Alle inzendingen van Adriaan

De kamer was donker; het raam alleen hield nog een licht, dat te sterven scheen. Zij sprak uit het bed: hoe zijt gij zo laat, en uw haar zo wild om uw gelaat? Toen sprak hij met een dode stem, (de blaren ritselden achter hem): Ik kom u zeggen dat ik ga - Nooit keer ik weer waar ik nu sta - Hij zweeg; achter zijn duistere wil viel de…

Breekbare grauwwitte bladzijden uit onze voelbare correspondentie probeer ik kreukvrij te bewaren terwijl ik stille gordijnen sluit kom je terug in mijn herinnering met die ondeugende feiten het is zomer in jouw woordenwoud we dansen tot de zon verdrinkt in onze vijver van verlangen ik heb je lief met al mijn tranen we putten moed uit…

Twee paarden bij een hek, terwijl het avond wordt. De zware koppen naast elkaar, de schouders elkaar strelend, een liefde even smekend als bevelend, in een tevreden stilstand uitgestort. Zo te beminnen met een lange hals vol manen, een brede borst die op voorpoten rust, terwijl het hele lichaam kust en wordt gekust en 't zonlicht valt…

Vertel het niet aan iedereen er is geen noodzaak of urgentie om de twijfel te verdragen alsof ratio aan erosie onderhevig is de prille gedachten over liefde veranderen in intense emoties alleen in de nacht van het zwoele nachtwoud een nieuw hoofdstuk uit een oud verhaal redelijk verstand getrouwd met dwaalgeesten beschrijf me hoe de liefde…

De breekbare bladzijden uit het boek der prille liefde lees ik voor in mijn gedachten het zijn eenvoudige feiten over de bloemen en het behang en het belang van aandacht geven ik vertel het niet aan iedereen dat ik je liefheb met mijn stilte door een verlangen in de nacht ik leg mijn eieren in de dakgoot bedek de toekomst met wat stro…

Van de taal werd spaarzaam gebruik gemaakt: liefkozingen moesten worden ontvreemd. Als mijn moeder mij streelde schaamde zij zich en ik schaamde mij - onze schaamte was nog gescheiden. Ik hield van de schaar waarmee zij knipte, haar vingerhoed, de draad die zij bevochtigde, het gesnor van de naaimachine en de stilte wanneer de machine zweeg…

Je hebt een smalle brug gemaakt tussen het landschap en jouw dromen en het landschap van jouw waanwereld toekomst scharniert met ruwe werkelijkheden machinerie van dolle economische welvaart welzijn van pure natuur in het nauw gedreven verleden rekent af met arme onschuld allemaal betalen we de hoge rekening zonder natuur is er nauwelijks…

Logica die je jarenlang had door ochtendregen verdwenen afgeschud jouw donkere jas jouw plastic glimlach weg met die stropdas en die aktetas je loopt op blote voeten over rivieroevers om wilde paarden te zien met eigen ogen dwaalgeest ben je geworden door leugens en bedrog. Niet langer jouw gezelschap vrijheid heeft een betere lach…

Wat zal er van ons bekomen in de tijd van wijn en dromen uit het oog en in de oorlog de oorlog met de veteranen door stilte van de dood verloren wat zal er van ons overblijven als onze overblijfselen zijn vergaan nog voor de vrede komt kloppen op de gesloten deuren misschien een liefdesaffaire uit wat vroege verliefde jaren een laatste…

We zijn hier om te schuilen voor de storm met wind en regen in de herberg onder het rieten dak liefde zal de kunst veroveren zeg je met een klassieke snik in jouw stem, die somber klinkt door de ernst van het moment nu we al drie jaar uit elkaar zijn even bij moeten praten we bestellen een kop koffie met appeltaart en slagroom tijd…

Wijze: Oubliez jusqu'à la trace. Letje plukte met haar handje Zeer voorzichtig kersen af. Philas hield een aardig mandje, Teder kersje, dat zij gaf, Vat hij netjes bij het steeltje. 't Mandje is vol - en 't jeugdig paar Zet zich in een stil prieeltje, Zet zich in een stil prieeltje En eet kersen met elkaar. -----------------------…

Nu de natuur naar de knoppen gaat terwijl de lente neigt naar bloeien wie kan het bloeden nog stoppen Moeder Aarde verdrinkt in tranen wat moeten we doen plantaardige kaas is niet echt lekker en de ouderwetse worst zorgt voor culinair plezier de koe overslaan is niet zo makkelijk maar met veel minder vlees moet er toch een hoop lukken…

Er klinkt een nobele echo van onbezonnen jeugdige adoratie het idool van de vitale liefde is als een oude totempaal verzadigd de zon daalt in mijmeringen over het idee van het diep verbinden van onze zielen en het bevredigen van onze menselijke verlangens veroorzaakt opwinding die moeilijk te beschrijven is omdat liefde ons…

Nog dwalen de gedachten in verdachte omstandigheden door de wellust van de nacht heksen vervullen nachtmerries met laakbaar amusement dichters vullen lege ruimtes honger dwingt de mens tot dwaze dadendrang ontlasting zorgt voor hoop en wie werkelijk waakzaam is ligt woelend wakker in het zweet ademhalend uit het dikke donker ontmaskering…

De eenzame winternachten keren terug naar oude waarden ware aard doorklieft het donker we ontdoen ons van textiel voelen op tast de verlegen huid gezichten vervagen door het duister het zaad gedijt in nauwe kieren in machteloze bekoring gesmoord in het abstractum van de nacht.…

Verdwaald zoek je naar troost in een kroeg in Amsterdam Oost eindelijk mag jij helemaal jezelf zijn je bent ver heen en nog niet terug je vindt geluk bij plastic bloemen en toch ben je waar je bent gebleven waar geen kleur het grijs verbreekt altijd vrolijk, je heft het glas loze woorden, je blijft een gast leeft jouw leven in een liefdesplan…

De donkere naakte uren zijn gekomen van waarheden en einde aan geruchten een sterrenlucht beschijnt de dromen over grote steden en in kleine gehuchten en met een zilverwitte baard bedeeld die ons even vergeten doet ons leed is er een man in rood kostuum gekleed op christelijke leer gestoeld en breed uitgemeten onder een versierde spar bedenken…

Met flauwe glans, Schijnt aan de trans De zon door nevelen heen; Het kwijnend bos, Beroofd van dos, Begroet haar glans alleen; Want gaarde en tuin, En veld en duin, bezitten loof noch bloem, Wier frisse kleur En zoete geur Voortaan haar schoonheid roem. Geen nachtegaal Stemt, in haar taal, Een zang, haar licht ten lof; Haar adem…

Bij nacht wanneer er niemand getuige is op het onvolprezen groene kerkhof van de eigentijdse melancholische narcist waar bomen simpel bomen zijn is de echo in haar oren te horen nymfomane van het woordgebied met beide voeten op de grond geworteld in het ruwe heden buigen de ontbladerde takken voor woedende wind, weerbarstige regen breken…

Drie vrienden gingen elk hun weg en luister wat ik van hen zeg: Een gaf zijn geld aan geld en graan, maar bij zijn graf bleef niemand staan. Een gaf zijn hart een jonge vrouw die eenzaam bleef in zware rouw. Een lei zijn hart in 't dichterwoord en eeuwig wordt zijn lied gehoord.…

Laten wij zacht zijn voor elkander, kind - want, o de maatloze verlatenheden, die over onze moegezworven leden onder de sterren waaie' in de oude wind. O, laten wij maar zacht zijn, en maar niet het trotse hoge woord van liefde spreken, want hoeveel harten moesten daarom breken onder de wind in hulpeloos verdriet. Wij zijn maar als de blaren…

Maria Magdalena mysterieuze mooie muze mag met muzikanten musiceren In haar handen houdt zij een hobo van hout halfhoog haar hoofd in hoofse houding halfomsloten door heur haar en halvemaanvormig halscollier over heur hemelboog Menselijk, maar magisch mag Maria musiceren met maestro's Mozart Mahler masculien majestueus Moessorgski…

Wilde blauwe vlinders bespieden sluwe wolven op Russisch grondgebied waar de Veluwe veel groter is lenige wilgen deinen weemoedig met de wind mee in een strijdlied zie daar de wilde paardenbenen onder de heldere blauwlucht van bonte horizonnen uit de verstilde verte rivieren drinken bloeddoorlopen labiele emoties monsterkoppen…

Wijs: 'k Ben een Amsterdams matroosje Ja de dag is weer aan 't dagen, 'k Hoor 't aan kraaien van de haan, 't Wordt mijn tijd om op te staan, En wat zou me in 't bed vertragen, 'k Ben gezond gelijk een vis. Kom mijn emmers krijg ik maar, Want ik wacht reeds Teunisvaêr, En het zou er anders stinken. - Zie mijn mellekemmers…

De dichter kent geen geheimen waarover hij iets weet te zeggen dat niet een woordspeling is, het tijdverdrijf van zijn regels Hij kiest uit een taal vol tekens de tekens die stilte verbreiden: zijn woord, uit stilte genomen, keert tot de stilte terug. Hij oefent zich in het zwijgen, een tegenstrijdige zanger, en zingt overstelpt door…

't Oog omhoog, het hart naar boven! Hier beneden is het niet. Ras doet de vreugd der aarde ons treuren; Broos is de vriendschap, wuft de min; De roos derft eens haar schoonste kleuren, De zoetste honing Thymus geuren - Het Hemelrijk heeft waarheid in. De zon gaat op en daalt ter kimmen; 't Goud boeit niet eeuwig ziel en zin…

Er is geen noodzakelijk verband tussen de eenzaamheid van nu en de eenzaamheid van vroeger. Je probeert de dagen te begrijpen tussen wat doorgaans gewoon was en tegenwoordig gebruikelijk geworden. De ultieme bezinning is niet ver weg ligt achter ieder boek te slapen je voelt de affiniteit van de vereniging. Aangetrokken door het groepsgevoel…

Op het Lange Voorhout kwam ik Louis Couperus tegen Hij droeg een duffelse jas en een zwierige hoed en onder zijn arm een klein wit poedeltje dat was bewerkt met een flitspuit onkiese parfum Hij knikte beleefd en ik, blij verrast: hé Louis! Dat vond hij net iets te pop…

Zul je voorzichtig zijn? Ik weet wel dat je maar een boodschap doet hier om de hoek en dat je niet gekleed bent voor een lange reis. Je kus is licht, je blik gerust en vredig zijn je hand en voet. Maar achter deze hoek een werelddeel, achter dit ogenblik een zee van tijd. Zul je voorzichtig zijn? ----------------------------…

Vandaag heb ik een brommer gekocht hij rijdt als een tiet Ik weet nog niet wat voor kleur ik hem ga geven. Ik wil een buitelbrommer een stuiterbrommer Een brommer die met lichte bewegingen stoepen op sluipt Knetterend tot vooraan het stoplicht kruipt Rookt! Jaagt! Druipt! soepel door de bochten danst En iedereen iedereen hoor je denken…