleugels vindt
en niet meer hoeft naar willekeur te neigen
maar kijken durft met ogen van een kind.

Verhef mij tot de hoogte van erbarmen,
tot waar ik stilval bij gebrokenheid
en niemand nog maar enkel wil verwarmen
omdat ik hoor hoe nood ten hemel schreit.

Leer mij verstaan hoe alles van het leven
eenieders hart een eigen kloppen laat,
geen enkel mens iets zomaar wordt gegeven

maar dat het om verbondenheid steeds gaat.
Zo wil ’t bestaan hier zelf een mantel weven,
beschutting bieden, warme toeverlaat.